Στον Καταρράκτη του Λειβαδίτη

Σε υψόμετρο 850 μέτρων , κρυμμένος βαθιά στα παρθένα δάση της Ροδόπης, κάπου μεταξύ Δράμας και Ξάνθης, ανάμεσα στα χωριά Τραχώνι και Λειβαδίτης βρίσκεται ο καταρράκτης του Τραχωνίου ή Λειβαδίτη . Κάποιοι ανεβάζουν το ύψος του στα 40 μέτρα, άλλοι στα 60 μέτρα ενώ και ορισμένοι κάνουν λόγο για τον μεγαλύτερο καταρράκτη των Βαλκανίων σε ότι αφορά την ποσότητα και τον όγκο νερού. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για ένα εντυπωσιακό έργο της φύσης και αξίζει (τουλάχιστον) μια επίσκεψη από κάθε φυσιολάτρη που σέβεται τον εαυτό του...Ειδικά το φθινόπωρο, με το κιτρίνισμα των φύλων, η διαδρομή είναι καταπληκτική και αποζημιώνει ακόμη και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη.

Η προσέγγιση γίνεται με 2 βασικούς τρόπους. Καταρχήν από το Παρανέστι (Δράμας) ακολουθούμε το δρόμο για Σταυρούπολη (Ξάνθης). Μετά το Νεοχώρι και λίγο πριν τον χωριό Δαφνώνα στρίβουμε αριστερά για Άνω Καρυόφυτο και Λειβαδίτη. Από τον Λειβαδίτη (1.200 μ.) ακολουθούμε το δρόμο για το δασικό χωριό Ερύμανθου. Μετά από 4 χλμ. από τον Λειβαδίτη συναντάμε διασταύρωση με δασικό δρόμο (χωματόδρομο). Στρίβουμε αριστερά στο χωματόδρομο και μετά από 2 χλμ. πορείας φτάνουμε στο χώρο στάθμευσης και στην αρχή του μονοπατιού για τον καταρράκτη.

Μια άλλη πορεία ξεκινά από Σταυρούπολη (υπάρχει σχετική ταμπέλα με ένδειξη 30 χλμ) προς Παρανέστι, διασχίζουμε το χωριό Δαφνώνα και μετά από λίγο στρίβουμε δεξιά (υπάρχει και δω ανάλογη σήμανση) προς Άνω Καρυόφυτο και Λειβαδίτη και κατόπιν ακολουθούμε την πορεία προς Δασικό Χωριό και στρίβουμε -μετά από 4 χλμ- στο χωματόδρομο, όπου έπειτα από πορεία 2 χλμ φτάνουμε στο χώρο στάθμευσης και στην αρχή του μονοπατιού για τον καταρράκτη....Το χειμώνα και σε περιόδους κακοκαιρίας, πιθανόν να χρειαστεί τζιπ για να φτάσει κάποιος στο χώρο στάθμευσης, αλλά σε κάθε περίπτωση, ο καθένας μπορεί να αφήσει το όχημά του σε οποιοδήποτε σημείο κρίνει ότι δεν θα έχει πρόβλημα με τα τυχόν χιόνια, τις λάσπες και τα νεροφαγώματα.

Το μονοπάτι, μήκους 1800 μέτρων, ξεκινά από υψόμετρο 1.158 μέτρα, περνάει σχεδόν στο σύνολό του μέσα από πυκνό δάσος με οξιές, σφενδάμους, σημύδες και φλαμουριές , έχει κατηφορική διεύθυνση (προς νοτιοδυτικά) και φτάνει μέχρι τη βάση του καταρράκτη. Σήμανση υπάρχει σε όλη τη διαδρομή αν και σε 1-2 σημεία θα μπορούσε να είναι κάπως καλύτερη καθώς οι περιπατητές έχουν διανοίξει κάποια νέα δρομάκια (shortcuts) που μπορεί αντί να βοηθήσουν, τελικά να μπερδέψουν έναν αρχάριο.

Μετά από περίπου ένα χιλιόμετρο καθοδικής πορείας, το μονοπάτι διαβαίνει ένα διάσελο (το μοναδικό σημείο της διαδρομής όπου μπορείς να δεις τον ουρανό και να προσανατολιστείς) και μετά ενώνεται για τα τελευταία 800 μέτρα με το ευρωπαικό μονοπάτι Ε6 (συνολικού μήκους 6 χλμ, με αφετηρία το χωριό του Λειβαδίτη) μέχρι τη βάση του καταρράκτη.

                                                Λίγο πιο κάτω υπάρχει άλλη μια διασταύρωση με ένα μονοπάτι που ακολουθώντας το καταλήγεις αρκετά βορειότερα σε "μπαλκόνι" με θέα τον καταρράκτη της Αγ. Βαρβάρας.

Βέβαια, ήδη από το σημείο που θα μπεις στο μονοπάτι Ε6, ακούς από μακριά τον υπόκωφο ήχο των νερών, σαφής ένδειξη ότι πλησιάζεις σε τρεχούμενο νερό, στον καταρράκτη και τις μικρές συνεχόμενες λιμνούλες που σχηματίζονται στη βάση του, προτού καταλήξουν στον χείμαρρο που θα πάρει μακριά το νερό του Καταρράκτη.Οι πιο τολμηροί μπορούν να προσεγγίσουν τη βάση του καταρράκτη για μια βουτιά. Πρέπει όμως να γνωρίζουν ότι τα βράχια γλιστράνε πολύ και το νερό (ακόμα και το καλοκαίρι) είναι παγωμένο.

Φτάνοντας στη βάση του καταρράκτη, διασχίζουμε την ξύλινη γεφυρούλα και ανεβαίνουμε περίπου 40 μέτρα πιο πάνω, σε ένα φυσικό "μπαλκόνι" ακριβώς απέναντι από τον καταρράκτη, από όπου η θέα είναι καταπληκτική. Ειδικά το χειμώνα, όπου η θερμοκρασία πέφτει και στους -25 βαθμούς, ο καταρράκτης καλύπτεται από ένα παχύ επιφανειακό στρώμα πάγου, κάτω από το οποίο συνεχίζει το νερό να κυλάει κανονικά.

Στην καθοδική τη διαδρομή του μονοπατιού, υπάρχουν 3-4 σημεία με ξύλινα παγκάκια για ξεκούραση καθώς και 2 ξύλινα παραπήγματα για προστασία από την κακοκαιρία. Η κλίση του μονοπατιού δεν είναι μεγάλη και το βάδισμα είναι ευχάριστο.

Επίσης γύρω από το μονοπάτι, υπάρχουν διάσπαρτες τρύπες τόσο κοντά στις ρίζες των δένδρων, όσο και σε φυσικά ανοίγματα του εδάφους, όπου φωλιάζουν εκατοντάδες σαλαμάνδρες. Λογικά σε μια ζεστή μέρα, η σαλαμάνδρα όντας νυχτόβιο κατά βάση ον, παραμένει κρυμμένη στη φωλιά της... ωστόσο όταν έχει πέσει η θερμοκρασία και κυρίως όταν βρέχει, ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει πολλές από αυτές να ξετρυπώνουν από τα έγκατα της γης και να τριγυρίζουν αμέριμνες μέσα και γύρω στο μονοπάτι.

Γενικά, η κατάβαση διαρκεί περίπου 45-60 λεπτά και η ανάβαση (ανάλογα με την κούραση του κάθε πεζοπόρου και την σύνθεση της παρέας), λίγο παραπάνω από 70 λεπτά. Στην αφετηρία του μονοπατιού, και δίπλα από τις σχετικές ταμπέλες με το πληροφοριακό υλικό για την χλωρίδα της περιοχής, και ανάμεσα στις αναρίθμητες φτέρες, μπορεί ο επισκέπτης να θαυμάσει υπέροχους καλοσχηματισμένους Κρόκους.

 

Santiago de Compostela - Day 1

Cathedral of Santiago de Compostela

Όλα τα μεγάλα ταξίδια ξεκινούν με ένα μικρό βήμα...Τέλη Μάρτη και η βαρεμάρα (όπως άλλωστε και τα οικονομικά μου) στο κόκκινο... Κλείνω βιαστικά ένα promo ticket για Santiago de Compostela (μέσω Κωνσταντινούπολης) που μου φαίνεται value for mοney, και περιμένω να έρθει η ώρα της αναχώρησης 3 μήνες αργότερα.... Μα γιατί Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα ? Eννιά στα δέκα άτομα που ρώτησα, δεν ήξεραν ούτε σε ποιά χώρα βρίσκεται (οι περισσότεροι το μπέρδευαν με το Σαντιάγκο της Χιλής) !!! Ξεσκονίζω τα ταξιδιωτικά μου εγχειρίδια και συλλέγω προσεκτικά όσα όλα θα μου χρειαστούν στο ταξίδι αυτό...Αφού ξεμπερδεύω γρήγορα με το οδικό σκέλος, μέχρι την Κωνσταντινούπολη, ψάχνω να βρω τι θα μπορούσα (να πρωτοπρολάβω) να δω στη μακρινή, μυστηριώδη (και με Κέλτικές ρίζες) Γαλικία και τη γειτονική της Πορτογαλία μέσα σε μια εβδομάδα...... 

Praza da Paz - Santiago de Compostela

Το Σαντιάγο ντε Κομποστέλα είναι η πρωτεύουσα της αυτόνομης επαρχία της Γαλικίας στο ΒΔ άκρο της Ισπανίας...Δεν είναι ούτε η μεγαλύτερη, ούτε η ομορφότερη πόλη της Γαλικίας αλλά παρά ταύτα είναι αδιαμφισβήτητη πρωτεύουσα της περιοχής για καθαρά ιστορικούς-θρησκευτικούς λόγους. Η πόλη αντλεί αποκλειστικά όλη την αίγλη και τη φήμη της από τον Καθεδρικό της Ναό, [δεσπόζει κυριολεκτικά στην κεντρική πλατεία της άριστα διατηρημένης Παλιάς Πόλης] που είναι αφιερωμένος στον Άγιο Ιάκωβο (Santiago), και αποτελεί τον τελικό προορισμό ενός από τους πιο σημαντικούς δρόμους προσκυνήματος για τους Καθολικούς Χριστιανούς, ευρύτερα γνωστός ήδη από τον 9ο αιώνα ως ο Δρόμος του Αγίου Ιακώβου, [στα ισπανικά: Camino de Santiago].

Museo do Pobo Galego

  Μάλιστα το 1985 όλη αυτή η διαδρομή αναγνωρίστηκε από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομίας. Η πιο πιθανή ετυμολογία συνδέει την λέξη Compostela με τη Λατινική «compositum» και με την τοπική λατινική έκφραση «composita tella» που σήμαινε "σημείο ταφής". Για αλλους πάλι, το όνομα της πόλης προέρχεται από το Λατινικό Campus Stellae ( Πεδίου του Άστρου)...Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει ομογνωμία, οπότε ο καθένας διαλέγει και παίρνει ότι τον βολεύει...

ΟΚ,  δε δεν σκαμπάζω και πολλά από θρησκείες και τέτοια αλλά το Σαντιάγκο αποτελεί μια πολύ βολική αφετηρία για ημερήσιες εξορμήσεις στις γύρω περιοχές πχ. Ποντεβέδρα, Βίγκο, Λα Κορούνια (ή καλύτερα Α Κορούνια, όπως λέγεται στην τοπική γαλικιανή διάλεκτο), Λούγκο και γιατί όχι και για μια ολιγοήμερη επίσκεψη στο Πόρτο της όμορης Πορτογαλίας (250 χλμ απόσταση, 4-4,5 ώρες με το λεωφορείο της γραμμής, 51 ευρώ το κόστος του ταξιδιού πάνε-έλα). 

Τα αρχικά μου δε όνειρα για ενοικίαση αυτοκινήτου στην Ισπανία τελικά θα παραμείνουν για πάντα, απλά όνειρα !!! Κλαψ, κλαψ .... Αφού καθίσα αναπαυτικά (τρόπος του λεγειν) στην στριμόκωλη τελευταία σειρά (αυτά έχουν τα promo tickets, φιλαράκο) του αεροσκάφους αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι όντως θα ταξιδεύσω για πρώτη φορά στην Ιβηρική...

Ρίχνω μια νωχελική ματιά στα ενημερωτικά φυλλάδια της πτήσης και στην οθόνη με την πορεία της πτήσης και παρατηρώ ότι περάσαμε τη Σόφια και πλησιάζουμε στη Βουδαπέστη !!!! Το ταξίδι συνεχίζεται αλλά οι ενδειξεις της οθόνης έχουν βαλθεί να με αποτρελάνουν, αναφέροντας ότι τώρα έχουμε περάσει ξυστά από το Μόναχο και κινούμαστε προς Παρίσι....... Ρε μπας και μπήκα σε λάθος πτήση ? Μήπως εχει γίνει αεροπειρατεία και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι ? Mετά από κάνα δίωρο, και αφού έχουμε γυρίσει πάνω από τη μισή Κεντρική Ευρώπη το αεροσκάφος, σύμφωνα με την ένδειξη της οθόνης στρίβει προς Γαλικία μεριά...

Προσπαθώ να ξεχάσω την αγωνία μου ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στο tablet του διπλανού μου, όπου περιεργάζεται τις φωτογραφίες του από τις πρόσφατες διακοπές του...Εντάξει οι φωτό του είναι επιεικώς τραγικές αλλά δεν υπάρχει λόγος να του το πω φωναχτά...Τελικά όντως υπάρχει κόσμος που φωτογραφίζει χειρότερα κι από μένα..

Αντιθέτως ποτέ δεν πίστευα ότι υπάρχει κόσμος που να μαγειρεύει χειρότερα από μένα....Κι όμως, έχοντας κάνει τη λαλακία να παραγγείλω low fat (τρομάρα μου) γεύμα, μένω αποσβολωμένος μπροστά στο γαστρονομικό ανοσιούργημα που μου σερβίρουν......Συγνώμη, τι ειναι αυτό ? To φαγητό που έχετε παραγγείλει, κύριε !!!!! Γουρλώνω τα μάτια, κλείνω τη μύτη μου και με θάρρος αλά Ιντιάνα Τζόουνς επιχειρώ να εξερευνήσω το απροσδιορίστου προελεύσεως περιεχόμενο του πιάτου μου ..... Ψηλαφίζω έντρομος με την άκρη του πηρουνιού μου το ανοιχτόχρωμο ξέρασμα.... Τώρα μάλιστα...Βραστό ασπράδι αυγού με ανάλατο σπανάκι...Έχει και σαλάτα, με κάτι που μοιάζει με τσουκνίδες.....θα ήθελα παρα πολύ να πω 2 λογάκια στο σεφ αλλά συγκρατούμαι και βγάζω το σκασμό....Low fat, το φελέκι μου !!!! Υπό άλλες συνθήκες θα το είχα επιστρέψει ανέγγιχτο, αλλά έχει χάρη που πεινάω...    Άρα, σκάσε και τρώγε, που λένε...

 Αφού ολοκλήρωσα το τσιμπολόγημα του λουκούλειου made in hell γεύμα μου, πιάνω κουβεντούλα με τον αξούριστο από δίπλα, τον όταν μεγαλώσω wanna be a photographer......τα αγγλικά του είναι ελαφρώς καλύτερα από τις φωτογραφίες του και μέσες άκρες μου εξηγεί τα βασικά περί Γαλικίας και Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα...Κατά βάσει, μου λέει πράγματα που ηδη γνωρίζω αλλά μη θέλοντας να φανώ αγενής, παίρνω εκείνο το απορημένο και γεμάτο δέος ύφος του πανηλίθιου τουρίστα που ακούει εξιστόρηση της πιο συγκλονιστικής και τρομερή ιστορία της ζωής του...Τι λε, ρε φίλε... έχετε και Καθεδρικό Ναό !!!!! Που ακριβώς ???? Στην Κεντρική Πλατεία ???? Wow... Μη μου πεις !!!! Πωπω..λέγε, λέγε κι άλλα ρε φίλε, μη σταματάς να με ενημερώνεις... είμαι όλος αυτιά και κρατάω και συμπληρωματικές σημειώσεις.... Με τα πολλά, φτάσαμε στον προορισμό μας...Το αεροδρόμιο του Σαντιάγκο είναι μικρούλι (απορώ που γίνονται και διεθνείς πτήσεις από δω). Κατεβαίνουμε και γραμμή για τον ιμάντα αποσκευών...Κλασικά όλοι οι ταξιδιώτες το παίζουν άνετοι και χαχανίζουν κατά τη διάρκεια της πτήσης, αλλά όταν πλησιάζει η στιγμή των αποσκευών και του ελεγχου διαβατηρίων, πάντα υπάρχει μια φαινομενικα ακατανόητη ψιλοαναταραχή....Ωραία, τα βρήκαμε τα λεφτά μας...μπάτσοι τριγυρίζουν ανάμεσα μας, κρατώντας ένα λυκόσκυλο με φίμωτρο...ατενίζω τους γύρω μου με ένα βλέμμα του στυλ "άντε ρε μαλάκες, βγάλτε και παραδώστε τα Καλάσνικωφ να τελειώνουμε" αλλά ουδείς δείχνει να κάνει την παραμικρή κίνηση..... ΟΚ λοιπόν, δεν φεύγουμε από δω ούτε σε 1 ώρα...αφού ο σκύλαρος, με ένα βλέμμα του στυλ "μην κοιτάτε που με έχουν δεμένο, σας κάνω μια χαψιά ότι ώρα θέλω",  μυρίσει και ξαναμυρίσει τις χειραποσκευές όλων μας καμιά 3-4 φορές, οι αστυνομικοί μας κάνουν νόημα να προχωρήσουμε στον ιμάντα αποσκευών...Περιχαρής βλέπω ήδη τη βαλίτσα μου να καταφτάνει καμαρωτή-καμαρωτή, ενώ ακούω τις πρώτες γκρίνιες κάποιων συνεπιβατών μου σε 5-6 γλώσσες...Εντάξει παίδες, κάποιος θα κοιμηθεί απόψε με τα ρούχα που φοράει, αλλά έτσι είναι τα ταξίδια.. shits happen και αποσκευές χάνονται ενίοτε !!!!

On the shuttle bus

Βγαίνω στο δρόμο, γκελάρω επάνω στις γιγαντιαίες βαλίτσες ενός ζεύγους αναποφάσιστων Γιαπωνέζων,  και πέφτω επάνω στο λεωφορείο που πάει στο κέντρο της πόλης...Έχω κάνει το homework μου εγκαίρως και κρατώ το ακριβές αντίτιμο (5,2 ευρώ) στα χέρια μου για το οικονομικότερο εισιτήριο (αλέ ρετουρ) Αεροδρόμιο-Σαντιάγκο...O  οδηγός τελεί και χρέη εισπράκτορα και με τα υποτυπώδη αγγλικούλια του προσπαθεί να βγάλει άκρη με όλους αυτούς τους απίθανους που του έλαχαν σήμερα για επιβάτες...Καμαρώνοντας σαν γύφτικο σκεπάρνι, του δίνω με περίσσιο καμάρι το ποσό και με κοιτάζει με ένα βλέμμα γεμάτο ικανοποίηση... να κι ένας λιγότερο ηλίθιος από τους άλλους, ήρθε με το ακριβές ποσό στο χέρι ....Ξεκινάμε και σε 20 λεπτά, αφού έχουμε περάσει από μια καταπράσινη διαδρομή [ένδεν και κείθεν του δρόμου, ήπια μεν αλλά ατελείωτη δε, βλάστηση μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου] μπαίνουμε στην πόλη του Αγίου Ιακώβου (Santiago)....

Arrival of Pilgrims in SdC

Από παντού ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια κατάκοποι οδοιπόροι με πολύχρωμα βαρυφορτωμένα backpacks στην πλάτη και ιχνηλατικά μπαστούνια ανά χείρας...κάποιοι άλλοι με ποδήλατα, άλλοι συνοδευόμενοι από σκύλους....γενικά ένα ατελείωτο τσούρμο που συρρέει μαζικά προς το κέντρο της πόλης....Αν και το λεωφορείο μας τρέχει αρκετά και η ψηφιακή μου έχει κρασάρει, προλαβαίνω να διακρίνω κάμποσα "παράσημα" του Μεγάλου Ταξιδιού (El Camino de Santiago) στον κάθε πεζοπόρο...ουλές, αμυχές, δεμένοι αστράγαλοι, μουσκεμένες μπλούζες, βρώμικες κάλτσες να εξέχουν από τα σακίδια, μισογεμάτα μπουκάλια με νερό, πετσέτες, μπαντάνες, πλατύγυρες καπελαδούρες και άπειρα αξεσουάρ, κυρίως πολυποίκιλα σταυρουδάκια και ροζαρια, που υποδηλώνουν με τον πιο εμφατικό τρόπο την πνευματιστική αφετηρία αυτού του Ταξιδιού για τον κάθε οδοιπόρο.

 Φτάσαμε στον τερματικό του τοπικού ΚΤΕΛ και από κει  βουτάω στο τοπικό λεωφορείο της γραμμής 5 που καταλήγει στο κέντρο της πόλης, στην Πλατεία Γαλικίας, ακριβώς στα όρια της Παλιάς Πόλης....Ένα ευρώ το εισιτήριο ανά διαδρομή, γύρω στο 10λεπτο η διαρκειά της και έχω χρόνο να κάνω τις πρώτες διαπιστώσεις μου για την πόλη...

Στο κέντρο βρίσκεται η Παλιά πόλη, άθικτη ανά τους αιώνες και βασική πηγή εισοδήματος της περιοχής.....κάτι σαν την εκκλησία του Α.Νεκταρίου στην Αίγινα ή την εκκλησία της Μεγαλόχαρης στην Τήνο. Ολόγυρα, στους λοφίσκους, απλώνεται η νέα πόλη,  μοντέρνα, ήσυχη με αρκετό πράσινο και χαρωπούς κατοίκους. Γενικώς easy and slow living παντού...Μεγάλο τμήμα της νέας πόλης καλύπτεται από αναρίθμητα ιδρύματα του φημισμένου τοπικού Πανεπιστημίου, το οποίο σημειωτέον φιλοξενεί μεγάλο αριθμό αλλοδαπών φοιτητών που έρχονται κυρίως για την εκμάθηση της Ισπανικής γλώσσας, καθιστώντας την πόλη ως μια από τις κλασικότερες φοιτητουπόλεις της χώρας.

Από την Πλατεία Γαλικίας μπαίνουμε στην Παλιά Πόλη (Rua dos Orfas) , στρίβουμε αριστερά στην Πλατειούλα Praza do Toural, προσπερνάμε την είσοδο του Μουσείου Ε.Granell (τοπικός σουρεαλιστή ζωγράφος του 20ου αιώνα) και μετά ξαναστρίβουμε δεξιά στη Rua do Vilar και βρισκόμαστε στο γουστόζικο Hostel Suso, ακριβώς δίπλα στο γραφείο των Τουριστικών Πληροφοριών...
Hostel Suso, μικρό ,όμορφο, λιτό και πρόσχαρο κατάλυμα....Στα μείον του, δεν υπάρχει ψυγείο, ούτε aircondition στα δωμάτια (το βράδυ βέβαια που πλάκωσε η ψυχρούλα καταλάβε γιατί δεν είναι αναγκαίο το aircondition)...Στον ισόγειο όροφο υπάρχει ένας ενιαίος χώρος που κατά περίσταση εκτελεί χρέη καφέ-μπαρ-αποθήκης, ρεσεψιόν κτλ Ο ιδιοκτήτης φιλικότατος, ευγενέστατος και αφασιακός,δεν ζητά καν ταυτότητες ή διαβατήρια, απλά, πολύ αργότερα, αφού του πήγα τις ταυτότητές μας, σημειώνει βιαστικά τα στοιχεία μας σε ένα (κυριολεκτικά) μπακαλοτέφτερο. No problem, amigos !!!!! Easy living σε όλο του το μεγαλείο...

Parque de San Domingos de Bonoval

Γραμμή για τις τουριστικές πληροφορίες, όπου εφοδιάζομαι με τοπικούς χάρτες και πληροφοριακό υλικό για τα δρομολόγια και τις αποστάσεις...Βγαίνω στο δρόμο κι όλα τα μαγαζιά είναι κλειστά... Οι ντόπιοι εφαρμόζουν το σύστημα της siesta με θρησκευτική ευλάβεια....Ένα γκρουπάκι από υψίφωνους τραγουδούν το Ave Maria κάτω από τις αψιδωτές στοές που περιβάλουν το γραφικά σοκάκια της πόλης ενώ λίγο παρακάτω μια κοπέλα παίζει άρπα απαγγέλοντας κέλτικους ύμνους !!!!!
Περνάω όλο το υπόλοιπο μεσημέρι μου και το μεγαλύτερο μέρος του απογεύματός μου, φωτογραφίζοντας το πήγαινε έλα του κόσμου...απίστευτο λεφούσι που οδεύει προς τον Καθεδρικό Ναό...

Parque do Monte do Almaciga

Ξαναπαίρνω το λεωφορείο και πηγαίνω στα ΚΤΕΛ για να κλείσω τα εισιτήρια για το ταξίδι στο Πόρτο.Πενηντα ένα ευρώ, πάνε-έλα δεν είναι και λίγα αλλά ούτε και πολλά......Μιας και βρέθηκα σε τούτη τη γωνιά της πόλης, εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία να ανέβω στην κορυφή ενός χαμηλού λοφίσκου στο γραφικό Πάρκο του Μόντε ντο Αλμαθίγα (Parque do Monte do Almaciga) με την καταπληκτική πανοραμική θέα της πόλης μπροστά σου και τους πύργους του Καθεδρικού Ναού να σκίζουν το ντεκόρ....

Αφου διασχίσω διαγωνίως το Παρκο, περνάω στο γειτονικό και πιο περιποιημένο Δημοτικό Πάρκο του Αγίου Ντομίγκο του Μποναβάλ (Parque de San Domingos de Bonoval) που δημιουργήθηκε στο χώρο ενός μοναστηριού των αρχών του 13ου αιώνα. Το μοναστήρι αυτό άσκησε μεγάλη επιρροή στην πόλη για περίπου εξακόσια χρόνια, μέχρι το 1837, όταν η συγκεκριμενη έκταση απαλλοτρίωθηκε και πέρασε στην ιδιοκτησία του δημοτικού συμβουλίου. Κατά καιρούς το κτίριο του μοναστηριού χρησιμοποιήθηκε ποικιλόμορφα σε μια σειρά από χρήσεις που κυμαίνονταν από ένα σχολείο για κωφούς μέχρι και πυροσβεστικός σταθμός.
Στη σημερινή του μορφή, μιλάμε για ένα φοβερό πάρκο με διάσπαρτες βελανιδιές, στην πλαγιά του λόφου, και το οποίο από μπορώ να κρίνω το επισκέπτονται συχνότατα οι ντόπιοι κάθε ηλικίας για χαλάρωση και ηρεμία...Κάτω από τα πυκνόφυλλα δένδρα του πάρκου, παρέες εφήβων ξεκουράζονται , παραδίπλα κοπέλες με μπικίνι, ξαπλωμένες στο γκαζόν κάνουν ηλιοθεραπεία, ενώ πιο πέρα μια άλλη wanna be top model παρέα, εκμεταλλευόμενη το ηλιόλουστο της ημέρας φωτογραφίζει καλλίγραμμες υπάρξεις με φόντο την πόλη και τα δένδρα.

Επί του παρόντος, το μοναστήρι στεγάζει το Panteón de Gallegos Ilustres (Πάνθεον του ένδοξου Γαλικίας) στην εκκλησία του, το Museu do Pobo Gallego (Μουσείο του λαού της Γαλικίας) στο περιστύλιο του, και το υπόλοιπο χρησιμοποιείται τμηματικά ως σχολείο και εν μέρει στεγάζει τα γραφεία της Xeral de Patrimonio (Γραφείο των Παραδόσεων). Προσπερνώ την Εκκλησία του Μποναβάλ, το Μuseo do Pobo και το Γαλικιανό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης γιατί δεν σκοπεύω να χαραμίσω το χρόνο μου σε κλειστούς χώρους από την πρώτη μου μέρα στο Σαντιάγκο, αν και θα ήθελα να μάθω κάποια επιπλέον πράγματα για την ιστορία των κατοίκων της Γαλικίας για την αρχιτεκτονική, τις βιοτεχνίες και τον πολιτισμό τους.

Palacio de Raxoi

 Έφτασα στην Porta  do Camino και αφού χαζεύω λιγάκι τις υπαίθριες πρόβες ενός heavy metal συγκροτήματος που ετοιμάζεται για το βραδινό του σόου, ξαναμπαίνω στην Παλιά Πόλη. Κάπου εδώ χάνω τη μπάλα με όλες αυτές τις εκκλησίες και τα παρεκκλήσια...Στην αρχή συγκρατώ από μνήμης ότι έχω μπροστά μου την Εκκλησία της Αγίας Μαρίας του Δρόμου (Igrexa de Santa maria do Camino), μια εκκλησία του 17ου αιώνα, χτισμένη σε παλαιό Ρωμανικό ρυθμό....μετά δεν προλαβαίνω να κοιτάζω το χάρτη και τις σημειώσεις μου και απλά φωτογραφίζω χωρίς σταματημό !!!

Στις πηγές του Αγγίτη

Ο Αγγίτης είναι ο μεγαλύτερος από τους παραπόταμους του Στρυμόνα, με μήκος περίπου 75 χλμ. Ως βασική πηγή του Αγγίτη ερίζουν τρία διαφορετικά σημεία, α) οι πηγές στο ρέμα της Αγίας Βαρβάρας στην πόλη της Δράμας, β) το ρέμα στα Τενάγη των Φιλίππων Καβάλας και τέλος οι ομώνυμες πηγές, λίγο έξω από το χωριό Πηγές, 23 χλμ ΒΔ της Δράμας. Οι τελευταίες μάλιστα πηγές, διασχίζουν το Σπήλαιο του των Πηγών του Αγγίτη ή αλλιώς Σπήλαιο Μααρά, ονομασία η ετυμολογία της οποίας μπορεί να αναζητηθεί είτε στα Αραβικά (=μικρό σπήλαιο), είτε στα εβραικά (= νερό από το βουνό).

Ο γάλλος πρόξενος και δεινός περιηγητής Cousinery μνημονεύεται ως ο πρώτος ερευνητής, που κατά τον 18ο αιώνα έφτασε στις Πηγές Αγγίτη (Sources d' Angitas) και ειδικότερα μέσα στη σπηλιά από την οποία ανέβλυζε ορμητικά το νερό. Το 1952 το ζεύγος Πετρόχειλου πραγματοποίησε την πρώτη εξερευνητική προσπάθεια μέσα στο σπήλαιο, έχοντας να αντιμετωπίσει την πρωτόγνωρη εμπειρία ενός υπόγειου ποταμού με στενό πέρασμα (σιφόνι). Ωστόσο, μόλις το 1978, Έλληνες και Γάλλοι σπηλαιολόγοι καταδύθηκαν στο νερό και προχώρησαν στα πρώτα 500μ. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν εξερευνηθεί περίπου 12 χλμ. και έχουν χαρτογραφηθεί 10 χλμ. διαδρομής.

Ξεκινάμε το ταξίδι μας από Θεσσαλονίκη προς Προσοτσάνη, μέσω Ασπροβάλτας και Αλιστράτης. Μετά την Αλιστράτη, και μέσα στο χωριό Σιταγροί, στρίβουμε αριστερά στα φανάρια με κατεύθυνση προς Προσοτσάνη.

Απο κει ακολουθούμε για ακόμη 8 χλμ. τις πινακίδες που θα μας κατευθύνουν διαδοχικά στο χωριό Κοκκινόγεια, στο χωριό Πηγές και μετά στο Σπήλαιο των Πηγών του Αγγίτη. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα ποτάμια σπήλαια του κόσμου και το μοναδικό επισκέψιμο (με ποτάμι) στην Ελλάδα. Το μήκος του σπηλαίου ξεπερνά τα 12.000 μ. (κάποιοι υπολογίζουν ότι μπορεί να φτάνει και τα 22.000 μ.) αλλά το επακριβές σημείο των πηγών του ποταμού Αγγίτης, που κάνει μια ζικ ζακ διαδρομή εντός του σπηλαίου πριν αποφασίσει να βγει στο φως του ήλιου, δεν έχουν ακόμη εντοπιστεί. Ωστόσο, οι γεωλόγοι εκτιμούν ότι τα νερά προέρχονται από καταβόθρες που βρίσκονται στην περιοχή του Οχυρού. Στην πραγματικότητα το Σπήλαιο δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια αλυσίδα από αίθουσες, γαλαρίες και σιφόνια που ανεβαίνουν σταδιακά προς το υπερκείμενο Λεκανοπέδιο του Νευροκοπίου…Το εσωτερικό του Σπηλαίου είναι διάσπαρτο από θεόρατους σταλακτίτες και σταλαγμίτες ύψους έως και 30 μέτρων και φιλοξενεί αποικίες νυχτερίδων, βίδρες, μαλάκια, ψάρια όπως η μπριάνα το σπάνιο τυλινάρι και ημιδιαφανείς πετροκαραβίδες. Η θερμοκρασία του σπηλαίου είναι σταθερή (17°C) και του ποταμού επίσης σταθερή (13°C). Η επισκέψιμη τουριστική διαδρομή έχει μήκος περίπου 500 μέτρα και το εισιτήριο κοστίζει 7,00 € (το παιδικό 4,00 €).

Λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα, και πριν από το χωριό Συμβολή, τα αφρισμένα νερά όλων των παραπάνω πηγών ενώνονται και από το σημείο αυτό, ο Αγγίτης ξεκινά μία δαιδαλώδη διαδρομή ανάμεσα σε κάθετους βράχους, σχηματίζοντας το ομώνυμο φαράγγι του Αγγίτη, έξω από το χωριό Αλιστράτη Σερρών. Αφού περάσει δίπλα από το δεύτερο σπήλαιο (Σπήλαιο Αλιστράτης) που συναντά στη διάβα του το ποτάμι, και διανύσει 9 χιλιόμετρα μέσα από στενά περάσματα σχηματίζοντας μαιανδρισμούς, καταλήγει στο Σιδηροδρομικό Σταθμό της Αγγίστας, όπου βρίσκεται και το Παλαιό Γεφύρι του Αγγίτη.

Από εκεί και αφού αφήσει πίσω του το χωριό Λευκοθέα, συνεχίζει το ταξίδι του (πιο ήρεμος πια αλλά πάντα μέσα σε οργιώδη παραποτάμια βλάστηση με πλατάνια, καλαμώνες και αγριολεύκες) στις πεδιάδες της Φυλλίδας για να ενωθεί μερικά χιλιόμετρα δυτικότερα με το μεγάλο ποτάμι της περιοχής, τον Στρυμόνα.

Σημαντικό αξιοθέατο, το Φράγμα του Αγγίτη, έξω από το χωριό Συμβολή, όπου τα νερά που ρέουν από το Σπήλαιο των Πηγών Αγγίτη συνενώνονται με αυτά του Μαυροπόταμου.

Destination Malta: Μη του μιλάτε του παιδιού…

Αυγουστιάτικο χάραμα και γω πάλι στο αεροδρόμιο Μισονυσταγμένος δίνω το διαβατήριο μου στο check in.Ήθελα να’ξερα ποιος έξυπνος πάει και βάζει τις ώρες αναχωρήσεων των πτήσεων μου στις 5 ή 6 το πρωί…Ξεμπερδεύω γρήγορα με τις αποσκευές και περνάω στην αίθουσα αναμονής. Προορισμός Μάλτα. Ταξίδι σύντομο, λιγότερο από δίωρο, η πτήση τσάρτερ από Σαλόνικα και το αεροσκάφος μισοάδειο…η καλύτερή μου, πραγματικό κελεπούρι… Μέχρι να προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου ο Μαλτέζικος ήλιος ξεπροβάλει μεγαλοπρεπώς στον ορίζοντα. 

Σύντομα έχουμε προσγειωθεί στο Εθνικό Αεροδρόμιο της Μάλτας και τα σμήνη των ταξιδιωτών πολιορκούν τον ιμάντα αποσκευών. Τσακώνω γρήγορα τη βαλίτσα μου και σκάω ένα χαιρέκακο μειδίασμα στην τύπισσα δίπλα μου που ορύεται ότι μάλλον χάθηκε η δική της. Δεν είμαστε όλοι σαββατογεννημένοι μωρό μου

Ταξιδεύω τυπικά με γκρουπάκι αλλά θα τους εγκαταλείψω λίαν συντόμως (μόλις εναποθέσω τα πράγματά μου στο ξενοδοχείο) για να ακολουθήσω δικό μου πρόγραμμα. Οι τουρίστες είναι (είμαστε) σαν τις ακρίδες….όπου πάνε (πάμε) φέρνουν (φέρνουμε) μόνο συμφορές, οπότε μακριά κι αγαπημένοι….Η βαλίτσα της τύπισσας δεν έχει βρεθεί και την ενημερώνουν επισήμως ότι μάλλον φορτώθηκε σε αεροσκάφος που πήγε στην

Αυστρία, αλλά το πολύ μέχρι μεθαύριο θα βρεθεί και θα της την φέρουν στο ξενοδοχείο. Καλά μωρέ, μην κλαψουρίζεις, οχού,  θα σε βολέψω με κανένα μποξεράκι μέχρι τότε….

Με τα πολλά, κι αφού μας μαζέψανε, μας τσουβαλιάζουν σε ένα τουριστικό λεωφορείο και βουρ για τη Βαλέτα. Κλασσική πουστιά των απανταχού τουριστικών πρακτορείων, σε βάζουν με την τσίμπλα στο μάτι σε φθηνή πρωινή πτήση μέσα στα άγρια χαράματα και μόλις φτάσεις στον προορισμό σου, σε γυροφέρνουν σαν μισονυσταγμένο ζόμπι μέσα στην πόλη μέχρι να μεσημεριάσει γιατί το check in στα τοπικά ξενοδοχεία πραγματοποιείται μετά τις 12 ή 1 το μεσημέρι. Άιντε λοιπόν να δούμε την Βαλέτα, λέμε τώρα…Κλασσικό μεσογειακό πρωινό, με τον κόσμο να σέρνει αργόσυρτα τα πόδια του προς το καθήκον (δουλειά)...Μα πως να δουλέψεις με 35+ βαθμούς στο κεφάλι ?

Αποβιβαζόμαστε μπροστά στο συντριβάνι με τους Τρίτωνες έξω από τη City Gate της Βαλέτας, στον υπαίθριο χώρο δίπλα στην αλάνα του σταθμού των Υπεραστικών Λεωφορείων. Τα τοπικά παλαιομοδίτικα κατακίτρινα λεωφορεία αποτελούν από μόνα τους τουριστική ατραξιόν. Θεούληδες οι Μαλτέζοι.... αυτοί είναι πιο γραφικοί κι απ'τον Αλέφαντο !!!! Κι από δίπλα μερικές παραδοσιακές άμαξες να αναμένουν πελατεία για το γύρο της Πόλης. Φαντάζει ωραία ως εμπειρία για άλλη εποχή του έτους, αλλά με αυτή τη μπόχα που αναδύουν οι ακαθαρσίες των αλόγων σήμερα, άσε καλύτερα...

Αφήνουμε λοιπόν τα αλόγατα, δρασκελίζουμε την μεγαλόπρεπη Πύλη (Putirjal στα μαλτέζικα) και εισερχόμαστε στη Σιωπηλή Πόλη. Ξαφνικά μπαίνουμε σε άλλη εποχή. Η πόλη της Βαλέτα αποτελεί Προστατευόμενο Μνημείο της UNESCO.(ένα πράγμα σαν και μένα).

Στην ουσία η πόλη παραμένει άθικτη από το 16 αιώνα, τα κτίρια είναι ανέγγιχτα και αποπνέουν την αύρα των μεσαιωνικών χρόνων. Τα πρώτα λεφούσια των τουριστών εφορμούν στην Πλατεία Ελευθερίας και οι ψηφιακές μηχανές παίρνουν φωτιά. Κάτι ρωμαικά ερείπια, ατάκτως ρηγμένα και προχείρως περιφραγμένα, αναμένουν μάταια την οικονομική ανάκαμψη του νησιού για να αναστηλωθούν. 

Στην αριστερή πλευρά, τεράστια γκρίζα κτίρια με πρασινόχρωμα ξύλινα μπαλκόνια που προεξέχουν στο κενό. Στα δεξιά της Πλατείας Ελευθερίας, και κολλητά με τα παραδοσιακά κτίρια, το ολόλευκο κτίριο της Bank of Valletta και πιο πέρα το Castille Place όπου δεσπόζει το Auberge Castille, έδρα του Πρωθυπουργού.. Το αστείο με αυτά τα λιλιπούτεια κρατίδια είναι ότι εκεί που στέκεσαι αμέριμνος, μπορεί να συναντήσεις κανένα Πρωθυπουργό, Υπουργό ή άλλο επώνυμο του τόπου. Ρίχνω κλεφτές ματιές δεξιά-αριστερά αλλά ουδείς μου φαίνεται για «επίσημος»…Προχωράμε στους Πάνω Κήπους του Baracca (Upper Baracca Gardens) και θαυμάζουμε την πανοραμική θέα του Μεγάλου Λιμανιού (Great Harbour).Καλή φάση….

Ο Μαλτέζικος ήλιος μαστιγώνει τους Κήπους και το λεφούσι μας, με την ορμητική βιασύνη των διψασμένων ζώων της σαβάνας που πέφτουν στους νερόλακκους, την πέφτει στο παρακείμενο περίπτερο και το απογυμνώνει από οτιδήποτε πόσιμο. Δώσε και μένα μπάρμπα…Σιγά κυρά μου, με ξενύχιασες.... Οι πορτοκαλάδες και οι κοκακόλες έχουν την τιμητική τους.- Πως είναι, ρωτάει ο άλλος δίπλα μου ? Σαν κοκακόλα, πως θέλεις να είναι σαν ντοματόζουμο ? Κάποιοι ανακάλυψαν και το "εθνικό ποτό" του νησιού, το Kinnie...Ένα αναψυκτικό σαν cola με γεύση πορτοκάλι. Είναι γλυκόπικρο και λένε ότι είναι η μαλτέζικη απάντηση στην κόκα κόλα. Ή θα το λατρέψεις ή θα το σιχαθείς…….Αφού ξεδίψασε η αγέλη, επιστρέφουμε στην Triq Repubblika (Republic Street), την βασική λεωφόρο της Βαλέτας, που χωρίζει την πόλη στα 2. Τώρα έχει γεμίσει ο δρόμος από κόσμο και προχωράμε με μεγάλη δυσκολία.

Μόλις προσπεράσει το Εθνικό Μουσείο Αρχαιολογίας, κάθε τουριστικομάνι που σέβεται τον εαυτό του, επιβάλλεται να πιεί πρωινιάτικο ζεστό τσάι στο φημισμένο Καφέ - Ζαχαροπλαστείο Cordina που είναι ιστορικό (από το 1837 παρακαλώ), έτσι για να έχει να λέει ότι πήγε και κει !!!! Βασικά το μαγαζί ξεκίνησε ως καφέ, και σήμερα αυτοδιαφημίζεται επιπλέον κι ως restaurant, tea room, pasticceria, coffee bar and gelateria. Γκαρσόνια με υφάκι, σέρβις στα όρια του σουρεάλ, τραπεζάκια που καταλαμβάνουν όλη την πλατεία, και ξανά κάτι ντόπιες πορτοκαλαδίτσες, (Mirinda και όχι Fanta)., πάλι kinnie και φυσικά τα πατροπαράδοτα pastizzi (ήτοι κάτι σφολιατάκια με γέμιση από ντόπιο τυρί –το Ρικότα – ή πολτό αρακά !!!!). Με τον καιρό, οι Μαλτέζοι μπασταρδέψανε τα pastizzi τους και σήμερα μπορείς να φας pastizzi με οτιδήποτε είδος γέμισης μπορείς να φανταστείς…. Προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα ούτε από τα pastizzi, ούτε από το μαγαζί κι ας προσφέρει και δωρεάν wi fi….

Θαυμάζω φευγαλέα την πρόσοψη του Ναού του Αγίου Ιωάννη και της Εθνικής Βιβλιοθήκης και τώρα γραμμή για το Παλάτι των Μεγάλων Ηγετών…

Να μη τα πολυλογώ, πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή από ζωγραφικούς πίνακες και μεσαιωνικά όπλα, μέσα σε ένα τεράστιο κτίριο με φανταστικές τοιχογραφίες που καλύπτουν κάθε σπιθαμή κενού ντουβαριού. Το μόνο κακό –και εδώ- οι αναρίθμητοι τουρίστες…. επίσης και οι εκνευριστικοί φύλακες που εποπτεύουν σχολαστικά τις φωτογραφίσεις του κοινού, απαγορεύοντας δια ροπάλου τη χρήση φλας. Δείχνω σεβασμό και τηρώ τον κανόνα, αλλά σε λίγο αισθάνομαι ηλίθιος γιατί όλοι οι άλλοι δίπλα μας έχουν ξεσκιστεί στα φλας...υποκύπτω στον πειρασμό μέχρι που έρχεται μια τύπισσα και μας ξεχέζει ομαδικώς...Ώρες-ώρες νοιώθεις ότι είσαι σε σχολική εκδρομή, όπου όλοι θέλουν να κάνουν τη λακαμία τους, χωρίς σοβαρό λόγο και αιτία, έτσι απλά για να αισθανθούν free.

Ξανά στο δρόμο, κι ο φουκαράς ο ξεναγός μας προσπαθεί να μαζέψει μερικά μέλη της αγέλης μας που έχουν μπουκάρει στα παραδιπλανά μαγαζιά με σουβενίρ (πάνω ακριβώς  στην κεντρική οδό Republic street, αυτό το κατάστημα, Accessories το όνομά του, σωστό νομισματοκοπείο). Τσακώνει κάνα δυό από το σβέρκο, περιμένει και 3-4 άλλους που έχουν βαλθει να αγοράσουν το μισό μαγαζί και περιμένουν να πληρώσουν στο ταμείο.....Μα πόσο φελλός πρέπει να είσαι για να έχεις μόλις 2 ώρες στη Βαλέτα, την οποία πρόκειται να την επισκεφθείς όσες φορές θέλεις μέσα στις υπόλοιπες 7 ημέρες της παραμονής σου στο νησί και συ να τρέχεις στις ουρές για να αγοράσεις ΤΩΡΑ ένα μαγνητάκι για το ψυγείο σου ????

Αφού μας μαντρώσανε στο λεωφορείο, έγιναν και οι απαραίτητες συστάσεις, να μην επαναληφθεί άλλη καθυστέρηση γιατί έχουμε πολύ σφιχτό χρονικό πρόγραμμα κτλ κτλ κτλ, αρχίζει το γαιτανάκι με τις ανά ξενοδοχειακό κατάλυμα delivery των τουριστών.
 -Είναι ωραίο το ξενοδοχείο που θα μείνουμε ? Πολύ ωραίο, το καλυτερότερο μην ανησυχείτε, θα περάσετε υπέροχα... (τώρα εγώ γιατί αρχίζω να ανησυχώ, κάθε φορά που κάποιος μου λέει να μην ανησυχώ...θα σας γελάσω)
 -Και...είναι μακριά ? Όχι, όχι...δυο βήματα είναι, σε 2-3 λετπά φτάσαμε....

Τελικά ή είμαστε σούπερ γκαντέμηδες και σήμερα καταγράφεται η μεγαλύτερη κίνηση της στην ιστορία του νησιού ή τα τα μαλτέζικα βήματα είναι χελωνίσια. Μετά από κάνα γεματο τέταρτο περιπλάνησης σε στενά και δρομάκια και πάνω που αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε εαν έχουμε χαθεί και θα γίνουμε εκπομπή στη Νικολούλη, φτάσαμε... Οι γούνες και οι φραγκάτοι κατεβαίνουν πρώτοι στο πεντάστερο στη Σλιέμα, και μεις οι πληβείοι, μετά από ένα επιπλέον 10λεπτο, μοιραζόμαστε στα λεγόμενα τετράστερα στον Κόλπο του Αγίου Παύλου. Εμένα με ξεφορτώνουν σε ένα μέτριο ξενοδοχείο, καμία σχέση με τεσσάρων αστέρων που αυτοδιαφημίζεται, αλλά τουλάχιστον (όπως θα διαπιστώσω στις επόμενες ημέρες) έχει αξιοπρεπές φαγητό και γενικά πολύ ωραίο μπουφέ για πρωινό.

Η περιοχή του Αγίου Παύλου είναι κοντά στις «παραλίες» (λέμε τώρα) του νησιού, έχει κάμποσα φαγάδικα, σουβενιράδικα αλλά και μαγαζάκια σε στυλ ιρλανδέζικης παμπ όπου χιλιάδες αναψοκοκκινισμένοι, και τίγκα στα τατουάζ, σαπιοκοιλιάδες από τη Γηραιά Αλβιώνα μπεκροπίνουν ολημερίς βλέποντας ποδοσφαιρικούς αγώνες ΣΕ ΜΑΓΝΗΤΟΣΚΟΠΗΣΗ !!!!!  Με βάση τα ελληνικά στάνταρ, η θάλασσα της Μάλτας σίγουρα λαμβάνει μη προβιβάσιμο βαθμό. Αμμουδιά ή βότσαλα ούτε για δείγμα. Μια και μοναδική αμμουδερή παραλία έχει το νησί (Golden Bay) και κει την άμμο την μετέφεραν από την γειτονική Τυνησία. Όλο το υπόλοιπο νησί είναι ένας τεράστιος συμπαγής βράχος, όπου ο κόσμος στοιβάζεται σαν τους πιγκουίνους και περιμένει να πέσει ένας-ένας στο νερό.

Βιαστικές  εντυπώσεις πρώτης ημέρας..

Παρατήρηση πρώτη, το air condition δεν έχει φτάσει ακόμη εδώ, κάτι βαριεστημένοι περιστρεφόμενοι έλικες στο ταβάνι του δωματίου αγκομαχούν όχι για να σε δροσίσουν αλλά για να σου δώσουν μια ψευδαίσθηση κλιματισμού.(0-1, έλα εντάξει πάμε γερά...., δεν τρέχει τίποτα..)

Παρατήρηση δεύτερη, πόσιμο νερό δεν υπάρχει, και πρέπει να αγοράσεις εμφιαλωμένο (εισαγόμενο από Τουρκία παρακαλώ) από τα γειτονικά mini markets ακόμη κι αν διαμένεις σε ξενοδοχείο. (0-2, έλα παιδιά να οργανωθούμε λιγάκι, μπορούμε να το γυρίσουμε το ματσάκι ακόμη και τώρα)

Παρατήρηση 3η, η ζέστη είναι μεγάλη (38-40 C) αλλά το πραγματικό πρόβλημα είναι η ανυπόφορη υγρασία που σε πολλά σημεία του νησιού φτάνει και το 90%. (0-3, ρε σεις, παίξτε μπάλα ρε πουλητάρια)

Παρατήρηση 4η, οι Μαλτέζες δε βλέπονται ακόμη κι αν έχεις κατεβάσεις 2 μπουκάλια του Τζόνυ του Περιπατητή. Επίσης ακόμη και οι Βρεττανίδες τουρίστριες εμφανίζονται στο δρόμο - παραδόξως - πολύ πιο συμμαζεμένες σε σχέση με άλλους μεσογειακούς τουριστικούς προορισμούς...... μέχρι και κυλότα φοράνε εδώ !!!!! (0-4, εντάξει, χάσαμε,  σφύρα το και λήξαμε).