Οι πελάδες, οι μικρές, ταπεινές ξύλινες κουκίδες στη μέση της θαλάσσιας απεραντοσύνης υπήρξαν επί αιώνες τα απάνεμα καταφύγια που
προστάτευαν τους ψαράδες της λιμνοθάλασσας από τα απροσδόκητα
μπουρίνια.
Άλλοτε χρησίμευσαν ως χώροι σύναξης, συνάθροισης, καταμέτρησης της καθημερινής ψαριάς αλλά ενίοτε και
περιστασιακής ουζοκατάνυξης κατά τις ατέλειωτες κρύες χειμωνιάτικες βραδιές. Χτισμένες σε στρατηγικά σημεία της λιμνοθάλασσας
(επάνω ή δίπλα σε νησίδες στην Τουρλίδα ή την Κλείσοβα), φτιαγμένες με φθηνά, αυτοφυή, φυσικά υλικά, απόλυτα εναρμονισμένες με το λιτό, φυσικό περιβάλλον της λιμνοθάλασσας, φιλοξένησαν κατά καιρούς όλους τους άοκνους εργάτες της λιμνοθάλασσας που έφταναν εδώ με τις γάιτες τους ( τις μικρές,χαμηλές, χωρίς καρίνα,και με πολύ μικρό βύθισμα, βάρκες που χρησιμοποιούνται κατά κόρον σε υπήνεμους κόλπους ή λιμνοθάλασσες όπως αυτή του Μεσολογγίου).
Οι πελάδες της Κλείσοβας , καθισμένες αρμονικά επάνω σε ομοιόμορφα τοποθετημένους πασσάλους από φτελιές, με ψάθινες επενδύσεις στους τοίχους και τις οροφές τους, φαντάζουν σάνα ξεπηδούν από το βυθό της θάλασσας.
