Fort de France (Martinique)

Πρωτεύουσα αλλά και επίκεντρο κάθε μεγάλης δραστηριότητας του τόπου, είναι το Forte de France (FdF), στη δυτική, απάνεμη ακτή του νησιού. Χτισμένο στο μύχο του ομώνυμου κόλπου, το FdF, έχει ένα έντονο τοπικό χρώμα (locale couleure), αποτελεί ένα κλασικό χωνευτήρι πολιτισμών, όπως είναι άλλωστε όλη η περιοχή της Καραιβικής, ένα χαρμάνι από αρχιτεκτονικούς ρυθμούς, τεχνοτροπίες και επιδράσεις από Αφρική, Ασία, Λατινική Αμερική αλλά κυρίως από Γαλλία…..

  Όπως σε κάθε γωνιά του πλανήτη, έτσι και δω, υπάρχουν οι φτωχογειτονιές με τα ετοιμόροπα σπιτάκια και τις τσίγκινες οροφές, οι «καλές» συνοικίες με τις επαύλεις και τα υπερπολυτελή οχήματα, οι  κλασικές κακόφημες συνοικίες (παντού και πάντα δίπλα στο λιμάνι) με τα κακόφημα κέντρα διασκεδάσεως, αλλά και οι μεσαίου βαλαντίου περιοχές, οι εργατικές κατοικίες, οι μεγάλοι λεωφόροι, τα πάρκα κτλ

 Το ιστορικό κέντρο της πόλης, κοντά στην παραλία, έχει όλα τα εμπορικά μαγαζιά και όταν νυχτώνει, δηλαδή περίπου στις 18.00, κλείνει η αγορά και νεκρώνει από κόσμο. Μόνο ο Καθεδρικός Ναός, (στο τέλος της οδού Blenac) και τα παρακείμενα KFC μαζεύουν κόσμο το βράδυ. Γενικά έχουν αναφερθεί επιθέσεις και ληστείες, ειδικά σε λευκούς τουρίστες, και για το λόγο αυτό, δύσκολα θα δεις κόσμο σε αυτούς τους δρόμους μετά το σκοτάδι. Προσωπικά, έμενα σε αυτή την περιοχή και μολονότι δεν είδα περίεργα περιστατικά, διαπίστωσα ότι ο κόσμος απέφευγε τις μετακινήσεις του εκεί κατά τις βραδινές ώρες….

Στο Fort de France υπάρχει αναρίθμητα πράγματα να δεις και θαυμάσεις π.χ. να επισκεφθείς την σαγηνευτική Εσωτερική Αγορά (Marche Couvert) ή αλλιώς Μεγάλη Αγορά ( Le Grand Marché) ή  Αγορά των Μπαχαρικών (Marché aux Epices), με τα χιλιάδες χρώματα και αρώματα….Εδώ το ανθρώπινο μάτι, χάνει την μπάλα…. Κάθε πρωί, από τα αγροκτήματα του νησιού, ξεκινά μια πομπή από φορτηγά φορτωμένα με κάθε λογής αγαθά που προσφέρει τόσο απλόχερα αυτός ο ευλογημένος τόπος . Στη μεγάλη αυτή την τεράστια αίθουσα από μέταλλο και γυαλί, ο επισκέπτης θα βρει ένα σωρό από σάκους και κιβώτια  γεμάτα από μπαχαρικά όλων των ειδών, πιπεριές, βανίλιες, τοπικά αφεψήματα αλλά και πολύχρωματα καρώ φορεματάκια με απαραίτητο συμπλήρωμα το αντίστοιχης χρωματικής πανδαισίας κεφαλόδεσμο (ένα πράγμα σαν τεράστιος φιόγκος που δένει γύρω από το κεφάλι, όπως τα τουρμπάνια των Σιχ),  τροπικά λουλούδια κάθε σχήματος, κάθε μεγέθους και κάθε πιθανού χρωματισμού. Χελικόνιες, Πουλιά του παραδείσου, Άγριες Ορχιδέες, Μπουκαμβίλιες, κ.α., παραδίπλα ρούμια, εξωτικά φρούτα …  και κει που λες, οκ, τώρα τα έχω δει όλα, πας λίγο πιο πέρα ακολουθώντας την Boulevard Allegre και πέφτεις επάνω στην υπαίθρια Ψαραγορά (Marche aux Poissons)…εδώ πλέον δεν υπάρχουν λόγια για να περιγραφούν τα προς πώληση ψαρικά…Νομίζεις ότι βλέπεις ντοκυμαντέρ του Κουστώ, ψαράδες ξεφορτώνουν τα καφάσια με αλιεύματά τους, μεγάλα, μικρά, πολύχρωμα εξωτικά ψάρια, το τοπικό daurade, άλλως dorade (σ.σ. mahi-mahi , ή και κοινό dolphinfish), καβούρια των Τροπικών, ξιφίες, λιθρίνια, τεράστιες γαρίδες, γατόψαρα, σφυρίδες, καραβίδες, αστακοί, διάφορα τοπικά μαλάκια….μπαίνεις στην Ψαραγορά τουρίστας και φεύγεις Ιχθυολόγος…..

Προσπαθώντας να συνέλθεις από το πολιτισμικό σοκ, ξαποστένεις στο απέναντι μικρό λιβανέζικο ρεστοράν…..Και ξαφνικά, από την Καραιβική, πετάς στη Μέση Ανατολή….οι πιατέλες  με τα φαλάφελ και τα κουπ περιστρέφονται γύρω σου. Τσιμπιέσαι για να δεις εάν ονειρεύεσαι αλλά σε ξυπνά ο παπούλης από το διπλανό τραπέζι, που σε ρωτά κάτι στα αράβικα…γουρλώνεις τα μάτια, με απορία….

Επαναλαμβάνει την ερώτηση στα γαλλικά και όταν καταλάβει ότι δεν είσαι ούτε άραβας, ούτε Γάλλος ξεσπά σε γέλια που τραντάζουν το μαγαζί.  Σ’αυτή τη γωνιά της πόλης ζουν και εργάζονται πολλοί άραβες από το Λίβανο και τη Συρία. Τα λιβανέζικα φαγάδικα είναι τα σημεία συνάντησής τους…. Εάν λοιπόν σε δουν λευκό, στο κέντρο της πόλης, το πιο λογικό είναι να σκεφτούν ότι είσαι και συ Οριεντάλ. Οι πρώτοι Άραβες ήρθαν ως έμποροι σε τούτα τα μέρη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…

FdF City Hall

Όντες Χριστιανοί στο θρήσκευμα, παντρεύτηκαν ντόπιες λευκές γαλλιδούλες και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία της Συρολιβανικής Κοινότητας της Μαρτινίκας. Σταδιακά, έφεραν και άλλους συγγενείς τους από τον τόπο καταγωγής τους και έστησαν οικογενειακές επιχειρήσεις. Με σκληρή δουλειά, κατόρθωσαν να γίνουν ένας από τους οικονομικούς πυλώνες της τοπικής κοινωνίας. Όλοι τους ασχολούνται με το εμπόριο, και υπάρχουν σημεία της πόλης όπου όλος ο δρόμος ανήκει σε μέλη της ίδιας οικογένειας….Διατηρούν την επαφή τους με τους τόπους καταγωγής τους και πολλοί στέλνουν τα παιδιά τους, ειδικά σε μικρή ηλικία, στη Συρία (πριν βέβαια από τις πρόσφατες πολιτικές αναταραχές) για να τελειοποιήσουν τα αραβικά τους. Επίσης υπάρχει εκτεταμένη εισαγωγή γαμπρών και νυφών από τα μέρη αυτά, καθώς η ενδογαμία είναι κύριο χαρακτηριστικό όλων των μεσανατολικών κοινοτήτων ανά τον κόσμο. Οι ηλικιωμένοι νοιώθουν 100% Άραβες, μιλάνε με πάθος και νοσταλγία για την «πατρίδα»…δεν θα ξεχάσω τη συγκίνηση με την οποία ένας Σύριος μου επιδείκνυε υπερηφάνως στον κήπο του σπιτιού του μια καχεκτική ελιά, την οποία είχε φέρει από το την Ταρσό. (σε αυτό το μέρος του κόσμου, δεν ευδοκιμεί το ελαιόδενδρο και έτσι λογικώς οι ντόπιοι αγνοούν τη χρήση του ελαιολάδου στη μαγειρική τους). Αντιθέτως, οι νεώτερες γενιές, δείχνουν να ασφυκτιούν μέσα στα μεσανατολικά ήθη και έθιμα, υπάρχουν βέβαια και μεικτοί γάμοι με λευκούς Γάλλους αλλά σε γενικές γραμμές υπάρχει μια τάση να παντρεύονται ξαδέλφια αναμεταξύ τους και να μην φεύγουν τα χρήματα και οι περιουσίες από τα όρια της ευρύτερης οικογένειας.

Αφού λοιπόν, ξαποστάσεις, στα λιβανέζικα φαγάδικα, συνεχίζεις την περιήγησή σου downtown και πέφτεις επάνω στο μεγαλοπρεπή Καθεδρικό Ναό του Saint-Louis (στην οδό Victor Schoelcher). Η ιστορία του Ναού χάνεται στα βάθη των αιώνων. Ο σημερινός Καθεδρικός του Saint Louis με τα καταπληκτικά βιτρώ τζάμια του, χτίστηκε το 1895 στο σημείο όπου προυπήρχε μια παλαιότερη εκκλησία (χτίστηκε αρχικά το 1671, καήκε, ξαναχτίστηκε, επαναοικοδομήθηκε, καταστράφηκε εκ νέου πολλές φορές από τις διάφορες επιδρομές και τους συχνούς σεισμούς του νησιού). Τελικά, στο τέλος του 19^ου αιώνα, κλήθηκε ο αρχιτέκτονας  Πικ (Pierre-Henry Picq) να χτίσει έναν Καθεδρικό Ναό που να αντέχει στις πυρκαγιές, τους τυφώνες και τους σεισμούς. Από τότε έχουν γίνει 2 τμηματικές αναστυλώσεις του ναού αλλά διατηρείται ανέπαφη η εξωτερική εμφάνισή του και το αρχιτεκτονικό στυλ του…..Δίπλα στο Καθεδρικό, βρίσκεται το Γραφείο του τοπικού ΕΟΤ (Office de Tourisme). Εδώ στάση, εφοδιασμός με το σχετικό ενημερωτικό υλικό (χάρτες, δρομολόγια κτλ), update information για το ποιο αξιοθέατο μπορείς να επισκεφθείς και κυρίως πως θα φτάσεις μέχρι εκεί.  Στην ακριβώς επόμενη διασταύρωση (Rue Moreau de Jonnes και Rue Victor Schoelcher) βρίσκεται ο Κήπος του Παλιού Δικαστηρίου. Συνεχίζοντας ανατολικά επί της Rue Moreau de Jonnes φτάσεις στα 50 μέτρα στην Rue de la Liberte. 

Schoelcher Library

Εδώ υπάρχει η περίφημη Βιβλιοθήκη Schoelcher (πήρε το όνομα της από τον Βίκτορα Σελσέρ, ο οποίος έδωσε μεγάλους αγώνες για την κατάργηση της Δουλείας, με αποτέλεσμα να θεωρείται κάτι σαν εθνικός ήρωας του νησιού), όπου όσες φορές και να περάσεις από κει, πάντα θα κοντοσταθείς για να θαυμάσεις την τρομερή λεπτοδουλειά  και καλλιτεχνία που απεικονίζεται στην είσοδο της θρυλικής Βιβλιοθήκης (που σημειωτέον την πρωτοέστησαν στο Παρίσι και μετά την τεμάχισαν κομματάκι-κομματάκι και την μετέφεραν με πλοία στη Μαρτινίκα όπου και

την ξαναμοντάρισαν), αλλά και το επιβλητικό κτήριο που στεγάζει την Έδρα της Περιφερειακής Αρχής του νησιού (Prefecture) καθώς και το Μουσείο Προκολομβιανής Αρχαιολογίας , όπου φυλάσσονται εντυπωσιακά εκθέματα από την ζωή στο νησί πριν την άφιξη των Ευρωπαίων.

Κοντά στην πλατεία La Savane, στην παραλία του Fort de France, ακριβώς απέναντι από τον τερματικό σταθμό των mini-bus, βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα τα μαγαζιά με το σουβενίρ. Μάλιστα υπάρχει και ξεχωριστό κτίσμα, όπου στεγάζει αποκλειστικά τα είδη τοπικής λαικής τέχνης.

Bakua

Τα περισσότερα σουβενίρ είναι μούφα (made in China, όπως σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου) αλλά ωστόσο μπορεί κανείς να βρει και  γνήσια τοπικά προιόντα όπως τα χειροποίητα ψάθινα καπέλα (bakua) που φορούσαν οι ντόπιοι αγρότες στις φυτείες του ζαχαροκάλαμου, τεράστια θαλάσσια όστρακα, χειροποίητα κοσμήματα από ηφαιστειακά ιζήματα, ξυλόγλυπτα από μπανανόδεντρα, πολύχρωμα ινδικά μαντράς και μεγάλη ποικιλία από ντόπιες μάρκες ρουμιού.

Λίγο πιο πέρα, και στη σκιά του φρουρίου του που δεσπόζει στην προκυμαία, βρίσκεται το πάρκο Lα Savane, το οποίο δεν μπόρεσα α επισκεφθώ διότι εβρίσκετο σε στάδιο ανακατασκευής. Εκεί ήταν τοποθετημένο παλαιότερα και ένα άγαλμα της ντόπιας Marie Josèphe Rose Tascher de La Pagerie  (ξέρω, ξέρω, σε κανέναν δε λέει τίποτα αυτό το όνομα, μιας και έμεινε στην ιστορία ως Αυτοκράτειρα Ζοζεφίνα, αρχικά ερωμένη και κατόπιν πρώτη σύζυγος του Ναπολέοντα), το οποίο όμως βρέθηκε μια μέρα αποκεφαλισμένο και από τότε δεν επανατοποθετήθηκε το άγαλμα στη θέση του. Τι ακριβώς είχε συμβεί ? 
Καταρχήν, το Ζοζεφινάκι, γεννήθηκε στην περιοχή Les Trois-Îlets της Μαρτινίκας και ήταν κόρη ενός πλούσιου Γάλλου μεγαλογαιοκτήμονα (του Joseph-Gaspard Tascher), ο οποίος είχε στην κατοχή του μια τεράστια έκταση με φυτείες ζαχαροκάλαμου (μαζί με αρκετές εκατοντάδες σκλάβους να την καλλιεργούν) στη Νότια Μαρτινίκα. Όταν άρχισαν να μην πάνε καλά οι δουλειές, λίγο οι τυφώνες, λίγο οι σεισμοί, λίγο οι εξεγέρσεις των σκλάβων, ο μπαμπάς της την έστειλε να καλοπαντρευτεί στο Παρίσι. Όντως εκεί παντρεύτηκε ένα εύπορο πλην γηραλέο αριστοκράτη, ο οποίος απεβίωσε αργότερα (δια αποκεφαλισμού παρακαλώ, διότι έκανε το λάθος να συγκρουστεί με κάποιους από τους αρχηγούς της Γαλλικής επανάστασης του 1789)  αφήνοντάς την κάποια περιουσία και ορισμένες χρήσιμες γνωριμίες με τους κύκλους της καλής κοινωνίας.  Ε, μετά έγινε ερωμένη του Ναπολέοντα (σ.σ. έξι χρόνια μικρότερός της), τον παντρεύτηκε και μετά χωρίσανε.

Στο ενδιάμεσο διάστημα, ο Ναπολέων, προσπαθούσε να περάσει κάποιους φιλελεύθερους νόμους σχετικά με την ελευθερία του Ατόμου, αλλά οι κακές γλώσσες λένε ότι η Ζοζεφίνα, τον επηρέαζε ώστε να μην θιγούν τα συμφέροντα του γαιοκτημόνων (όπως και του πατέρα της) και έτσι το 1802 (Νόμος της 20^ης Μαίου 1802), ο Ναπολέοντας επανέφερε την Δουλεία κι έστειλε στρατό στις αποικίες για να συλλάβει και να επαναφέρει τους μαύρους στο παλιό τους πόστο !!!! Οπότε, λίγο, το ένα, λίγο το άλλο, η Ζοζεφίνα έγινε το κόκκινο πανί για τους μαύρους πληθυσμούς της Μαρτινίκας και για το λόγο αυτό δεν παρατηρήθηκε και καμιά τρομερή κινητοποίηση για να βρεθούν οι δράστες του αποκεφαλισμού του αγάλματός της…. Σχεδόν όλα τα πράγματα στη ζωή, έχουν μια λογικοφανή εξήγηση…… και λέω σχεδόν,  διότι κάποιο άλλο θέμα, αυτό των μετακινήσεων του ταξιδιώτη στη Μαρτινίκα, σηκώνει πολύ συζήτηση και υπάρχει μεγάλος αντίλογος από όλες τις πλευρές.

Taxi Collectif Terminal

 Μετακινήσεις: Μεγάλη και πονεμένη ιστορία εάν δεν έχεις κάνει τα κουμάντα σου….. Βασικό μέσο μετακίνησης , το αυτοκίνητο (γι’αυτό άλλωστε και στη Μαρτινίκα, υπάρχουν καταγεγραμμένα τα περισσότερα οχήματα ανά κάτοικο, σε όλη τη Γαλλία) ενώ για τις μακρινές περιοχές υπάρχει ένα μάλλον μικρό δίκτυο από mini busses, τα "Taxi Collectifs", ή αλλιώς “ΤC”, το οποίο όμως έχει ένα θέμα με την χρονική συνέπεια.

Καταρχήν τα δρομολόγια είναι αραιά και χωρίς σαφείς χρόνους άφιξης και αναχώρησης. Στο FdF υπάρχει μια oργανωμένη πιάτσα με όλα αυτά τα βανάκια, δίπλα στη θάλασσα [Taxi Collectif Terminal στο Pointe Sinon]….ταμπελίτσες για το που πάει το κάθε ένα από αυτά κτλ….. βλέπεις που θέλεις να πας, ανεβαίνεις στο βαν και περιμένεις ….να γεμίσει ή να φιλοτιμηθεί (κάτι που δεν συμβαίνει και πολύ συχνά) ο οδηγός του (που συνήθως κάθεται σε κάποια κοντινή σκιά και καπνίζει αρειμανίως, χασκογελώντας με τη βιασύνη σου).

 Ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε γράψει το «εδώ είναι βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε» αλλά προφανώς δεν είχε ταξιδεύσει κατά δω μεριά. Αφού λοιπόν ξεροψηθείς κάμποσο μέσα στο βανάκι κάτω από τον τροπικό ήλιο αναμένοντας την αναχώρηση, και αφού έχουν αράξει τελικά τριγύρω σου 5-6 μαυρούληδες,  βγαλμένοι από διαφημιστικό ρέγκε συναυλίας, με μαλλιά ράστα και ένα τεράστιο τσιγάρο στο στόμα (εδώ μάλλον δεν θα έχουν ακούσει τίποτα περί αντικαπνιστικού νόμου, και δεν είχα και καμία διάθεση να τους διαφωτίσω), 4-5 κυριολεκτικά τεραστίων διαστάσεων ντόπιες (ρώτησα ντόπιους φίλους και μου είπαν ότι  δεν είναι απλή παχυσαρκία αλλά ότι υπάρχει, επιστημονικώς διαπιστωμένο, σοβαρό πρόβλημα με το υπερθυροειδισμό του πληθυσμού) και καναδυό ασπρουλιάρηδες (σαν και του λόγου μου) με φωτογραφικές μηχανές παραμάσχαλα (σίγουρα τουρίστες-ταξιδιώτες κτλ), το βανάκι ξεκινάει…..Πληρώνεις το τίμημα (ανάλογο με τον προορισμό σου πχ. από FdF για St.Pierre ή Diamant 5ευρώ) στον οδηγό, και αυτός σε κατεβάζει εκεί ακριβώς που του ζητάς.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι όταν δεν πάρεις το βανάκι από την αφετηρία του, γιατί υπάρχει κίνδυνος να έχει φουλάρει και όταν φτάσει στη δική σου στάση (ο θεός να την κάνει στάση), να μην έχει άδειες θέσεις, οπότε απλά περιμένεις το επόμενο (εάν υπάρχει επόμενο βέβαια)….. Επομένως, βασική σκέψη του κάθε ταξιδιώτη (που δεν έχει νοικιάσει όχημα), η ώρα.

Και τώρα που είπα για την ώρα, διαπιστώνω ότι παρέλειψα να αναφέρω το βασικότερο…σε τούτα τα μέρη ο χρόνος τρέχει με εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς…έτσι ο ήλιος (σχεδόν όλο το χρόνο) σκάει από τις 6 το πρωί και δύει περίπου στις 6 το απόγευμα. Μετά πίσσα σκοτάδι… τα τελευταία βανάκια για τα πιο απομακρυσμένα μέρη αναχωρούν από το FdF λίγο πριν τις 6 το απόγευμα (καθημερινές) και στις 1 το μεσημέρι (το Σάββατο). Ενώ την Κυριακή δεν υπάρχουν καθόλου δρομολόγια !!!!! Οπότε, ένα χάσεις το τελευταίο βαν, μόνη λύση το ταξί (πανάκριβο μέσο, δεν το συνιστώ επουδενί), άσε που κι οι ίδιοι οι ταξιτζήδες πολλές φορές αρνούνται να σε μεταφέρουν μέσα στο θεοσκόταδο εάν π.χ. τους ζητήσεις να σε πάνε στην άλλη άκρη του νησιού π.χ. Macouba ή Precheur….Το βράδυ μάλιστα , δηλαδή από τις 20.00 και μέχρι τις 06.00 υπάρχει εξτρά ταρίφα +40%, ενώ το ίδιο ισχύει και τις Κυριακές και τις ημέρες των μεγάλων εορτών. Επιπλέον, κατόπιν απαίτησης του τοπικού συνδικάτου των ταριφάδων, δεν υπάρχει δημόσια συγκοινωνία προς το αεροδρόμιο του νησιού. Οπότε ή νοικιάζεις αυτοκίνητο ή παίρνεις ταξί ή ωτοστόπ !!!

Το ωτοστοπ είναι πολύ διαδεδομένο, και όπου το επεδίωξα, ακόμη και στη μέση της τροπικής ζούγκλας στο εσωτερικό του νησιού, ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ…. Όλοι προσπαθούν να σε βοηθήσουν, ειδικά άμα δουν ότι είσαι ξένος και προσπαθείς να τους μιλήσεις, έστω και σε σπαστά γαλλικά, δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσουν στο δρόμο. 2-3 Bonjour , Merci, και  Αu Revoir και είσαι εντάξει…Ευγενέστατοι, φιλικότατοι και τρομεροί καλαμπουρτζήδες…..  Γενικός ταξιδιωτικός κανόνας που επιβεβαιώνεται και στη Μαρτινίκα, δείξε σεβασμό στους ντόπιους και στα έθιμα τους και θα στο ανταποδώσουν με το παραπάνω….

Εξυπακούεται, ότι τα πολύ μεγάλα ξενοδοχεία, διαθέτουν και δικά τους βανάκια, αλλά τα ξενοδοχεία αυτά είναι απλησίαστα οικονομικώς για τα δικά μου τουλάχιστον βαλάντια (οπότε δεν ασχολούμαι καν με το θέμα). Η βασική ξενοδοχειακή υποδομή του νησιού βρίσκεται κυρίως στο νότιο τμήμα του νησιού, γύρω από τις πιο γνωστές παραλίες του νησιού, όπως  α) η  Le Diamant (παραλιακή πόλη με λευκή αμμώδη παραλία στη νότια Μαρτινίκα, ακριβώς απέναντι από τον περίφημο βράχο του Διαμαντιού). β)  η Sainte-Anne (το πλέον τουριστικό σημείο του νησιού, με αμμώδεις παραλίες σε καταγάλανους κολπίσκους, και την ξακουστή τεράστια παραλία των Αλυκών (Les Salines), με διαφορά η καλύτερη παραλία του νησιού ) γ)  το Le Marin : γραφική κωμόπολη, με απάνεμο λιμάνι,  πανέμορφη κλειστή αγορά και βασικό σταθμό ανεφοδιασμού όλων των γιώτ που περιδιαβαίνουν τις Μικρές Αντίλλες.

Το κλίμα του νησιού είναι τροπικό και η περίοδος των βροχών διαρκεί από τον Ιούνιο ως τον Οκτώβριο. Πλήτεται από τυφώνες κατά μέσο όρο κάθε οκτώ χρόνια. Η μέση θερμοκρασία είναι 17,3 °C, ενώ δεν ανεβαίνει ποτέ πάνω από 30-32 °C....