Triq San Pawl, Bormla, Malta 🇲🇹 🇲🇹 🇲🇹

Destination Malta: Μη του μιλάτε του παιδιού…

Αυγουστιάτικο χάραμα και γω πάλι στο αεροδρόμιο Μισονυσταγμένος δίνω το διαβατήριο μου στο check in.Ήθελα να’ξερα ποιος έξυπνος πάει και βάζει τις ώρες αναχωρήσεων των πτήσεων μου στις 5 ή 6 το πρωί…Ξεμπερδεύω γρήγορα με τις αποσκευές και περνάω στην αίθουσα αναμονής. Προορισμός Μάλτα. Ταξίδι σύντομο, λιγότερο από δίωρο, η πτήση τσάρτερ από Σαλόνικα και το αεροσκάφος μισοάδειο…η καλύτερή μου, πραγματικό κελεπούρι… Μέχρι να προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου ο Μαλτέζικος ήλιος ξεπροβάλει μεγαλοπρεπώς στον ορίζοντα. 

Σύντομα έχουμε προσγειωθεί στο Εθνικό Αεροδρόμιο της Μάλτας και τα σμήνη των ταξιδιωτών πολιορκούν τον ιμάντα αποσκευών. Τσακώνω γρήγορα τη βαλίτσα μου και σκάω ένα χαιρέκακο μειδίασμα στην τύπισσα δίπλα μου που ορύεται ότι μάλλον χάθηκε η δική της. Δεν είμαστε όλοι σαββατογεννημένοι μωρό μου

Ταξιδεύω τυπικά με γκρουπάκι αλλά θα τους εγκαταλείψω λίαν συντόμως (μόλις εναποθέσω τα πράγματά μου στο ξενοδοχείο) για να ακολουθήσω δικό μου πρόγραμμα. Οι τουρίστες είναι (είμαστε) σαν τις ακρίδες….όπου πάνε (πάμε) φέρνουν (φέρνουμε) μόνο συμφορές, οπότε μακριά κι αγαπημένοι….Η βαλίτσα της τύπισσας δεν έχει βρεθεί και την ενημερώνουν επισήμως ότι μάλλον φορτώθηκε σε αεροσκάφος που πήγε στην

Αυστρία, αλλά το πολύ μέχρι μεθαύριο θα βρεθεί και θα της την φέρουν στο ξενοδοχείο. Καλά μωρέ, μην κλαψουρίζεις, οχού,  θα σε βολέψω με κανένα μποξεράκι μέχρι τότε….

Με τα πολλά, κι αφού μας μαζέψανε, μας τσουβαλιάζουν σε ένα τουριστικό λεωφορείο και βουρ για τη Βαλέτα. Κλασσική πουστιά των απανταχού τουριστικών πρακτορείων, σε βάζουν με την τσίμπλα στο μάτι σε φθηνή πρωινή πτήση μέσα στα άγρια χαράματα και μόλις φτάσεις στον προορισμό σου, σε γυροφέρνουν σαν μισονυσταγμένο ζόμπι μέσα στην πόλη μέχρι να μεσημεριάσει γιατί το check in στα τοπικά ξενοδοχεία πραγματοποιείται μετά τις 12 ή 1 το μεσημέρι. Άιντε λοιπόν να δούμε την Βαλέτα, λέμε τώρα…Κλασσικό μεσογειακό πρωινό, με τον κόσμο να σέρνει αργόσυρτα τα πόδια του προς το καθήκον (δουλειά)...Μα πως να δουλέψεις με 35+ βαθμούς στο κεφάλι ?

Αποβιβαζόμαστε μπροστά στο συντριβάνι με τους Τρίτωνες έξω από τη City Gate της Βαλέτας, στον υπαίθριο χώρο δίπλα στην αλάνα του σταθμού των Υπεραστικών Λεωφορείων. Τα τοπικά παλαιομοδίτικα κατακίτρινα λεωφορεία αποτελούν από μόνα τους τουριστική ατραξιόν. Θεούληδες οι Μαλτέζοι.... αυτοί είναι πιο γραφικοί κι απ'τον Αλέφαντο !!!! Κι από δίπλα μερικές παραδοσιακές άμαξες να αναμένουν πελατεία για το γύρο της Πόλης. Φαντάζει ωραία ως εμπειρία για άλλη εποχή του έτους, αλλά με αυτή τη μπόχα που αναδύουν οι ακαθαρσίες των αλόγων σήμερα, άσε καλύτερα...

Αφήνουμε λοιπόν τα αλόγατα, δρασκελίζουμε την μεγαλόπρεπη Πύλη (Putirjal στα μαλτέζικα) και εισερχόμαστε στη Σιωπηλή Πόλη. Ξαφνικά μπαίνουμε σε άλλη εποχή. Η πόλη της Βαλέτα αποτελεί Προστατευόμενο Μνημείο της UNESCO.(ένα πράγμα σαν και μένα).

Στην ουσία η πόλη παραμένει άθικτη από το 16 αιώνα, τα κτίρια είναι ανέγγιχτα και αποπνέουν την αύρα των μεσαιωνικών χρόνων. Τα πρώτα λεφούσια των τουριστών εφορμούν στην Πλατεία Ελευθερίας και οι ψηφιακές μηχανές παίρνουν φωτιά. Κάτι ρωμαικά ερείπια, ατάκτως ρηγμένα και προχείρως περιφραγμένα, αναμένουν μάταια την οικονομική ανάκαμψη του νησιού για να αναστηλωθούν. 

Στην αριστερή πλευρά, τεράστια γκρίζα κτίρια με πρασινόχρωμα ξύλινα μπαλκόνια που προεξέχουν στο κενό. Στα δεξιά της Πλατείας Ελευθερίας, και κολλητά με τα παραδοσιακά κτίρια, το ολόλευκο κτίριο της Bank of Valletta και πιο πέρα το Castille Place όπου δεσπόζει το Auberge Castille, έδρα του Πρωθυπουργού.. Το αστείο με αυτά τα λιλιπούτεια κρατίδια είναι ότι εκεί που στέκεσαι αμέριμνος, μπορεί να συναντήσεις κανένα Πρωθυπουργό, Υπουργό ή άλλο επώνυμο του τόπου. Ρίχνω κλεφτές ματιές δεξιά-αριστερά αλλά ουδείς μου φαίνεται για «επίσημος»…Προχωράμε στους Πάνω Κήπους του Baracca (Upper Baracca Gardens) και θαυμάζουμε την πανοραμική θέα του Μεγάλου Λιμανιού (Great Harbour).Καλή φάση….

Ο Μαλτέζικος ήλιος μαστιγώνει τους Κήπους και το λεφούσι μας, με την ορμητική βιασύνη των διψασμένων ζώων της σαβάνας που πέφτουν στους νερόλακκους, την πέφτει στο παρακείμενο περίπτερο και το απογυμνώνει από οτιδήποτε πόσιμο. Δώσε και μένα μπάρμπα…Σιγά κυρά μου, με ξενύχιασες.... Οι πορτοκαλάδες και οι κοκακόλες έχουν την τιμητική τους.- Πως είναι, ρωτάει ο άλλος δίπλα μου ? Σαν κοκακόλα, πως θέλεις να είναι σαν ντοματόζουμο ? Κάποιοι ανακάλυψαν και το "εθνικό ποτό" του νησιού, το Kinnie...Ένα αναψυκτικό σαν cola με γεύση πορτοκάλι. Είναι γλυκόπικρο και λένε ότι είναι η μαλτέζικη απάντηση στην κόκα κόλα. Ή θα το λατρέψεις ή θα το σιχαθείς…….Αφού ξεδίψασε η αγέλη, επιστρέφουμε στην Triq Repubblika (Republic Street), την βασική λεωφόρο της Βαλέτας, που χωρίζει την πόλη στα 2. Τώρα έχει γεμίσει ο δρόμος από κόσμο και προχωράμε με μεγάλη δυσκολία.

Μόλις προσπεράσει το Εθνικό Μουσείο Αρχαιολογίας, κάθε τουριστικομάνι που σέβεται τον εαυτό του, επιβάλλεται να πιεί πρωινιάτικο ζεστό τσάι στο φημισμένο Καφέ - Ζαχαροπλαστείο Cordina που είναι ιστορικό (από το 1837 παρακαλώ), έτσι για να έχει να λέει ότι πήγε και κει !!!! Βασικά το μαγαζί ξεκίνησε ως καφέ, και σήμερα αυτοδιαφημίζεται επιπλέον κι ως restaurant, tea room, pasticceria, coffee bar and gelateria. Γκαρσόνια με υφάκι, σέρβις στα όρια του σουρεάλ, τραπεζάκια που καταλαμβάνουν όλη την πλατεία, και ξανά κάτι ντόπιες πορτοκαλαδίτσες, (Mirinda και όχι Fanta)., πάλι kinnie και φυσικά τα πατροπαράδοτα pastizzi (ήτοι κάτι σφολιατάκια με γέμιση από ντόπιο τυρί –το Ρικότα – ή πολτό αρακά !!!!). Με τον καιρό, οι Μαλτέζοι μπασταρδέψανε τα pastizzi τους και σήμερα μπορείς να φας pastizzi με οτιδήποτε είδος γέμισης μπορείς να φανταστείς…. Προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα ούτε από τα pastizzi, ούτε από το μαγαζί κι ας προσφέρει και δωρεάν wi fi….

Θαυμάζω φευγαλέα την πρόσοψη του Ναού του Αγίου Ιωάννη και της Εθνικής Βιβλιοθήκης και τώρα γραμμή για το Παλάτι των Μεγάλων Ηγετών…

Να μη τα πολυλογώ, πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή από ζωγραφικούς πίνακες και μεσαιωνικά όπλα, μέσα σε ένα τεράστιο κτίριο με φανταστικές τοιχογραφίες που καλύπτουν κάθε σπιθαμή κενού ντουβαριού. Το μόνο κακό –και εδώ- οι αναρίθμητοι τουρίστες…. επίσης και οι εκνευριστικοί φύλακες που εποπτεύουν σχολαστικά τις φωτογραφίσεις του κοινού, απαγορεύοντας δια ροπάλου τη χρήση φλας. Δείχνω σεβασμό και τηρώ τον κανόνα, αλλά σε λίγο αισθάνομαι ηλίθιος γιατί όλοι οι άλλοι δίπλα μας έχουν ξεσκιστεί στα φλας...υποκύπτω στον πειρασμό μέχρι που έρχεται μια τύπισσα και μας ξεχέζει ομαδικώς...Ώρες-ώρες νοιώθεις ότι είσαι σε σχολική εκδρομή, όπου όλοι θέλουν να κάνουν τη λακαμία τους, χωρίς σοβαρό λόγο και αιτία, έτσι απλά για να αισθανθούν free.

Ξανά στο δρόμο, κι ο φουκαράς ο ξεναγός μας προσπαθεί να μαζέψει μερικά μέλη της αγέλης μας που έχουν μπουκάρει στα παραδιπλανά μαγαζιά με σουβενίρ (πάνω ακριβώς  στην κεντρική οδό Republic street, αυτό το κατάστημα, Accessories το όνομά του, σωστό νομισματοκοπείο). Τσακώνει κάνα δυό από το σβέρκο, περιμένει και 3-4 άλλους που έχουν βαλθει να αγοράσουν το μισό μαγαζί και περιμένουν να πληρώσουν στο ταμείο.....Μα πόσο φελλός πρέπει να είσαι για να έχεις μόλις 2 ώρες στη Βαλέτα, την οποία πρόκειται να την επισκεφθείς όσες φορές θέλεις μέσα στις υπόλοιπες 7 ημέρες της παραμονής σου στο νησί και συ να τρέχεις στις ουρές για να αγοράσεις ΤΩΡΑ ένα μαγνητάκι για το ψυγείο σου ????

Αφού μας μαντρώσανε στο λεωφορείο, έγιναν και οι απαραίτητες συστάσεις, να μην επαναληφθεί άλλη καθυστέρηση γιατί έχουμε πολύ σφιχτό χρονικό πρόγραμμα κτλ κτλ κτλ, αρχίζει το γαιτανάκι με τις ανά ξενοδοχειακό κατάλυμα delivery των τουριστών.
 -Είναι ωραίο το ξενοδοχείο που θα μείνουμε ? Πολύ ωραίο, το καλυτερότερο μην ανησυχείτε, θα περάσετε υπέροχα... (τώρα εγώ γιατί αρχίζω να ανησυχώ, κάθε φορά που κάποιος μου λέει να μην ανησυχώ...θα σας γελάσω)
 -Και...είναι μακριά ? Όχι, όχι...δυο βήματα είναι, σε 2-3 λετπά φτάσαμε....

Τελικά ή είμαστε σούπερ γκαντέμηδες και σήμερα καταγράφεται η μεγαλύτερη κίνηση της στην ιστορία του νησιού ή τα τα μαλτέζικα βήματα είναι χελωνίσια. Μετά από κάνα γεματο τέταρτο περιπλάνησης σε στενά και δρομάκια και πάνω που αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε εαν έχουμε χαθεί και θα γίνουμε εκπομπή στη Νικολούλη, φτάσαμε... Οι γούνες και οι φραγκάτοι κατεβαίνουν πρώτοι στο πεντάστερο στη Σλιέμα, και μεις οι πληβείοι, μετά από ένα επιπλέον 10λεπτο, μοιραζόμαστε στα λεγόμενα τετράστερα στον Κόλπο του Αγίου Παύλου. Εμένα με ξεφορτώνουν σε ένα μέτριο ξενοδοχείο, καμία σχέση με τεσσάρων αστέρων που αυτοδιαφημίζεται, αλλά τουλάχιστον (όπως θα διαπιστώσω στις επόμενες ημέρες) έχει αξιοπρεπές φαγητό και γενικά πολύ ωραίο μπουφέ για πρωινό.

Η περιοχή του Αγίου Παύλου είναι κοντά στις «παραλίες» (λέμε τώρα) του νησιού, έχει κάμποσα φαγάδικα, σουβενιράδικα αλλά και μαγαζάκια σε στυλ ιρλανδέζικης παμπ όπου χιλιάδες αναψοκοκκινισμένοι, και τίγκα στα τατουάζ, σαπιοκοιλιάδες από τη Γηραιά Αλβιώνα μπεκροπίνουν ολημερίς βλέποντας ποδοσφαιρικούς αγώνες ΣΕ ΜΑΓΝΗΤΟΣΚΟΠΗΣΗ !!!!!  Με βάση τα ελληνικά στάνταρ, η θάλασσα της Μάλτας σίγουρα λαμβάνει μη προβιβάσιμο βαθμό. Αμμουδιά ή βότσαλα ούτε για δείγμα. Μια και μοναδική αμμουδερή παραλία έχει το νησί (Golden Bay) και κει την άμμο την μετέφεραν από την γειτονική Τυνησία. Όλο το υπόλοιπο νησί είναι ένας τεράστιος συμπαγής βράχος, όπου ο κόσμος στοιβάζεται σαν τους πιγκουίνους και περιμένει να πέσει ένας-ένας στο νερό.

Βιαστικές  εντυπώσεις πρώτης ημέρας..

Παρατήρηση πρώτη, το air condition δεν έχει φτάσει ακόμη εδώ, κάτι βαριεστημένοι περιστρεφόμενοι έλικες στο ταβάνι του δωματίου αγκομαχούν όχι για να σε δροσίσουν αλλά για να σου δώσουν μια ψευδαίσθηση κλιματισμού.(0-1, έλα εντάξει πάμε γερά...., δεν τρέχει τίποτα..)

Παρατήρηση δεύτερη, πόσιμο νερό δεν υπάρχει, και πρέπει να αγοράσεις εμφιαλωμένο (εισαγόμενο από Τουρκία παρακαλώ) από τα γειτονικά mini markets ακόμη κι αν διαμένεις σε ξενοδοχείο. (0-2, έλα παιδιά να οργανωθούμε λιγάκι, μπορούμε να το γυρίσουμε το ματσάκι ακόμη και τώρα)

Παρατήρηση 3η, η ζέστη είναι μεγάλη (38-40 C) αλλά το πραγματικό πρόβλημα είναι η ανυπόφορη υγρασία που σε πολλά σημεία του νησιού φτάνει και το 90%. (0-3, ρε σεις, παίξτε μπάλα ρε πουλητάρια)

Παρατήρηση 4η, οι Μαλτέζες δε βλέπονται ακόμη κι αν έχεις κατεβάσεις 2 μπουκάλια του Τζόνυ του Περιπατητή. Επίσης ακόμη και οι Βρεττανίδες τουρίστριες εμφανίζονται στο δρόμο - παραδόξως - πολύ πιο συμμαζεμένες σε σχέση με άλλους μεσογειακούς τουριστικούς προορισμούς...... μέχρι και κυλότα φοράνε εδώ !!!!! (0-4, εντάξει, χάσαμε,  σφύρα το και λήξαμε).

Comino, Malta - Daily trip to Blue lagoon

Στριμωγμένη στον θαλάσσιο κανάλι που χωρίζει τη Malta από το Gozo, η νησίδα του Comino φημίζεται (κι όχι άδικα τολμώ να πω) ότι διαθέτει την καλύτερη κολυμβητική παραλία της Μάλτας ενώ παράλληλα αποτελεί τουριστικό must και για τους εραστές του snorkeling.

Το Comino, σύμφωνα με τα αρχαιολογικά ευρήματα, κατοικούνταν βέβαια κατά τη Ρωμαική περίοδο αλλά ουδέποτε υπήρξε σημαντικό οικιστικό κέντρο. Μετά, κατά το Μεσαίωνα, πλακώσανε οι Ιππότες και απέκτησε κάποια αξία ως προκεχωρημένο φυλάκιο παρατήρησης εχθρικών κινήσεων, ειδικά κατά την περίοδο της Πολιορκίας του Μαλτέζικου νησιωτικού συμπλέγματος από τους Οθωμανούς. Μετά, βυθίστηκε και πάλι στην ιστορική λήθη και παρέμεινε εν πολλοίς άθικτο από την ανθρώπινη οικιστική λαίλαπα.

Με μέγεθος που με βία φτάνει τα 3,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα, χωρίς πλέον οργανωμένο οικιστικό ιστό και με ένα ερημικό, κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά, ξενοδοχείο (μάλλον στέκι για ερημίτες-χίπηδες, χτισμένο άλλωστε στα 60’s), το Κομίνο αποτελεί φαινομενικά έναν ιδανικό προορισμό για όλους εμάς, τους wanna be Ροβινσώνους Κρούσους. Έτσι τουλάχιστον πίστευα μέχρι να το επισκεφθώ. Ξεκινώ το λοιπόν ο φουκαράς από το ξενοδοχείο μου στην Buġibba, επιβιβάζομαι στο απαστράπτον κατακίτρινο τοπικό λεωφορείο No 48, και κινούμαι με κατεύθυνση προς το βορρά, προς Cirkewwa.. 

Μellieha Parish church

Ακολουθεί μια 15λεπτη διαδρομή μέσα σε ένα τυπικό άνυδρο Μαλτέζικο τοπίο με γυμνούς απόκρημνους βράχους να φτάνουν μέχρι τη θάλασσα, χαμηλά, μελαγχολικά πετρόχτιστα σπιτάκια σε όλες της πιθανές αποχρώσεις της ώχρας και του σομόν, μακρόστενα σοκάκια που καταλήγουν στο γυαλό, κουκλίστικες βαρκούλες βαμμένες με χαρωπά χρώματα σύμφωνα με την τοπική παράδοση. Αφήνουμε πίσω μας τη μικροσκοπική Xemxija, τον Ναό της Mellieha (Μellieha Parish church) που μοίαζει με κανονικό φρούριο, επίσης τη ίδια πολύβουη και αρκετά πιο τουριστικοποιημένη Mellieha με τις δεκάδες ομπρελίτσες και πλαστικές ξαπλώστρες να σφαδάζουν υπό το βάρος όλων αυτών των παρείσακτων εισβολέων που με το πρόσχημα του τουριστικού επισκέπτη έχουν παραμορφώσει ανεπανόρθωτα την παραδοσιακή μορφή του νησιού. Οι Μαλτέζοι επί αιώνες προσπαθούσανε και είχαν κατορθώσει να κρατούν όλους τους επίδοξους θαλάσσιους εισβολείς μακριά από τα νησιά τους. Δυστυχώς όμως oι σημερινοί απόγονοι του Henry Morgan δεν έρχονται πλέον με γαλλέρες και κουρσάρικες φρεγάτες αλλά με low cost flights από τα πέρατα της οικουμένης. Κοιτώ έξω από το παράθυρο και το βλέμμα μου αιχματωλίζεται από την εξωγήινη χρωματική μονοτονία του τοπίου. Παντού ξεραίλα, τοπίο βορειοαφρικανικό, μερικές ταλαίπωρες, σκονισμένες φραγκοσυκιές δω και κει να σπάζουν την μονοκαθεδρία της πέτρας.  

Marfa Tower

Προσπερνάμε γρήγορα τον αρχιτεκτονικά άχρωμο οικισμό της Ghadira και στη διασταύρωση για Cirkewwa (περίπου 1 χλμ από το Λιμάνι του Ferry για Gozo) αποβιβάζομαι μπροστά στο ασβεστολιθικό λοφίσκο του Κόκκινου Πύργου(Marfa Tower). Κι εδώ οφείλω μια εξήγηση, οι Μαλτέζοι έχουν την τάση να ονομάζουν Κάστρα και Πύργους όλες τις αμυντικές κατασκευές (όσο μικρές και ασήμαντες κι αν είναι) που είχαν φτιάξει οι Ιππότες κατά την μακραίωνη παρουσία τους στο νησί. Επί της ουσίας, πρόκειται για μονολιθικά τετραγωνισμένα στρατιωτικά παρατηρητήρια, χωρίς καθόλου ή με ελάχιστα παράθυρα, που χτίζονταν στους λοφίσκους (γιατί το νησί είναι σχεδόν επίπεδο και δεν διαθέτει βουνά) των ακτογραμμών και χρησιμοποιούνταν για την έγκαιρη προειδοποίηση των πόλεων όταν έκαναν την εμφάνισή τους πειρατικά πλοία ή εχθρικοί στόλοι, στα ανοιχτά της Μάλτας. Σήμερα έχει και τρελή ζέστη οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να δρασκελίσω τα 300-400 μέτρα για να δω από κοντά ακόμη ένα Παρατηρητήριο. 

Μαζί με μένα έχουν αποβιβαστεί και καμιά 25αριά βάρβαροι (τουρίστες) κι ο οδηγός του λεωφορείου με χαρακτηριστικές χειρονομίες παντομίμας μας εξηγεί ότι η αφετηρία των ferry boats για Κομίνο βρίσκεται 500 μέτρα πιο κάτω. Κλασικά όλοι οι Νότιοι (Ιταλοί, Ισπανοί, Έλληνες έχουμε καταλάβει τι παίζει χωρίς να ρωτάμε πολλά-πολλά (βαράει κι ο αυγουστιάτικος ήλιος κατακέφαλα), αλλά οι Βόρειοι (Αγγλοσάξωνες) είναι (όπως πάντα) πιο χοντροκέφαλοι. Ρωτάνε και ξαναρωτάνε «Comino Ferries ? from over there ?» Ναι ρε γαμώτη μου… Fucking Comino’s ferries are over there, ρε παιδάκι μου !!! Δηλαδή βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά, η νησίδα του Κομίνο είναι ακριβώς μπροστά στα πόδια σου, το βουναλάκι με το Κάστρο στην πλάτη σου… ε λοιπόν τι φαντάζεσαι ? ότι υπάρχει περίπτωση να χρειαστεί να κάνεις μεταβολή να ανέβεις στο λοφίσκο για πάρεις το ferry ?….Comino is down, there ? Yes, yes, over there… Απορώ που ο οδηγός το συζητά ακόμη, άλλος στη θέση του θα είχε βάλει μπρος να φύγει ή θα είχε κατέβει και θα είχε αρχίσει τα χαστούκια…τέσπα…. Κοιτάζω προς το σημείο που μας έχουν υποδείξει και παρατηρώ 2-3 βαρκούλες να αρμενίζουν αμέριμνες μπροστά σε ένα καχεκτικό οικίσκο. Προφανώς το ferry δεν έχει έρθει ακόμη, λέω καθησυχαστικά στον εαυτό μου και ροβολάω την πλαγιά. Ξωπίσω μου ακολουθούν οι φυλές του Ισραήλ, με αντιηλιακά, σωσίβια, πετσέτες θαλάσσης και τα ρέστα. Καταφθάνω πρώτος στον οικίσκο που διαθέτει και σταντ εισιτηρίων απέξω…. Royal C. Comino Ferries προαναγγέλει η επιγραφή, αυτοδιαφημίζονται ότι έχουν και 30ετή εμπειρία στο σχετικό αλισφερίσι, εντάξει μωρέ δεν θα πνιγούμε ούτε σήμερα σκέφτομαι, κόβω το 10ευρο Round Trip εισιτήριό μου, παίρνω παραμάσχαλα και το φυλλάδιο με τα δρομολόγια της ημέρας και περιμένω το πλεούμενο. Τελικά αντί για το ferry που αναμένω να δω, μας πατικώνουν σαν σαρδέλες σε μια βενζινάκατο (αυτό εννοούν ως ferry) και ξεκινάμε. Click, Click….  

Κάμποσες ψηφιακές μηχανικές επιτελούν το ιερό καθήκον τους,  να αποτυπώσουν πιστά και να μεταφέρουν στην αιωνιότητα τις φιγούρες των άμορφων βράχων της νησίδας του Κομίνο. Ο Καπετάνιος, υπερήφανος για το εργαλείο του, σε μια κρίση παλιμπαιδισμού κάνει μπαντιές στα κύματα, και οι θαλασσινές ψιχάλες φτάνουν μέχρι και στα τελευταία καθίσματα.

Στοιχηματίζω ότι όλοι οι επίδοξοι φωτογράφοι-συνεργάτες του National Geographic που επιβαίνουν σήμερα σε τούτο το καρυδότσουφλο δεν θα αποκομίσουν ούτε μια καθαρή φώτο δίχως στάμπες από σταγόνες θαλασσινού νερού. 

Ευτυχώς εγώ πρόλαβα και φωτογράφισα προτού ξεκινήσει τα σπινιαρίσματα ο Μαλτέζος ξάδελφος του Σουμάχερ…. Αφήνουμε στα δεξιά μας τις Σπηλιές, που θα δούμε στο ταξίδι της επιστροφής μας, όπως γράφει το διαφημιστικό φυλλάδιο που κρατώ στα χέρια μου και ετοιμαζόμαστε να πιάσουμε λιμάνι στo Blue Lagoon…. Τώρα βέβαια λιμάνι δεν το λες ακριβώς, μια υποψία κόγχης στα απειλητικά κοφτερά βράχια είναι αυτό που αντικρίζουμε.

Καθισμένος αναπαυτικά, σεργιανάω το βλέμμα μου στη νησίδα, εκμεταλλευόμενος και το free guiding, καθώς το ζευγαράκι δίπλα μου έχει ανοίξει το ταξιδιωτικό τεφτέρι του και διαβάζει μεγαλόφωνα :

“… In the 16th and 17th centuries, Comino served as a place of imprisonment or exile for errant knights. Knights who were convicted of minor crimes were occasionally sentenced to the lonely and dangerous task of manning St. Mary's Tower. Between Comino and adjacent islet of Cominotto (Maltese: Kemmunett) lie the transparent, cyan waters of the Blue Lagoon (Maltese: Bejn il-Kmiemen, literally "Between the Cominos"). Frequented by large numbers of tourists and tour boats daily, the Blue Lagoon is a much photographed, picturesque bay, with a brilliant white, sandy base, and a rich marine life that make it popular with divers, snorkelers and swimmers. Other beaches on Comino include St. Mary Bay (Maltese: Ramla ta' Santa Marija) and St. Nicholas Bay (Maltese: Bajja San Niklaw).”

ΟΚ, αυτά λένε τα βιβλία, όμως τα ματάκια μου βλέπουν άλλα πράγματα. Ανέμελα πιτσιρίκια πλατσουρίζουν ολόγυρα στους ρηχούς υφάλους, 2-3 τουριστικά ιστιοφόρα αραγμένα στα ανοιχτά αποβιβάζουν κόσμο σε αποβατικές λέμβους –τύφλα να΄χει η απόβαση της Νορμανδίας - και βαριεστήμενοι αποχωρούντες ξεφυσάνε περιμένοντας ανυπόμονα την επιβίβασή τους στα βαρκάκια που θα τους διακτινίσουν στην απέναντι ακτή…… 5-6 ομπρελίτσες σφηνωμένες στο βράχο εκεί που σκάει το κύμα, οριοθετούν τα υπαίθρια αυτοσχέδια μαγαζάκια που πουλάνε έναντι τοκογλυφικού αντιτίμου εμφιαλωμένο νερό στους κορακιασμένους (πλην αμελείς) Ροβινσώνους. Σκιά πουθενά, ούτε για δείγμα. Αλαφιασμένος όχλος πάει κι έρχεται πάνω-κάτω, βηματίζει νευρικά και άσκοπα (είτε άρτι αφιχθέντες είτε αναμένοντες το επόμενο “Ferry”).

Εδώ η μάνα χάνει το παιδί και το παιδί τη μάνα…Κάμποσες φωνές σε 6-7 διαφορετικά γλωσσικά ιδιώματα βομβαρδίζουν τα αυτιά μου. Στο Μανχάταν να πήγαινα, λιγότερο κόσμο θα είχε. Αποβιβάζομαι επιτυχώς, επιταχύνοντας  το βηματισμό μου και ανηφορίζω σ΄ένα βραχάκι 2-3 μέτρα ψηλότερα, για να κατοπτεύσω την νήσον.

Η νησίδα δεν έχει ούτε δρόμους, ούτε φυσικά αυτοκίνητα. Η χλωρίδα περιορίζεται σε κάτι ξεμαλλιασμένα θαμνόφυτα και κάτι μισοπεθαμένα αλμυρίκια που πασχίζουν απεγνωσμένα να κρατηθούν πάνω στο θαλασσοδαρμένο βράχο. Φυσικά για πανίδα ούτε λόγος.  

Λέγεται ότι πριν μερικούς αιώνες το Κομίνο ήταν προστατευόμενος κυνηγότοπος (φιλοξενώντας λαγούς και αγριογούρουνα), προορισμένος αποκλειστικά για την άρχουσα τάξη. Μάλιστα όποιος κοινός θνητός (λαθροθήρας) συλλαμβάνονταν να κυνηγά στη νησίδα, «κέρδιζε» με φιξαρισμένη ποινή (τριετούς διάρκειας «διακοπές» ως σκλάβος-κωπηλάτης στις γαλέρες). Και μεις οι αδαείς στο Ελλάντα, που κομπάζαμε τόσο καιρό ότι  πρωτοανακαλύψαμε το θεσμό του ΅Κοινωνικού Τουρισμού΅ με τη Μακρόνησο και τη Γυάρο !!!!! 

Πάντως οι φύλακες δεν πρέπει να έκαναν και πολύ καλά την δουλειά τους εσχάτως, διότι κατά πως βλέπω στη νησίδα, δεν έχει μείνει πλέον ούτε μυρμήγκι. Μερικές σαυρίτσες και πολύ μας είναι... Ξεραίλα κι Άγιος ο θεός… και φυσικά τώρα που είπα θεός, μιας και βρισκόμαστε στο θρησκόληπτο νησιωτικό σύμπλεγμα της Μάλτας, δεν υπήρχε περίπτωση να μην έχτισαν και δω μεριά κανένα ξωκλήσι. 

it-Torri ta' Santa Marija

Τα ταξιωτικά φυλλάδια μνημονεύουν ότι στα Αξιοθέατα της νησίδας συγκαταλέγεται ο Πύργος της Παναγίας (it-Torri ta' Santa Marija) που χτίστηκε το 1618 από τους Ιππότες και το εκκλησάκι της Παναγίας στον κόλπο Σάντα Μαρίγια. 

Με 40 βαθμούς στο κεφάλι, απλά γνέφω το βλέμμα μου προς τον Πύργο, δεν βλέπω να ανεμίζει καμία σημαία (σ.σ. ο Πύργος, το τετράγωνο αυτό πέτρινο κουτί ύψους 12 μέτρων και με πάχος τοιχών 6 μέτρα, βρίσκεται περίπου στο μέσο της νότιας ακτής του Κομίνο,  ενώ είναι ανοικτός στο κοινό από τον Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο και μόνο μερικές ημέρες την εβδομάδα, νομίζω Τετάρτη, Παρασκευή το Σαββατοκύριακο και στις εθνικές εορτές, ενώ παράλληλα όταν είναι επιτρεπτή η επίσκεψη στον Πύργο υψώνουν την τοπική σημαία), τραβάω 1-2 φωτογραφίες και διαβεβαιώνω τον ταξιδιωτικό μου εαυτό ότι, υπό τις παρούσες (άκρως αντιταξιδιωτικές) συνθήκες, επιτέλεσα το ταξιδιωτικό μου καθήκον για σήμερα. Σειρά έχει η θάλασσα. Καταπληκτική, πεντακάθαρη, με διαυγέστατα τυρκουάζ ρηχά νερά και ολόλευκο αμμώδη βυθό. Βέβαια το πρόβλημα είναι πως θα φτάσεις μέχρι εκεί καθώς τα κοφτερά βράχια φτάνουν μέχρι το κύμα.

Παρατηρώ ότι οι περισσότεροι βουτάνε φορώντας τα σανδάλια τους και λέω να τους μιμηθώ.

Διαπιστώνω ότι σχεδόν όλος ο κόσμος φτιάχνει ουρές προς 2-3 συγκεκριμένα σημεία της ακτογραμμής όπου η πρόσβαση στη θάλασσα είναι προφανώς πιο βατή. Όλοι προχωράνε αργά και πολύ προσεκτικά επάνω στους γλιστερούς βράχους. Το θέαμα είναι κωμικοτραγικό, η παραλία θυμίζει αποικία αργοκίνητων πιγκουίνων που συνωστίζονται υπομονετικά για να μπουν στο νερό. Μάλλον δεν θα είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό της η Ρεπούση όταν έγραφε για τον συνωστισμό στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922….

Αφού μοιράσω καμιά 30αριά excuse me, sorry κτλ ολόγυρα, κι αφού περάσω, πατώντας κυριολεκτικά στις μύτες των ποδιών μου, από το εσωτερικό 5-10 ομόκεντρων κύκλων που έχουν στήσει όλες αυτές οι ορδές των ξαπλωμένων βαρβάρων (τουρίστες γαρ) που σιγοψήνουν τα πλαδαρά σαρκία τους στα βραχάκια του Κομίνο, στριμώχνω στα κλεφτά το σάκο μου κάπου ανάμεσα στο πολύχρωμο πετσετομάνι 2 φωνακλάδικων παρεών Ιταλικής προέλευσης, και επιτέλους εφορμώ στα κρυστάλλινα νερά της Γαλάζιας Λιμνοθάλασσας.

Νερό ζεστό και διάφανο, σάνα βουτάς σε υπαίθρια μπανιέρα. Πισίνα κανονική, μόνο που το νερό στα περισσότερα σημεία φτάνει ίσα με τη μέση σου, και βλέπεις διαρκώς πανικόβλητα ψαράκια να κολυμπάνε τρομαγμένα μακριά από τα πόδια όλων αυτών των θεόρατων εισβολέων…. Μαγική εμπειρία… 

Αν μάλιστα μπορούσα να εξηγήσω σε αυτόν τον χαζοχαρούμενο Ιταλιάνο που στριγγλίζει σαν γουρούνι που το σφάζουνε, ότι η μόνη ομοιότητά του με τον Παβαρότι περιορίζεται στην κοινή τους εθνική καταγωγή, κι ότι όλος αυτός κόσμος ήρθε για να απολαύσει την ηρεμία (λέμε τώρα) του τοπίου κι όχι για να παραβρεθεί σε οντισιόν για βαρύτονους στη Σκάλα του Μιλάνου…. Θέλοντας και μη όλοι τριγύρω έχουν σταματήσει και παρακολουθούν το ιταλιάνικο σούργελο. Ο τύπος, φουσκώνει σαν το παγώνι, προσπαθώντας να εντυπωσιάσει μια κοπέλα της παρέας του και αυτογελοιοποιείται σε υπερθετικό βαθμό. Τελικά, ταξιδεύοντας κατανοείς πολλά πράγματα για την ανθρώπινη φύση και κυρίως πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει κάποιος προκειμένου να “ρίξει” μια γκόμενα…..

Τελικά, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η ιδανική εποχή για επίσκεψη στο Κομίνο πρέπει να είναι κάπου στα μέσα του Φθινοπώρου, όταν το νησάκι προσελκύει μόνο περιπατητές και φωτογράφους ερημικών τοπίων και μεταναστευτικών πουλιών.

Εντάξει λοιπόν, έκανα και το δίωρο μπανάκι μου, σκαρφάλωσα πάλι σαν αγριοκάτσικο στα βράχια διεμβολίζοντας το παρατεταγμένο πετσεταριό των απανταχού λουομένων, αγνάντεψα ξανά και ξανά το πέλαγος, χάζεψα λίγο ακόμη το αέναο πέρα-δώθε των πλοιαρίων, σουλατσάρισα πάνω-κάτω στη νησίδα, κι αφού έγινε το κεφάλι μου θερμοσίφωνας και έφτασα στα όρια της θερμοπληξίας αποφάσισα να κινήσω για την “αποβάθρα” για να πάρω το δρόμο της επιστροφής. 

Cominotto

Εκεί φυσικά νέος πανικός, άντε να βρεις το πλεούμενο της εταιρίας που σε κουβάλησε ως εδώ, άντε πάλι στριμωξίδι, κάτι βρέφη να έχουν πλαντάξει στο κλάμα στις αγκαλιές των μαμάδων τους (που το έφερες κυρά μου το μωρό μέσα στο κατακαλόκαιρο?),  κάτι κοντοκουρεμένοι Βρεττανοί σκουλαρικάδες τίγκα στα τατουάζ, σαν περιφερόμενοι πίνακες του Καραβάτζο, που θαρρείς ότι έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να μην αφήσουν ούτε χιλιοστό του σώματος τους χωρίς ταπετσαρία, από κοντά και κάτι διοπτροφόροι Γερμαναράδες με ολόλευκα μπλουζάκια και καλτσάκια (φυσικά μετά του αναλόγου ασορτί σανδαλίου) και φωτογραφικές μηχανές κρεμασμένες στο στήθος, μπαίνει και η αφεντιά μου στη σειρά αναμονής. Άραξα λοιπό και γω να θαυμάζω το μικροσκοπικό Cominοtto, τη νησίδα που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το κυρίως νησί του Κομίνο και περίμενα υπομονετικά... 

Με τα πολλά ήρθε και η δικιά μας σειρά, από εκεί κύριος, thank you sir, next please κτλ με στοιβάζουνε το λοιπόν σε μια μισοβυθισμένη καρικατούρα πλεούμενου αλλά τώρα είμαι πιο υποψιασμένος και δεν πάω να καθίσω σε κάποια ελεύθερη θέση, απλά προφασιζόμενος ότι αλλάζω μπαταρίες στην ψηφιακή μου, μπαστακώνομαι δίπλα στον κάπετανιο βέβαιος ότι εδώ δεν πρόκειται ούτε να βραχώ και παράλληλα θα έχω την καλύτερη θέα, και που ξέρεις, ίσως βγάλω και καμιά φωτογραφία της προκοπής. Εντάξει το τιγκάραμε το πλοιάριο, κάνει τα επιδέξια τσαλιμάκια του κι ο κάπτεν ώστε να αποφύγουμε τα βραχάκια που ξεπροβάλουν δεξιά και αριστερά της πρύμνης, και μόλις ξανοιγόμαστε λιγάκι, ρίχνει τα γκάζια του και κατευθυνόμαστε προς τις Σπηλιές του Κομίνο.

ΟΚ, εδώ που στάθηκα έχει και σκιά, δε με πιάνει ούτε νερό, έχω και καθαρό οπτικό πεδίο των Σπηλιών….Να σου, σκάει μύτη στο οπτικό μου κάδρο και ο Πύργος της Παναγίας.  Ο περίπλους του Κομίνο, ειδικά στην περιοχή των Σπηλαίων θυμίζει έντονα ένα παρόμοιο tour που είχα κάνει στο Παξούς και τους Αντίπαξους.

Το άγριο, αυστηρό τοπίο, οι λαξευμένοι από τον αέρα και την αλμύρα βράχοι, ο έντονος κυματισμός που νανουρίζει τη βαρκούλα μας, πραγματικά σε υποβάλλουν. 

Στιγμές στιγμές, νοιώθεις ότι θα ξεπροβάλει άξαφνα μπροστά σου η κεφάλα κανενός πειρατή, από αυτούς μωρέ που είχαν στήσει τα λιμέρια τους σε τούτα δω τα μέρη και καιροφυλακτούσανε να κάνουν πλιάτσικο στα διερχόμενα πλοία.

Εντάξει το εμπεδώσαμε το μάθημά μας κάπτεν, και επειδή το σαρδελοκούτι σου κοντεύει να φιλήσει τα βράχια, βάλε μπρος να φεύγουμε γιατί έχουμε κι άλλες πολιτείες να επισκεφθούμε….