Martinique …. Off the road

Ωραίο νησί η Μαρτινίκα, αλλά οι ευπρόσιτες παραλίες και τα τουριστικά ψευτοσουβενίρ είναι  για τους τουρίστες, (τους οποίους προσωπικά δεν έχω και σε πολύ μεγάλη υπόληψη διότι όπου πάνε καταστρέφουν την αυθεντικότητα του τοπικού πολιτισμού)….Και τώρα πάμε στο δια ταύτα… οδηγίες για τους πραγματικούς ταξιδιώτες….


Martinique is a beautiful island, but the easily accessible beaches and the souvenir shops are actually for the tourists, who I don’t really appreciate, as I think that they tend to ruin the authentic local culture… So let’s talk about the real thing… guidelines for the real travellers.

Καλές οι τουριστικόπληκτες παραλίες του νότου, αλλά εκεί πάει ο καθένας…εάν θέλεις να δεις την πραγματική Μαρτινίκα, θα κινηθείς off the road….


The touristic beaches on the North are okay, but everyone can visit them… if you want to see the real Martinique, you need to go off the beaten track. 

Trois Ilets
Καλό, αλλά πληκτικό για τα δικά μου τουλάχιστον γούστα, το άκρως τουριστικό Trois Ilets. Εντάξει, η επίσκεψη στο Les Salines είναι must, κάτι σαν τον Παρθενώνα στην Αθήνα…. αλλά εάν συνεχίσεις να κινείσαι (με τα πόδια, μιας και δεν πάει αυτοκίνητο, γιατί είναι
προστατευόμενος βιότοπος)  ανατολικά της βασικής παραλίας των Αλυκών, και πάντα παράλληλα με την ακτή φτάνεις σε ένα σεληνιακό τοπίο που αποκαλείται  Πετρωμένη Σαβάνα (La Savane des Petrifivations), και μετά σ’ένα μικρό ακρωτήρι με απότομους βράχους πάνω στους οποίους σκάει με μανία το κύμα ενώ μπροστά σου ορθώνεται  το διαβόητο Τραπέζι του Διαβόλου (Table-au-Diable), ένας απροσπέλαστος βράχος στη μέση της θάλασσας που έχει εξελιχθεί στον τέλειο τόπο αναπαραγωγής για όλα τα θαλασσοπούλια της περιοχής. Μετά από κει θα βρεις άλλες 2-3 συνεχόμενες μαγευτικές παραλίες (όπως ο κόλπος των Άγγλων και η Παραλία Michel) όπου θα είσαι μόνο εσύ, ο ουρανός, οι φοίνικες, η άμμος και ο ωκεανός….εαν μάλιστα έχεις φροντίσει να φέρεις μαζί σου και καμία αιώρα, μπορεί να μείνεις για πάντα…..


The super touristic Trois Ilets is fine, yet boring (for my taste at least). Okay, visiting Les Salines is a must, something like the Parthenon in Athens… but if you continue East from the basic beach of Marsh (by foot, the car cannot enter as it is a protected habitat) and always alongside the coast, you’ll approach a moonscape called La Savane des Petrifivations. After that, there is a small cape with cliffs and turbulent sea, where right in front you can see the notorious Table-au-Diable (Table of the Devil), an inaccessible rock in the centre of the sea, main reproductive area of the local seagulls. From there you can access 2-3 more magic beaches (like the Bay of English and Michel Beach), where your only company will be the sky, the palm trees, the sand and the ocean… you may want to stay there forever, especially if you bring a hammock…

Ile Chevalier
Άλλη τρομερή περιοχή, λίγο βορειότερα, πάντα στο νότιο-ανατολικό τμήμα του νησιού, το Cap Chevalier… Το μέρος είναι θεικό….σε περνάνε νωρίς το πρωί, οι ντόπιοι βαρκάρηδες έναντι ενός συμβολικού τιμήματος, σε ένα από τα ακατοίκητα νησάκια που βρίσκονται στο βάθος του κόλπου, και έρχονται να σε παραλάβουν, ότι ώρα τους πεις (συνήθως κατά τις 5 το απόγευμα, προτού νυχτώσει)…Κάθεσαι λοιπόν όλη μέρα και βιώνεις το όνειρό σου, ως Ροβινσώνος Κρούσος…άμα είσαι αρκετά καλά προετοιμασμένος, μπορείς  να διανυκτερεύσεις εκεί στο νησάκι , με φωτιά δίπλα στο κύμα, κάτω από τους φοίνικες και τα άστρα να σου κρατάνε παρέα. 


Cap Chevalier is another amazing area a little further (to the North), but always in the Southern East part of the island. The place is divine… you can cross to one of the unhabitable little islands of the bay early in the morning by local fishermen, paying a symbolic amount. They will come to pick you up at an arranged time (usually around 5pm, before sunset). So you can live your dream there for a whole day, like Robinson Crusoe… if you are well equiped you can even spend the night there, kindling a fire by the sea and enjoying the company of the palm trees and the stars.


Οφείλω να δηλώσω ότι τα νησάκια αυτά, όπως και η Μαρτινίκα είναι γεμάτα από μανκούστες, οι οποίες πολλαπλασιάζονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς τα τελευταία χρόνια και βρήκαν άριστη δωρεάν πηγή τροφής στα αποφάγια των εκδρομέων. Οι μανκούστες είναι μικρά θηλαστικά που εισήχθησαν από τους πρώτους άποικους για να εξολοθρεύσουν τα πάμπολα φίδια που εύρισκαν καταφύγιο στα ψηλά χόρτα των φυτειών ζαχαροκάλαμου. Εντούτοις οι μανκούστες ενώ μείωσαν δραστικά τον αριθμό των φιδιών του νησιού, βρήκαν ευκολότερο να επιτίθενται στις αφύλακτες φωλιές των αναρίθμητων πουλιών που διαβιούσαν στη Μαρτινίκα και τελικά να ξεπαστρέψουν κυριολεκτικά ολόκληρες αποικίες ενδημικών πτηνών. 

I need to mention that all these small islands-and Martinique in general-are full of mongooses. They have multiplied rapidly during the last years and they have found a great source of food in the tourists’ leftovers. Mongooses are little mammals, brought to the island by the first emigrants, as a way to extinguish the snakes nestling in the cane plantations. Nevertheless, even though mongooses reduced significantly the number of the snakes, they also literally exterminated groups of endemic birds, as they found it easier attacking their unguarded nests.


Πέρα από αυτό, εάν θέλεις, μπορείς να φτάσεις σε αυτά τα νησάκια και με ενοικιαζόμενα καγιάκ, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι εάν δεν έχεις μεγάλη εμπειρία (όπως εγώ) από καγιάκ, άστο καλύτερα (γιατί υπάρχουν δυνατά ρεύματα στην περιοχή και παραλίγο να βρεθώ …Βενεζουέλα !!!!)


You can also approach these islands with rented kayaks, even though I have to admit that if you are not experienced, you better leave it. I’m not experienced and I almost found myself in… Venezuela, as the ocean currents are strong there!
    
Anse Bonneville
Για τους λάτρεις του wind surfing, υπάρχει λίγο βορειότερα, και πάντα στην ανατολική ακτή (Ατλαντικός), η περιοχή του Tartaneειδικά η παραλία Bonneville (Anse Bonneville) θεωρείται από τους γνώστες του αθλήματος, ως μια από τις καλύτερες παραλίες παγκοσμίως (υπάρχει  πλησίον και σχετική σχολή εκμάθησης)…. 


Windsurfing lovers can find their place in Tartane area, a little Northern ahead and always on the Eastern side (Atlantic Ocean)… especially Bonneville Beach (Anse Bonneville) is considered to be one of the best in the world, according to people who know about the sport (plus there is a surfing school near by).


Για όσους γουστάρουν κάτι το διαφορετικό, υπάρχουν οι παραλίες του Βορρά… και όταν λέμε του Βορρά εννοούμε του βορειοδυτικού τμήματος του νησιού, διότι στο βορειοανατολικό τμήμα απαγορεύεται η κολύμβηση λόγω των γιγαντιαίων κυμάτων......όλες λοιπόν  οι  παραλίες στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού έχουν μαύρη άμμο…Ναι καλά διαβάσατε… μαύρη άμμο, εξαιτίας του Πελέ….όχι φυσικά του διάσημου  Βραζιλιάνου πρώην ποδοσφαιριστή αλλά εξαιτίας του Βουνού Πελέ (Mt. Pelée, 1.397 μ.) που στην κορυφή του υπάρχει το ομώνυμο ενεργό, ενεργότατο θα έλεγα ηφαίστειο, το οποίο συχνά-πυκνά, εκρύγνει λάβα και όλα τα σχετικά σε μεγάλη απόσταση…..
H ανάβαση στο βουνό δεν θεωρείται επικίνδυνη καθώς υπάρχουν σεισμολογικοί σταθμοί προειδοποίησης παντού τριγύρω από το ηφαίστειο και δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση κινδύνου για τους επισκέπτες.
Ορειβατικός εξοπλισμός δεν απαιτείται, αρκεί ο επισκέπτης να κινηθεί στα βασικά, σηματοδοτημένα μονοπάτια. Τα δύσκολα σημεία των διαδρομών έχουν επισημανθεί επαρκώς και υπάρχουν πολλές εναλλακτικές διαδρομές για επισκέπτες όλων των ηλικιών και όλων των φυσικών ικανοτήτων.


If you want something different, you can visit the beaches of the North… and by North I mean the Northern West part of the island, as it’s not permitted to swim in the Northern East, because of the gigantic waves… so, all the beaches in the Northern West area have black sand… yes, you didn’t make any mistake… the sand is black because of Pelée… not the famous Brazilian former football star, but the Mount Pelée (1397). On the top there is Pelée volcano, which is active (really active I could say) and explodes lava from time to time, spreading it to quite great distances. Climbing to the mountain is not considered to be a dangerous activity, as there are seismologic stations everywhere around the volcano, so it’s totally safe for the people who visit the area. You don’t need to bring climbing equipment, as far as you move towards the basic, signed walking paths. The challenging parts are adequately signed and there are various alternative routes for people of different ages and physical condition.


Το μεγαλύτερο πρόβλημα στην ανάβαση είναι οι απρόβλεπτες καιρικές συνθήκες και η μικρή ορατότητα που επικρατεί τις περισσότερες φορές στο υψηλότερο σημείο των διαδρομών. Η κύρια συμβουλή που δίδεται σε όλους τους επισκέπτες είναι να σταματήσουν πάραυθα μόλις ξεκινήσει κάποια καταιγίδα καθώς είναι μικρή η διαρκειά τους και ο ήλιος θα κάνει και πάλι την εμφάνισή του σε σύντομο διάστημα.

The main problems with the climbing are the unpredictable weather conditions and the usually restricted visibility on the higher part of each route. The main advice given to all the visitors is to stop immediately as soon as a storm breaks, as they usually don’t last for a long time and the sun reappears soon.

Στο βουνό δεν υπάρχουν πηγές πόσιμου νερού, οπότε με ένα καπέλο, ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια και ένα μπουκάλι νερό, μπορείς να φτάσεις αρκετά ψηλά (αναλόγως βέβαια με τις σωματικές αντοχές σου).
Πραγματικά είναι ανήκουστο για κάθε σοβαρό ταξιδιώτη  να μην ανέβει στο, πάντα στεφανωμένο με σύννεφα, Όρος Pelée, (η ανάβαση ξεκινάει από τη βάση του όρους) όπου φτάνεις άνετα με αυτοκίνητο. Είναι καλύτερα να ξεκινήσεις γύρω από τις 8:00 το πρωί για να έχεις επαρκή χρόνο για να ολοκληρώσεις την πεζοπορία και να αποφύγεις τις πιο ζεστές ώρες αλλά και τις απότομες εναλλαγές του καιρού. Η πεζοπορία ξεκινά με μια απότομη, (αλλά βατή) ανάβαση, καθώς ανεβαίνεις ένα μονοπάτι με αυτοσχέδια συνεχόμενα σκαλοπάτια….


Σε κάθε πλευρά, μπορείς να δείς μερικά φυτικά είδη ενδημικά στη Μαρτινίκα (κυρίως φτέρες κάθε είδους και μεγέθους). Όμως, η κούραση είναι σημαντική και είναι απαραίτητες οι στάσεις για να θαυμάσεις τη μαγευτική θέα που (σε συνάρτηση και με το υψόμετρο) σου κόβει κυριολεκτικά την ανάσα….. Η ανάβαση μπορεί να σε φτάσει  μέχρι την καλντέρα του ηφαιστείου. Κατά μήκος της κορυφογραμμής, το τοπίο παρουσιάζει εντυπωσιακή, σχεδόν απόκοσμη, ομορφιά αλλά μερικές φορές υπάρχει μηδενική ορατότητα λόγω της διαρκούς ομίχλης. 

You can go quite high (always according to your physical condition), as far as you carry a hat, trekking shoes and a bottle of water (as you cannot find water sources there). Every conscious traveller should climb to the Mount Pelée, which is always covered by clouds. You can start from the foot of the mountain, where you can arrive by car. It’s better to start around 8 am; this will give you enough time to avoid the high temperatures and the abrupt weather changes. The trek starts with a steep, yet passable ascent, as you climb on a path with makeshift continuous steps… you can spot various endemic plants on each side, mainly ferns of different sizes and shapes. Of course, the physical exhaustion is serious, so you need to take short breaks and enjoy the magic and literally breathtaking view… you can climb up to the caldera of the volcano. The beauty of the scenery along the ridge is impressive, almost eerie, but sometimes the visibility is nonexistent because of the constant fog.
 
La Croix
Μετά από μια πρώτη στάση ,συνήθως στο Σταυρό (Morne La croix ,1255 m) θα πρέπει να συνεχίσεις με τα πόδια στο οροπέδιο προς το δεύτερο καταφύγιο. Λίγο πέρα από το βασικό μονοπάτι βρίσκεται ο δεύτερος σταθμός, που αποτελεί καταφύγιο και  ταυτόχρονα σταθμό για σεισμικές έρευνες (πρώην καταφύγιο για τις καιρικές συνθήκες)  Στην κορυφή της καλντέρας της ξηράς λίμνης στήθηκε ένα μνημείο στη μνήμη του ηφαιστειολόγου Dufrénois , όπου μπορείς να δείς τον θόλο του ηφαιστείου από την έκρηξη του1929. Αυτό το μέρος είναι γνωστό ως Οροπέδιο των Φοινίκων.

After a first stop, usually in Morne La Croix (1255 m), you should continue by foot in the plateau to the second reserve. A little further from the main path there is the second station, which is both reserve and seismologic station. On the peak of the dry lake’s caldera, a monument to the memory of the volcanologist Dufrénois is built, from where you can see the volcano’s dome from the explosion of 1929.


Η πεζοπορία μέχρι το Σταυρό (La Croix) είναι κάνα 90λεπτό, ενώ από κει και πέρα θέλεις σίγουρα ένα τρίωρο για να φτάσεις, κινούμενος πάντα κυκλικά,  ψηλά στο Le Chinois όπου μπορείς να θαυμάσεις από ψηλά όλο το νησί καθώς και το ηφαίστειο που ξεφυσά μερικές εκατοντάδες μέτρα ψηλότερα) …Το τρίτο καταφύγιο υπηρέτησε μέχρι το 1970  ως σημείο μελέτης του ηφαιστείου. Σήμερα  υπάρχει κι ένα μικρό αφύλακτο οίκημα, για όσους τυχόν δεν μπορέσουν να επιστρέψουν εγκαίρως στη βάση τους, και τους πιάσει το σκοτάδι στο βουνό. Υπάρχουν γάντζοι στους τοίχους για να κρεμάσεις την αιώρα σου, αλλά η πλούσια βλάστηση στο δάπεδο, μάλλον θα σε αποτρέψει από το να διακινδυνεύσεις μια διανυκτέρευση εκεί πάνω, με τον αέρα να λυσσομανά από παντού……


Trek to La Croix lasts about 90 minutes and from that point you need for sure three hours, always following a cyclical route, to approach Le Chinois. From there you can admire a view to the whole island and the volcano, which wheezes a few hundred metres over you. The third reserve used to be volcanic research area until 1970. Today there is also a small unguarded building, for those who may not manage to return on time, before dark falls. There are hooks on the walls, where you can hang your hammock, but the lush on the ground and the strong winds will probably prevent you from staying there.


Anse Ceron
Η αγαπημένη μου παραλία στο Βορρά είναι η Anse Ceron …. με βανάκι ή αυτοκίνητο προσπερνάς το γραφικό ψαροχώρι του Precheur, συνεχίζεις να ανεβαίνεις βορείως στο επαρχιακό δρόμο (δεν υπάρχει περίπτωση να χαθείς διότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς βορρά) και στο τέλος του δρόμου φτάνεις σε ένα τεράστιο σύμπλεγμα πανύψηλων τροπικών δένδρων…στα αριστερά σου βρίσκεται η παραλία του Ceron. To μέρος ενδείκνυται για πικνικ, και τα Σαββατοκύριακα λεφούσια από ντόπιους ξεχύνονται, κατά εκατοντάδες, στα ξύλινα τραπεζάκια αυτής της παραλίας. 
Συνιστώ ανεπιφύλακτα, το ηλιοβασίλεμα σε αυτή την ακτή.. είναι τρομερό θέαμα να βλέπεις τον ήλιο να βυθίζεται στον ωκεανό, πίσω από τη βραχονησίδα του Μαργαριταριού, χρωματίζοντας τα σύννεφα με απίστευτα χρώματα….Για τους λάτρεις της περιπέτειας, υπάρχει ένας δρομάκι που σκαρφαλώνει στις πλαγιές του βουνού, για περίπου 500 μέτρα, όλα καλά ….… μετά η βλάστηση γίνεται οργιώδης και καλό θα είναι να μην ξεμακραίνεις πολύ από το βασικό μονοπάτι διότι εκτός όλων των άλλων, αυτό είναι το και το αγαπημένο μέρος της Bothrops lanceolatus (ενδημικού δηλητηριώδους φιδιού.) 

My favourite beach on the North is called Anse Ceron… you can take a little van or car, pass the picturesque fish village Precheur, continue on the rural road to the North (no way to get lost, there is no other road to the North) and finally approach a huge block of very high trees… Ceron beach is on your left. This place is ideal for picknick and during weekends hundreds of people occupy the wooden tables of the beach. I strongly recommend youto enjoy the sunset from this coast… watching the sun sinking down the ocean, behind the Margaret Isle, offering amazing colours to the clouds, is spectacular… for the lovers of adventure, there is a small path that climbs to the slopes of the mountain. For the first 500 metres everything is good… after that there is lush vegetation, so better to avoid the area far from the main path as, among others, this is the favourite place of bothrops lanceolatus, an endemic poisonous snake.

Στην αρχή δεν το πολυπίστεψα, αλλά μετά από κάμποσες μέρες, και αφού είχα γίνει τακτικός θαμώνας της παραλίας, έτυχε να γνωριστώ μια παρέα Rastafarians (ναι υπάρχουν και τέτοιοι στη Μαρτινίκα, και  ολημερίς πίνουν …ρούμι στο όνομα του Μπομπ Μάρλευ, καπνίζοντας ganja και παίζοντας ποδόσφαιρο κάτω από
τους κοκοφοίνικες) που κατοικοεδρεύουν στην εν λόγω παραλία και αφού γνωριστήκαμε αρκετά και δεν υπήρχε περίπτωση να κάνουν πλάκα, μου εξήγησαν ότι στο παρελθόν συνήθιζαν να πιάνουν μικρά τέτοια δηλητηριώδη φίδια και να τα επιδεικνύουν έναντι μικρού τιμήματος στους διερχόμενους τουρίστες. Επειδή έχω δει τέτοιο ακριβώς σκηνικό με Rastafarians που σου προσφέρουν φωτογράφηση με ντόπια φίδια σε γειτονικό νησί, πείστηκα ότι μου λένε αλήθεια και δεν ξεμάκρυνα πλέον από το βασικό μονοπάτι !!!!

 Even though I initially could not believe that, after some days and while I had become a habitue of the beach, I met a group of rastafarian (yes, you can find people like them in Martinique, who drink rum all day for the sake of Bob Marley, smoke ganja and play football under the palm trees) who lived there. After a point and as I knew them well enough to get if they were serious or not, they told me that they used to find that kind of snakes and display them to the tourists for a small amount of money. As I had seen rastafarian who were doing the same thing in a neighbor island, I was convinced they were telling the truth and I decided to follow the main path !!!!

Λίγο βορειότερα από την Anse Ceron, και αφού περάσεις από τα ερείπια ενός παλιού αποστακτηρίου ρουμιού, κι αυτό μέσα στην τρελή βλάστηση (ένα περίπου δεκάλεπτο μέσα στο τροπικό δάσος), βγαίνεις σε μια  μικρή γραφική παραλία που λέγεται Couleuvre (Anse Couleuvre). Τώρα πλέον βρίσκεσαι στο βορειοδυτικότερο τμήμα του νησιού και όταν έχει καλό καιρό (δηλαδή σχεδόν πάντα) μπορείς να διακρίνεις στο βάθος προς βορράν, την νήσο Dominica. Οι  κατάφυτες πλαγιές του βουνού πέφτουν κατακόρυφα στη θάλασσα ενώ ο βυθός προσφέρεται και για καταδύσεις….Γενικά μιλάμε για μια από τις πιο ήσυχες παραλίες του νησιού, απόμακρη και παραδεισένια …..εσύ κι η φύση… 

 A little Northern ahead from the Anse Ceron and after passing the ruins of an old rum distillery (again into lush, approximately 10 minutes walk through the tropical forest), you end up to small picturesque beach named Anse Couleuvre. Now you are in the foremost Northern West part of the island and when the weather is good (almost always) you can discern far ahead on the North the island of Dominica. The wooded slopes of the mountain fall vertically to the sea, while the bottom is ideal for diving. It’s one of the most quiet beaches of the island, remote and heavenly… you and the nature.


Anse Turin
Πάλι στο βορειοδυτικό τμήμα του νησιού, αλλά περίπου 15 χλμ νοτιότερα, λίγο πριν φτάνεις στην πόλη του St.Pierre, (ακριβώς πριν από το τούνελ) υπάρχει και η παραλία του Turin. Καλή παραλία, με λεπτή μαύρη άμμο, μεγάλο πλάτος και ελαφρύ κυματισμό (Καραιβική γαρ) αλλά ο αυτοκινητόδρομος είναι ακριβώς από πίσω σου, και κει που λες τι ωραία είμαι δω, περνάνε 2-3 φορτηγά και ξενερώνεις……Φυσικά, εάν πας βορειότερα, στις παραλίες Ceron και Couleuvre, δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσεις ξανά  για μπάνιο στην Turin.

Again in the Northern West part of the island, but 15 km South ahead, a while before the town of St. Pierre (exactly before the tunnel), there is Turin beach. It’s a good beach, with thin black sand, enough width and ripple (as it’s Carribean), but the motorway is exactly behind you, so the one moment you are happy, the other some tracks are passing by and you stop enjoying it… of course if you go to the North, in Ceron and Couleuvre beaches, there is no reason to swim to Turin again.

Diamant
Γιατί στην Turin σταματάς και για άλλους λόγους… βασικά και κύρια το μουσείο. Σε απόσταση 150 μέτρων από την παραλία, βρίσκεται ένα μικρό μουσείο αφιερωμένο στο μεγάλο Γάλλο ζωγράφο του  Paul Gauguin, ο οποίος πέρασε ένα μέρος της ζωής του, σε ένα καλυβάκι σε τούτη ακριβώς τη γωνιά της Μαρτινίκας., ζωγραφίζοντας ηλιοβασιλέματα, τροπικά δάση και γυμνόστηθες μιγάδες καλλονές….


You will stop to Turin for other reasons and mainly for the museum. Just 150 metres from the beach there is a small museum dedicated to the French painter Paul Gauguin, who spent a great part of his life in a cabin on this exact side of Martinique, painting sunsets, tropical forests and topless mulatte beauties…

Γενικά, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα να δεις και κάνεις στη Μαρτινίκα,  όπως η παραλία Diamant στη νότια πλευρά του νησιού, αλλά θεωρώ αδιανόητο να φύγεις από το νησί χωρίς να έχεις επισκεφθεί τον μαγευτικό  Κήπο του Μπαλατά (Jardin de Balata, μερικά μόνο χιλιόμετρα έξω από το FdF) που φιλοξενεί πάνω από 200 είδη τροπικών φυτών και δένδρων (πολλά εξ αυτών ενδημικά). Ο απόλυτος βοτανικός παράδεισος που θα σε κάνει να μην θέλεις να φύγεις από κεί ακόμη κι αν δεν είσαι βοτανολόγος...

In general there are thousands of things to see and do in Martinique, like Diamant beach in its the Southern part, but I find inconceivable leaving from the island without visiting the magic Jardin de Balata, just a few km far from Fort De France. You can see more than 200 specie of tropical plants and trees (some of them endemic) there. It’s the absolute botanic paradise and you won’t wish to leave, even if you are not a botanist.....  
 

Kairouan, Tunisia 🇹🇳

Kairouan is a city in northern Tunisia’s inland desert. It became a powerful trading hub and center of Islamic scholarship in the 9th centu...