Fort de France (Martinique)

Πρωτεύουσα αλλά και επίκεντρο κάθε μεγάλης δραστηριότητας του τόπου, είναι το Forte de France (FdF), στη δυτική, απάνεμη ακτή του νησιού. Χτισμένο στο μύχο του ομώνυμου κόλπου, το FdF, έχει ένα έντονο τοπικό χρώμα (locale couleure), αποτελεί ένα κλασικό χωνευτήρι πολιτισμών, όπως είναι άλλωστε όλη η περιοχή της Καραιβικής, ένα χαρμάνι από αρχιτεκτονικούς ρυθμούς, τεχνοτροπίες και επιδράσεις από Αφρική, Ασία, Λατινική Αμερική αλλά κυρίως από Γαλλία…..

  Όπως σε κάθε γωνιά του πλανήτη, έτσι και δω, υπάρχουν οι φτωχογειτονιές με τα ετοιμόροπα σπιτάκια και τις τσίγκινες οροφές, οι «καλές» συνοικίες με τις επαύλεις και τα υπερπολυτελή οχήματα, οι  κλασικές κακόφημες συνοικίες (παντού και πάντα δίπλα στο λιμάνι) με τα κακόφημα κέντρα διασκεδάσεως, αλλά και οι μεσαίου βαλαντίου περιοχές, οι εργατικές κατοικίες, οι μεγάλοι λεωφόροι, τα πάρκα κτλ

 Το ιστορικό κέντρο της πόλης, κοντά στην παραλία, έχει όλα τα εμπορικά μαγαζιά και όταν νυχτώνει, δηλαδή περίπου στις 18.00, κλείνει η αγορά και νεκρώνει από κόσμο. Μόνο ο Καθεδρικός Ναός, (στο τέλος της οδού Blenac) και τα παρακείμενα KFC μαζεύουν κόσμο το βράδυ. Γενικά έχουν αναφερθεί επιθέσεις και ληστείες, ειδικά σε λευκούς τουρίστες, και για το λόγο αυτό, δύσκολα θα δεις κόσμο σε αυτούς τους δρόμους μετά το σκοτάδι. Προσωπικά, έμενα σε αυτή την περιοχή και μολονότι δεν είδα περίεργα περιστατικά, διαπίστωσα ότι ο κόσμος απέφευγε τις μετακινήσεις του εκεί κατά τις βραδινές ώρες….

Στο Fort de France υπάρχει αναρίθμητα πράγματα να δεις και θαυμάσεις π.χ. να επισκεφθείς την σαγηνευτική Εσωτερική Αγορά (Marche Couvert) ή αλλιώς Μεγάλη Αγορά ( Le Grand Marché) ή  Αγορά των Μπαχαρικών (Marché aux Epices), με τα χιλιάδες χρώματα και αρώματα….Εδώ το ανθρώπινο μάτι, χάνει την μπάλα…. Κάθε πρωί, από τα αγροκτήματα του νησιού, ξεκινά μια πομπή από φορτηγά φορτωμένα με κάθε λογής αγαθά που προσφέρει τόσο απλόχερα αυτός ο ευλογημένος τόπος . Στη μεγάλη αυτή την τεράστια αίθουσα από μέταλλο και γυαλί, ο επισκέπτης θα βρει ένα σωρό από σάκους και κιβώτια  γεμάτα από μπαχαρικά όλων των ειδών, πιπεριές, βανίλιες, τοπικά αφεψήματα αλλά και πολύχρωματα καρώ φορεματάκια με απαραίτητο συμπλήρωμα το αντίστοιχης χρωματικής πανδαισίας κεφαλόδεσμο (ένα πράγμα σαν τεράστιος φιόγκος που δένει γύρω από το κεφάλι, όπως τα τουρμπάνια των Σιχ),  τροπικά λουλούδια κάθε σχήματος, κάθε μεγέθους και κάθε πιθανού χρωματισμού. Χελικόνιες, Πουλιά του παραδείσου, Άγριες Ορχιδέες, Μπουκαμβίλιες, κ.α., παραδίπλα ρούμια, εξωτικά φρούτα …  και κει που λες, οκ, τώρα τα έχω δει όλα, πας λίγο πιο πέρα ακολουθώντας την Boulevard Allegre και πέφτεις επάνω στην υπαίθρια Ψαραγορά (Marche aux Poissons)…εδώ πλέον δεν υπάρχουν λόγια για να περιγραφούν τα προς πώληση ψαρικά…Νομίζεις ότι βλέπεις ντοκυμαντέρ του Κουστώ, ψαράδες ξεφορτώνουν τα καφάσια με αλιεύματά τους, μεγάλα, μικρά, πολύχρωμα εξωτικά ψάρια, το τοπικό daurade, άλλως dorade (σ.σ. mahi-mahi , ή και κοινό dolphinfish), καβούρια των Τροπικών, ξιφίες, λιθρίνια, τεράστιες γαρίδες, γατόψαρα, σφυρίδες, καραβίδες, αστακοί, διάφορα τοπικά μαλάκια….μπαίνεις στην Ψαραγορά τουρίστας και φεύγεις Ιχθυολόγος…..

Προσπαθώντας να συνέλθεις από το πολιτισμικό σοκ, ξαποστένεις στο απέναντι μικρό λιβανέζικο ρεστοράν…..Και ξαφνικά, από την Καραιβική, πετάς στη Μέση Ανατολή….οι πιατέλες  με τα φαλάφελ και τα κουπ περιστρέφονται γύρω σου. Τσιμπιέσαι για να δεις εάν ονειρεύεσαι αλλά σε ξυπνά ο παπούλης από το διπλανό τραπέζι, που σε ρωτά κάτι στα αράβικα…γουρλώνεις τα μάτια, με απορία….

Επαναλαμβάνει την ερώτηση στα γαλλικά και όταν καταλάβει ότι δεν είσαι ούτε άραβας, ούτε Γάλλος ξεσπά σε γέλια που τραντάζουν το μαγαζί.  Σ’αυτή τη γωνιά της πόλης ζουν και εργάζονται πολλοί άραβες από το Λίβανο και τη Συρία. Τα λιβανέζικα φαγάδικα είναι τα σημεία συνάντησής τους…. Εάν λοιπόν σε δουν λευκό, στο κέντρο της πόλης, το πιο λογικό είναι να σκεφτούν ότι είσαι και συ Οριεντάλ. Οι πρώτοι Άραβες ήρθαν ως έμποροι σε τούτα τα μέρη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…

FdF City Hall

Όντες Χριστιανοί στο θρήσκευμα, παντρεύτηκαν ντόπιες λευκές γαλλιδούλες και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία της Συρολιβανικής Κοινότητας της Μαρτινίκας. Σταδιακά, έφεραν και άλλους συγγενείς τους από τον τόπο καταγωγής τους και έστησαν οικογενειακές επιχειρήσεις. Με σκληρή δουλειά, κατόρθωσαν να γίνουν ένας από τους οικονομικούς πυλώνες της τοπικής κοινωνίας. Όλοι τους ασχολούνται με το εμπόριο, και υπάρχουν σημεία της πόλης όπου όλος ο δρόμος ανήκει σε μέλη της ίδιας οικογένειας….Διατηρούν την επαφή τους με τους τόπους καταγωγής τους και πολλοί στέλνουν τα παιδιά τους, ειδικά σε μικρή ηλικία, στη Συρία (πριν βέβαια από τις πρόσφατες πολιτικές αναταραχές) για να τελειοποιήσουν τα αραβικά τους. Επίσης υπάρχει εκτεταμένη εισαγωγή γαμπρών και νυφών από τα μέρη αυτά, καθώς η ενδογαμία είναι κύριο χαρακτηριστικό όλων των μεσανατολικών κοινοτήτων ανά τον κόσμο. Οι ηλικιωμένοι νοιώθουν 100% Άραβες, μιλάνε με πάθος και νοσταλγία για την «πατρίδα»…δεν θα ξεχάσω τη συγκίνηση με την οποία ένας Σύριος μου επιδείκνυε υπερηφάνως στον κήπο του σπιτιού του μια καχεκτική ελιά, την οποία είχε φέρει από το την Ταρσό. (σε αυτό το μέρος του κόσμου, δεν ευδοκιμεί το ελαιόδενδρο και έτσι λογικώς οι ντόπιοι αγνοούν τη χρήση του ελαιολάδου στη μαγειρική τους). Αντιθέτως, οι νεώτερες γενιές, δείχνουν να ασφυκτιούν μέσα στα μεσανατολικά ήθη και έθιμα, υπάρχουν βέβαια και μεικτοί γάμοι με λευκούς Γάλλους αλλά σε γενικές γραμμές υπάρχει μια τάση να παντρεύονται ξαδέλφια αναμεταξύ τους και να μην φεύγουν τα χρήματα και οι περιουσίες από τα όρια της ευρύτερης οικογένειας.

Αφού λοιπόν, ξαποστάσεις, στα λιβανέζικα φαγάδικα, συνεχίζεις την περιήγησή σου downtown και πέφτεις επάνω στο μεγαλοπρεπή Καθεδρικό Ναό του Saint-Louis (στην οδό Victor Schoelcher). Η ιστορία του Ναού χάνεται στα βάθη των αιώνων. Ο σημερινός Καθεδρικός του Saint Louis με τα καταπληκτικά βιτρώ τζάμια του, χτίστηκε το 1895 στο σημείο όπου προυπήρχε μια παλαιότερη εκκλησία (χτίστηκε αρχικά το 1671, καήκε, ξαναχτίστηκε, επαναοικοδομήθηκε, καταστράφηκε εκ νέου πολλές φορές από τις διάφορες επιδρομές και τους συχνούς σεισμούς του νησιού). Τελικά, στο τέλος του 19^ου αιώνα, κλήθηκε ο αρχιτέκτονας  Πικ (Pierre-Henry Picq) να χτίσει έναν Καθεδρικό Ναό που να αντέχει στις πυρκαγιές, τους τυφώνες και τους σεισμούς. Από τότε έχουν γίνει 2 τμηματικές αναστυλώσεις του ναού αλλά διατηρείται ανέπαφη η εξωτερική εμφάνισή του και το αρχιτεκτονικό στυλ του…..Δίπλα στο Καθεδρικό, βρίσκεται το Γραφείο του τοπικού ΕΟΤ (Office de Tourisme). Εδώ στάση, εφοδιασμός με το σχετικό ενημερωτικό υλικό (χάρτες, δρομολόγια κτλ), update information για το ποιο αξιοθέατο μπορείς να επισκεφθείς και κυρίως πως θα φτάσεις μέχρι εκεί.  Στην ακριβώς επόμενη διασταύρωση (Rue Moreau de Jonnes και Rue Victor Schoelcher) βρίσκεται ο Κήπος του Παλιού Δικαστηρίου. Συνεχίζοντας ανατολικά επί της Rue Moreau de Jonnes φτάσεις στα 50 μέτρα στην Rue de la Liberte. 

Schoelcher Library

Εδώ υπάρχει η περίφημη Βιβλιοθήκη Schoelcher (πήρε το όνομα της από τον Βίκτορα Σελσέρ, ο οποίος έδωσε μεγάλους αγώνες για την κατάργηση της Δουλείας, με αποτέλεσμα να θεωρείται κάτι σαν εθνικός ήρωας του νησιού), όπου όσες φορές και να περάσεις από κει, πάντα θα κοντοσταθείς για να θαυμάσεις την τρομερή λεπτοδουλειά  και καλλιτεχνία που απεικονίζεται στην είσοδο της θρυλικής Βιβλιοθήκης (που σημειωτέον την πρωτοέστησαν στο Παρίσι και μετά την τεμάχισαν κομματάκι-κομματάκι και την μετέφεραν με πλοία στη Μαρτινίκα όπου και

την ξαναμοντάρισαν), αλλά και το επιβλητικό κτήριο που στεγάζει την Έδρα της Περιφερειακής Αρχής του νησιού (Prefecture) καθώς και το Μουσείο Προκολομβιανής Αρχαιολογίας , όπου φυλάσσονται εντυπωσιακά εκθέματα από την ζωή στο νησί πριν την άφιξη των Ευρωπαίων.

Κοντά στην πλατεία La Savane, στην παραλία του Fort de France, ακριβώς απέναντι από τον τερματικό σταθμό των mini-bus, βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα τα μαγαζιά με το σουβενίρ. Μάλιστα υπάρχει και ξεχωριστό κτίσμα, όπου στεγάζει αποκλειστικά τα είδη τοπικής λαικής τέχνης.

Bakua

Τα περισσότερα σουβενίρ είναι μούφα (made in China, όπως σε πάρα πολλά μέρη του κόσμου) αλλά ωστόσο μπορεί κανείς να βρει και  γνήσια τοπικά προιόντα όπως τα χειροποίητα ψάθινα καπέλα (bakua) που φορούσαν οι ντόπιοι αγρότες στις φυτείες του ζαχαροκάλαμου, τεράστια θαλάσσια όστρακα, χειροποίητα κοσμήματα από ηφαιστειακά ιζήματα, ξυλόγλυπτα από μπανανόδεντρα, πολύχρωμα ινδικά μαντράς και μεγάλη ποικιλία από ντόπιες μάρκες ρουμιού.

Λίγο πιο πέρα, και στη σκιά του φρουρίου του που δεσπόζει στην προκυμαία, βρίσκεται το πάρκο Lα Savane, το οποίο δεν μπόρεσα α επισκεφθώ διότι εβρίσκετο σε στάδιο ανακατασκευής. Εκεί ήταν τοποθετημένο παλαιότερα και ένα άγαλμα της ντόπιας Marie Josèphe Rose Tascher de La Pagerie  (ξέρω, ξέρω, σε κανέναν δε λέει τίποτα αυτό το όνομα, μιας και έμεινε στην ιστορία ως Αυτοκράτειρα Ζοζεφίνα, αρχικά ερωμένη και κατόπιν πρώτη σύζυγος του Ναπολέοντα), το οποίο όμως βρέθηκε μια μέρα αποκεφαλισμένο και από τότε δεν επανατοποθετήθηκε το άγαλμα στη θέση του. Τι ακριβώς είχε συμβεί ? 
Καταρχήν, το Ζοζεφινάκι, γεννήθηκε στην περιοχή Les Trois-Îlets της Μαρτινίκας και ήταν κόρη ενός πλούσιου Γάλλου μεγαλογαιοκτήμονα (του Joseph-Gaspard Tascher), ο οποίος είχε στην κατοχή του μια τεράστια έκταση με φυτείες ζαχαροκάλαμου (μαζί με αρκετές εκατοντάδες σκλάβους να την καλλιεργούν) στη Νότια Μαρτινίκα. Όταν άρχισαν να μην πάνε καλά οι δουλειές, λίγο οι τυφώνες, λίγο οι σεισμοί, λίγο οι εξεγέρσεις των σκλάβων, ο μπαμπάς της την έστειλε να καλοπαντρευτεί στο Παρίσι. Όντως εκεί παντρεύτηκε ένα εύπορο πλην γηραλέο αριστοκράτη, ο οποίος απεβίωσε αργότερα (δια αποκεφαλισμού παρακαλώ, διότι έκανε το λάθος να συγκρουστεί με κάποιους από τους αρχηγούς της Γαλλικής επανάστασης του 1789)  αφήνοντάς την κάποια περιουσία και ορισμένες χρήσιμες γνωριμίες με τους κύκλους της καλής κοινωνίας.  Ε, μετά έγινε ερωμένη του Ναπολέοντα (σ.σ. έξι χρόνια μικρότερός της), τον παντρεύτηκε και μετά χωρίσανε.

Στο ενδιάμεσο διάστημα, ο Ναπολέων, προσπαθούσε να περάσει κάποιους φιλελεύθερους νόμους σχετικά με την ελευθερία του Ατόμου, αλλά οι κακές γλώσσες λένε ότι η Ζοζεφίνα, τον επηρέαζε ώστε να μην θιγούν τα συμφέροντα του γαιοκτημόνων (όπως και του πατέρα της) και έτσι το 1802 (Νόμος της 20^ης Μαίου 1802), ο Ναπολέοντας επανέφερε την Δουλεία κι έστειλε στρατό στις αποικίες για να συλλάβει και να επαναφέρει τους μαύρους στο παλιό τους πόστο !!!! Οπότε, λίγο, το ένα, λίγο το άλλο, η Ζοζεφίνα έγινε το κόκκινο πανί για τους μαύρους πληθυσμούς της Μαρτινίκας και για το λόγο αυτό δεν παρατηρήθηκε και καμιά τρομερή κινητοποίηση για να βρεθούν οι δράστες του αποκεφαλισμού του αγάλματός της…. Σχεδόν όλα τα πράγματα στη ζωή, έχουν μια λογικοφανή εξήγηση…… και λέω σχεδόν,  διότι κάποιο άλλο θέμα, αυτό των μετακινήσεων του ταξιδιώτη στη Μαρτινίκα, σηκώνει πολύ συζήτηση και υπάρχει μεγάλος αντίλογος από όλες τις πλευρές.

Taxi Collectif Terminal

 Μετακινήσεις: Μεγάλη και πονεμένη ιστορία εάν δεν έχεις κάνει τα κουμάντα σου….. Βασικό μέσο μετακίνησης , το αυτοκίνητο (γι’αυτό άλλωστε και στη Μαρτινίκα, υπάρχουν καταγεγραμμένα τα περισσότερα οχήματα ανά κάτοικο, σε όλη τη Γαλλία) ενώ για τις μακρινές περιοχές υπάρχει ένα μάλλον μικρό δίκτυο από mini busses, τα "Taxi Collectifs", ή αλλιώς “ΤC”, το οποίο όμως έχει ένα θέμα με την χρονική συνέπεια.

Καταρχήν τα δρομολόγια είναι αραιά και χωρίς σαφείς χρόνους άφιξης και αναχώρησης. Στο FdF υπάρχει μια oργανωμένη πιάτσα με όλα αυτά τα βανάκια, δίπλα στη θάλασσα [Taxi Collectif Terminal στο Pointe Sinon]….ταμπελίτσες για το που πάει το κάθε ένα από αυτά κτλ….. βλέπεις που θέλεις να πας, ανεβαίνεις στο βαν και περιμένεις ….να γεμίσει ή να φιλοτιμηθεί (κάτι που δεν συμβαίνει και πολύ συχνά) ο οδηγός του (που συνήθως κάθεται σε κάποια κοντινή σκιά και καπνίζει αρειμανίως, χασκογελώντας με τη βιασύνη σου).

 Ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε γράψει το «εδώ είναι βαλκάνια, δεν είναι παίξε-γέλασε» αλλά προφανώς δεν είχε ταξιδεύσει κατά δω μεριά. Αφού λοιπόν ξεροψηθείς κάμποσο μέσα στο βανάκι κάτω από τον τροπικό ήλιο αναμένοντας την αναχώρηση, και αφού έχουν αράξει τελικά τριγύρω σου 5-6 μαυρούληδες,  βγαλμένοι από διαφημιστικό ρέγκε συναυλίας, με μαλλιά ράστα και ένα τεράστιο τσιγάρο στο στόμα (εδώ μάλλον δεν θα έχουν ακούσει τίποτα περί αντικαπνιστικού νόμου, και δεν είχα και καμία διάθεση να τους διαφωτίσω), 4-5 κυριολεκτικά τεραστίων διαστάσεων ντόπιες (ρώτησα ντόπιους φίλους και μου είπαν ότι  δεν είναι απλή παχυσαρκία αλλά ότι υπάρχει, επιστημονικώς διαπιστωμένο, σοβαρό πρόβλημα με το υπερθυροειδισμό του πληθυσμού) και καναδυό ασπρουλιάρηδες (σαν και του λόγου μου) με φωτογραφικές μηχανές παραμάσχαλα (σίγουρα τουρίστες-ταξιδιώτες κτλ), το βανάκι ξεκινάει…..Πληρώνεις το τίμημα (ανάλογο με τον προορισμό σου πχ. από FdF για St.Pierre ή Diamant 5ευρώ) στον οδηγό, και αυτός σε κατεβάζει εκεί ακριβώς που του ζητάς.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι όταν δεν πάρεις το βανάκι από την αφετηρία του, γιατί υπάρχει κίνδυνος να έχει φουλάρει και όταν φτάσει στη δική σου στάση (ο θεός να την κάνει στάση), να μην έχει άδειες θέσεις, οπότε απλά περιμένεις το επόμενο (εάν υπάρχει επόμενο βέβαια)….. Επομένως, βασική σκέψη του κάθε ταξιδιώτη (που δεν έχει νοικιάσει όχημα), η ώρα.

Και τώρα που είπα για την ώρα, διαπιστώνω ότι παρέλειψα να αναφέρω το βασικότερο…σε τούτα τα μέρη ο χρόνος τρέχει με εντελώς διαφορετικούς ρυθμούς…έτσι ο ήλιος (σχεδόν όλο το χρόνο) σκάει από τις 6 το πρωί και δύει περίπου στις 6 το απόγευμα. Μετά πίσσα σκοτάδι… τα τελευταία βανάκια για τα πιο απομακρυσμένα μέρη αναχωρούν από το FdF λίγο πριν τις 6 το απόγευμα (καθημερινές) και στις 1 το μεσημέρι (το Σάββατο). Ενώ την Κυριακή δεν υπάρχουν καθόλου δρομολόγια !!!!! Οπότε, ένα χάσεις το τελευταίο βαν, μόνη λύση το ταξί (πανάκριβο μέσο, δεν το συνιστώ επουδενί), άσε που κι οι ίδιοι οι ταξιτζήδες πολλές φορές αρνούνται να σε μεταφέρουν μέσα στο θεοσκόταδο εάν π.χ. τους ζητήσεις να σε πάνε στην άλλη άκρη του νησιού π.χ. Macouba ή Precheur….Το βράδυ μάλιστα , δηλαδή από τις 20.00 και μέχρι τις 06.00 υπάρχει εξτρά ταρίφα +40%, ενώ το ίδιο ισχύει και τις Κυριακές και τις ημέρες των μεγάλων εορτών. Επιπλέον, κατόπιν απαίτησης του τοπικού συνδικάτου των ταριφάδων, δεν υπάρχει δημόσια συγκοινωνία προς το αεροδρόμιο του νησιού. Οπότε ή νοικιάζεις αυτοκίνητο ή παίρνεις ταξί ή ωτοστόπ !!!

Το ωτοστοπ είναι πολύ διαδεδομένο, και όπου το επεδίωξα, ακόμη και στη μέση της τροπικής ζούγκλας στο εσωτερικό του νησιού, ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ…. Όλοι προσπαθούν να σε βοηθήσουν, ειδικά άμα δουν ότι είσαι ξένος και προσπαθείς να τους μιλήσεις, έστω και σε σπαστά γαλλικά, δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσουν στο δρόμο. 2-3 Bonjour , Merci, και  Αu Revoir και είσαι εντάξει…Ευγενέστατοι, φιλικότατοι και τρομεροί καλαμπουρτζήδες…..  Γενικός ταξιδιωτικός κανόνας που επιβεβαιώνεται και στη Μαρτινίκα, δείξε σεβασμό στους ντόπιους και στα έθιμα τους και θα στο ανταποδώσουν με το παραπάνω….

Εξυπακούεται, ότι τα πολύ μεγάλα ξενοδοχεία, διαθέτουν και δικά τους βανάκια, αλλά τα ξενοδοχεία αυτά είναι απλησίαστα οικονομικώς για τα δικά μου τουλάχιστον βαλάντια (οπότε δεν ασχολούμαι καν με το θέμα). Η βασική ξενοδοχειακή υποδομή του νησιού βρίσκεται κυρίως στο νότιο τμήμα του νησιού, γύρω από τις πιο γνωστές παραλίες του νησιού, όπως  α) η  Le Diamant (παραλιακή πόλη με λευκή αμμώδη παραλία στη νότια Μαρτινίκα, ακριβώς απέναντι από τον περίφημο βράχο του Διαμαντιού). β)  η Sainte-Anne (το πλέον τουριστικό σημείο του νησιού, με αμμώδεις παραλίες σε καταγάλανους κολπίσκους, και την ξακουστή τεράστια παραλία των Αλυκών (Les Salines), με διαφορά η καλύτερη παραλία του νησιού ) γ)  το Le Marin : γραφική κωμόπολη, με απάνεμο λιμάνι,  πανέμορφη κλειστή αγορά και βασικό σταθμό ανεφοδιασμού όλων των γιώτ που περιδιαβαίνουν τις Μικρές Αντίλλες.

Το κλίμα του νησιού είναι τροπικό και η περίοδος των βροχών διαρκεί από τον Ιούνιο ως τον Οκτώβριο. Πλήτεται από τυφώνες κατά μέσο όρο κάθε οκτώ χρόνια. Η μέση θερμοκρασία είναι 17,3 °C, ενώ δεν ανεβαίνει ποτέ πάνω από 30-32 °C....

Beloved Subotica......Λατρεμένη Σουμπότιτσα

Η Σουμπότιτσα (σερβ. Суботица / Subotica, ουγγρ. Szabadka) είναι  μια πανέμορφη πόλη της Πανόνιας Πεδιάδας στη Βόρεια Σερβίας τμήμα της αυτόνομης περιφέρειας της Βοιβοντίνας, πολύ κοντά (περίπου 10 χλμ) στα σύνορα με την Ουγγαρία.
Είναι μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της Σερβίας, με πληθυσμό 99.981 κατοίκων (ευρύτερη περιοχή 147.758) σύμφωνα με την απογραφή του 2002.  Το 34,99 % των κατοίκων της πόλης είναι ουγγρικής καταγωγής , το 27,83% Σέρβοι και το 10,43% Κροάτες.....Λογικό επακόλουθο, επικρατούσα θρησκεία της περιοχής, η Ρωμαιοκαθολική.

Εντούτοις, η  πόλη είναι γεμάτη από διάσπαρτα μνημεία του 18ο αιώνα: oρθόδοξες και καθολικές εκκλησίες, καθώς και μοναστήρια.
 Κύριο χαρακτηριστικό της πόλης, τα πολλά κτήρια, χτισμένα  σε στυλ art nouveau. Η πόλη, όπως οι περισσότερες πόλεις της Κεντρικής Ευρώπης, ως απότοκο της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, είναι πολυσυλλεκτική και ανεκτική στη διαφορετικότητα. Ενδεικτικό στοιχείο της αρμονικής συνύπαρξης των διαφόρων θρησκειών, τα καμπαναριά των εκκλησιών (διαφόρων χριστιανικών δογμάτων), και η σκεπή της (υπό ανακατασκευή) παλιάς Εβραικής Συναγωγής (1902) κτλ. Ξεχωρίζουν με τον όγκο τους κυρίως η Φραγκισκανική Εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, χτισμένη το 1736 επάνω στα χαλάσματα ενός μεσαιωνικού κάστρου του 15ου αιώνα, καθώς και η μεγαλοπρεπής Σέρβικη Ορθόδοξη Εκκλησία (Pravoslavna crkva) αλλά και ο Καθολικός Καθεδρικός Ναός της Αγίας Τερέζας από την Αβίλα (1797).
Οι άνθρωποι φιλόξενοι, και φιλικότατοι με τον επισκέπτη. Πολύ καλή η (αγγλόφωνη) εξυπηρέτηση στο τοπικό Γραφείο Εξυπηρέτησης Τουριστών (το οποίο στεγάζεται στο μνημειώδες κτηριακό συγκρότημα του Δημαρχείου). Όποιος θέλει μπορεί να ζητήσει (με ένα μικρό αντίτιμο βέβαια)  ξενάγηση στο εξωτερικό του Δημαρχείου (σύμβολο της πόλης, χτισμένο το 1912 σε σχέδια των διάσημων αρχιτεκτόνων της εποχής Komor και Jakab) καθώς και επίσκεψη στο Παρατηρητήριο (πολλά μεν τα σκαλιά σε μια στενή στριφογυριστή σκάλα για την άνοδο αλλά αποζημιώνεσαι με το παραπάνω από τη πανοραμική θέα που απολαμβάνεις εκεί πάνω). Πέρα από την Κεντρική Πλατεία με το παραμυθένιο Δημαρχείο και το Γαλάζιο Συντριβάνι μπροστά του, η πόλη έχει να επιδείξει μεγάλες λεωφόρους, σκεπασμένες με δέντρα και παρτέρια από άκρη σε άκρη . Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης το απομεινάρια από το κτήριο που στεγάζε μέχρι το 2007 το ιστορικό Εθνικό Θέατρο της Σουμπότιτσα, το Μνημείο του Αυτοκράτορα Jovan Nenad, η Δημοτική Βιβλιοθήκη (με τους 2 εντυπωσιακούς γίγαντες που κρατάνε στην πλάτη τους το μπαλκόνι) αλλά και  το φανταχτερό Raichle House (Ferenc Raichle, 1904), που σήμερα χρησιμοποιείται ως γκαλερύ έργων μοντέρνας  τέχνης.......
Σίγουρα πρόκειται για μια εντελώς ξεχωριστή περιοχή των Βαλκανίων που ευτυχώς κατόρθωσε και διέσωσε χωρίς προβλήματα τον πολυεθνικό χαρακτήρα της και έμεινε μακριά από τους ανέμους των εθνικισμών που παρέσυραν στο διάβα τους την πάλαι ποτέ ενωμένη Γιουγκοσλαβία.

 Έχε το νου σου: Φρόντισε να προμηθευτείς εγκαίρως το parking ticket για το όχημά σου. Όλο το κέντρο της πόλης είναι χωρισμένο σε πράσινη και κόκκινη ζώνη με περιορισμένη χρονικά  και πολύ αυστηρά ελεγχόμενη στάθμευση. 

Εδώ δεν αρκούνται απλά και μόνο σε μια κλήση. Εάν κάνεις το λάθος να αδιαφορήσεις, στο τέλος θα βρεις το όχημά σου στο Depo (σ.σ. ειδικά σε οχήματα με ξένες πινακίδες επιδεικνύουν μηδενική ανοχή και τα σηκώνει ο γερανός άμεσα, το πρόστιμο δε για σου επιστραφεί το όχημα, κυμαίνεται περίπου στα 30 ευρώ)…

Τέλος, εκτός όλων των άλλων, η Σουμπότιτσα είναι η πόλη των φεστιβάλ [grad festivala]. Επισήμως έχουν 17 ετήσια φεστιβάλ (http://www.gradfestivala.eu/ ) με κυριότερα από αυτά το Φεστιβάλ Ευρωπαικών Ταινιών του Πάλιτς (Festival evropskog filma Palić) κάθε Ιούνιο, και το Interetno festival (Website: www.interetno.net) κάθε Αύγουστο. Μην παραλείψεις να δοκιμάσεις τα τοπικά λουκάνικα, το ψητό χοιρινό κότσι και τις ντόπιες σπεσιαλιτέ με πάπρικα και κρεμμύδια στους υπαίθριους πάγκους, κατά την περίοδο των φεστιβάλ, το φημισμένο  Shoma (ένα τοπικό γλύκισμα σε σχήμα κυλίνδρου που παρασκευάζεται μπροστά σου και πασπαλίζεται με ζάχαρη ή κανέλλα) φυσικά με την ανάλογη συνοδεία από μπύρα Jelen που ρέει ακατάσχετη παντού !!! 

Dominica (Photos)

Emerald Pool

Cannons at Fort Shirley, Dominica

Martinique

Μαρτινίκα (Madinina)..... το νησί των λουλουδιών.....μια μικρή κουκίδα στη μέση του πουθενά…. οι περισσότεροι παγκόσμιοι χάρτες δεν απεικονίζουν καν το συγκεκριμένο νησί λόγω του μεγέθους του. Μια χούφτα αδάμαστης, και πάλαι ποτέ αυτοκρατορικής, Γαλλίας στην καρδιά της Ανατολικής Καραιβικής. 

Humming Birds

Όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος πατούσε για πρώτη φορά (15 Ιουνίου 1502) το πόδι του σε τούτο το νησί, δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα επακολουθούσε…

Το Ισπανικό Στέμμα, που χρηματοδοτούσε τα ταξίδια του προς τον Νέο Κόσμο, δε χαμπάριαζε από ομορφιές και λουλούδια…ενδιαφέρονταν μόνο για χρυσό, ασήμι και μπαχαρικά… Με το που έσκασε μύτη ο Χριστόφορος στο βόρειο τμήμα του νησιού (κάπου εκεί περίπου που βρίσκεται σήμερα η κωμόπολη του Carbet), ξέσπασε ένας δυνατός τυφώνας (δεν ήξερε, δεν ρώταγε, η περίοδος από τις αρχές Ιουνίου και μέχρι τις αρχές Νοεμβρίου είναι η κλασσική υγρή περίοδος σε τούτα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη) οπότε ο μεγάλος θαλασσοπόρος μη έχοντας επαρκή χρόνο να διαθέσει για την πλήρη εξερεύνηση και  χαρτογράφηση του νησιού, σημείωσε βιαστικά στα τεφτέρια του την ακριβή θέση του νησιού,  το ονομάτισε πρόχειρα  Jouanacaëra-Matinino , και σάλπαρε για άλλες πολιτείες...

St.Pierre, Martinique

 Εκατόν τριάντα τρία χρόνια μετά, και πιο συγκεκριμένα στις 15 Σεπτεμβρίου 1635, ο Γάλλος Pierre Belain d'Esnambuc,  τέως κυβερνήτης της γειτονικής νήσου St. Kitts, εκδιωγμένος από κει από τους Βρεττανούς, αποβιβάζεται στο νησί ( στην περιοχή του σημερινού St. Pierre) μαζί 150 Γάλλους εποίκους, ιδρύει  τον ομώνυμο οικισμό-φρούριο, και ανακηρύσσει το έδαφος ως γαλλική κτήση, με το όνομα Μαρτινίκα (Martinique), ενταγμένο κάτω από τη σκέπη της Γαλλικής Εταιρίας των Αμερικανικών Νησιών.

Αφού ξεπάστρεψε σταδιακά όλους τους ιθαγενείς Ινδιάνους της φυλής των Καραίβων (Carib Indians), μετέτρεψε το νησί σε μια τεράστια φυτεία ζαχαροκάλαμου και καπνού. Ναι, αλλά τα χωράφια, χρειάζονταν εργατικά χέρια και οι Γάλλοι άποικοι (Békés)  αριστοκράτες γαρ, δεν είχαν ιδιαίτερη όρεξη για σκληρή δουλειά κάτω από τον τροπικό ήλιο. Όπως λοιπόν οι υπόλοιπες αποικιοκρατικές δυνάμεις της εποχής (και ελλείψει σχετικού ΟΑΕΔ), έτσι και η Γαλλία μπουζούριασε αρκετές χιλιάδες μαύρους από τις γαλλικές κτήσεις  (κυρίως της Δυτικής Αφρικής) και τους έφερε με συνοπτικές διαδικασίες ως σκλάβους στη Μαρτινίκα. 

Μάλιστα η Γαλλική συμπεριφορά υπήρξε απόλυτα υποκριτική καθώς (ήδη από το 1315) ο βασιλιάς Λουδοβίκος ο 10^ος είχε εκδώσει βασιλικό διάταγμα με το οποίο το Γαλλικό Στέμμα εγγυότανε την ελευθερία του Ανθρώπου και κάθε σκλάβος που έφτανε στη Γαλλία, θα απελευθερωνότανε….Επειδή όμως οι αποικίες δεν θεωρούνταν Γαλλία, αλλά γαλλικές κτήσεις, η δουλεία επιτρέπονταν εκεί, κανονικά και με το νόμο……Τα χρόνια περνούσαν, οι σκλάβοι πέθαιναν κατά χιλιάδες, και νέοι σκλάβοι έρχονταν  για να αναπληρώσουν τα κενά. Διαδοχικές εξεγέρσεις καταπνίγονταν στο αίμα και η μοναδική «παραχώρηση» των Γάλλων υπήρξε η ….…μαζική, υποχρεωτική (sic), βάπτιση των σκλάβων ως Καθολικών Χριστιανών. Λίγο αργότερα, το 1792, καταργήθηκε επισήμως η δουλεία αν και οι μαύροι συνέχισαν να παραμένουν τυπικά ελεύθεροι, αλλά ουσιαστικά υποτελείς των Γάλλων γαιοκτημόνων που διατήρησαν στα χέρια τους το σύνολο της καλλιεργήσιμης γης.. Τελικά το 1946, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση υπερψήφισε ομόφωνα την μετατροπή της πρώην αποικίας σε Υπερπόντιο Διαμέρισμα (département d'outre-mer, ή DOM)  της Γαλλίας. Έτσι σήμερα η Μαρτινίκα, μαζί με την γειτονική Γουαδαλούπη αποτελεί  αναπόσπαστο τμήμα της Γαλλίας και  ανήκει κανονικά (και σχεδόν ισότιμα ) στην Ε.Ε.

Σε απλά ελληνικά, ταξιδεύεις και δω όπως σε κάθε άλλο μέρος της ΕΕ (τυπικά σου ζητάνε να έχεις μαζί σου και εισιτήριο επιστροφής), το επίσημο νόμισμα είναι το ευρώ και τα πάντα (ηλεκτρικές συσκευές, τηλεοπτικά προγράμματα, οδήγηση, δημόσιες υπηρεσίες κ.α.) λειτουργούν ακριβώς όπως και στην ηπειρωτική Γαλλία. Έτσι μπορείς να μπεις π.χ. στο hyper market Galeries Lafayette και να ψωνίσεις γνήσιες πορσελάνες Limoges, ή να απολαύσεις ένα καταπληκτικό σάντουιτς (σε φρεσκοψημένη γαλλική μπαγκέτα, άρτι αφιχθείσα από το Παρίσι) ή ένα ποτήρι καλό γαλλικό κρασί ή σαμπάνια, διαβάζοντας τα νέα της Le Monde ή παρακολουθώντας στη γιγαντοθόνη στιγμιότυπα από τους ποδοσφαιρικούς αγώνες του Σαμπιονά. Βέβαια εδώ υπάρχει ένα θεματάκι  λόγω της διαφοράς της ώρας καθώς η Μαρτινίκα έχει 7 ώρες διαφορά από το «Εξάγωνο» (σ.σ. έτσι ονομάζεται στις Υπερπόντιες Γαλλικές Κτήσεις, η Μητροπολιτική Γαλλία, λόγω του γεωγραφικού σχήματός της).  Επίσης, το συνολικό κόστος ζωής είναι και αυτό παρομοίως υψηλό (για τα ελληνικά στάνταρ), και σε πολλούς τομείς υψηλότερο (λόγω της εισαγωγής σχεδόν όλων των αγαθών) κι από αυτό της Μητροπολιτικής Γαλλίας.

Bibliotheque Scoelcher

Άρα Μαρτινίκα = Γαλλία ? Όχι ακριβώς ! Καταρχήν ο πληθυσμός σε ποσοστό άνω του 85% είναι απόγονοι των απελευθερωμένων σκλάβων που λέγαμε παραπάνω (κυρίως μαύροι από τη Δυτ.Αφρική και  σκουρόχρωμοι Ταμίλ από τη Νότια Ινδία)……
Οι υπόλοιποι  (κάνα 10%) είναι μιγάδες, αναπόφευκτο απότοκο της πολύχρονης συνύπαρξης διαφορετικών φυλών στον ίδιο τόπο. Οι κανονικοί λευκοί είναι λιγότεροι από 5% και μάλιστα οι γνήσιοι απόγονοι των γάλλων αποίκων του 17^ου αιώνα (Békés) δεν ξεπερνούν τις 5.000..

 

Plage des Salines

Οι λοιποί λευκοί είναι κυρίως αποσπασμένοι, από την Μητροπολιτική Γαλλία, δημόσιοι υπάλληλοι (νεαροί γιατροί που κάνουν εδώ το αγροτικό τους, στρατιωτικοί, διοικητικοί υπάλληλοι, στελέχη τουριστικών γραφείων), εξειδικευμένοι επιστήμονες –φυσικοί, χημικοί, μηχανικοί, τεχνολόγοι- από το πρώην Ανατολικό μπλοκ που εργάζονται  σε κρίσιμες θέσεις των μεγάλων εργοστασίων παραγωγής ενέργειας) και πάρα, μα πάρα, πολλοί  Άραβες Χριστιανοί (κυρίως από Λίβανο και Συρία) που απέκτησαν εδώ και χρόνια την γαλλική υπηκοότητα και εγκαταστάθηκαν στην Καραιβική οικογενειακώς, αναζητώντας τη δική τους Γη της Επαγγελίας.

Οι μεικτοί γάμοι είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο, ενώ τα τελευταία χρόνια αυξάνεται και το νέο μεταναστευτικό ρεύμα από την Ινδία, την Κίνα καθώς και τα γειτονικά νησιά. Γενικά, υπάρχει ένα φαινομενικό κλίμα ισονομίας αλλά όσο περισσότερο έρχεσαι σε επαφή με τον απλό κόσμο, μπαίνεις στα σπίτια του, αναπτύσσεις κοινωνικές σχέσεις, διαπιστώνεις ότι κάτω από αυτή την επιφανειακή κοινωνική ειρήνη υποκρύπτεται μια υποβόσκουσα κοινωνική δυσφορία όλων εναντίων όλων. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, όπου οι καλομαθημένοι ντόπιοι έχουν αρχίσει να διαμαρτύρονται για τις συνεχείς περικοπές στις κρατικές επιδοτήσεις προς το νησί τους από την Κεντρική Κυβέρνηση του Παρισιού. Επί χρόνια, το «Εξάγωνο» εξαγόραζε την ανοχή και την συνεργασία των Υπερπόντιων Κτήσεων, με συνεχείς, και σκανδαλώδεις πολλές φορές, θετικές διακρίσεις υπερ των τελευταίων.
 Έτσι, και παρά τους συνεχώς ελλειματικούς τοπικούς προυπολογισμούς, το Παρίσι αναχρηματοδοτούσε μέχρι πρόσφατα αφειδώς (τόσο μέσω επιδοτήσεις, όσο και με ειδικά κονδύλια ανάπτυξης των ακριτικών περιοχών) την Μαρτινίκα και την Γουαδελούπη, στα θέματα των εισαγωγών  πρώτων υλών ( κυρίως καύσιμα, δομικά υλικά και ηλεκτρικές συσκευές με χαμηλότερο ΦΠΑ) αλλά και στις τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων κτλ. 

Marche aux Legumes, FdF

 Τα τελευταία χρόνια όμως αυτό άρχισε να αλλάζει, με αποτέλεσμα η τοπική ανεργία να εκτιναχθεί σε τεράστια ύψη (άνω του 30%) και παράλληλα  έκανε την εμφάνισή του, ένα μικρό, τοπικό αυτονομιστικό κίνημα, που τουλάχιστον φραστικά, υποστηρίζει στο απώτερο μέλλον την ανεξαρτητοποίηση του νησιού. Το κίνημα αυτό, είναι ισχυρότερο στο νότο του νησιού, όπου βρίσκονται και οι σημαντικότερες πλουτοπαραγωγικές (κυρίως τουριστικές) μονάδες της Μαρτινίκας και οι ντόπιοι δυσανασχετούν από την «υπέρογκη» φορολόγηση…...Αντίθετα, στις λιγότερο εύπορες περιοχές του νησιού, όλοι βρίζουν το Παρίσι, αλλά ουδείς διανοείται να μιλήσει ανοιχτά για απόσχιση. Το χέρι που σε ταίζει, δεν το δαγκώνεις....

Cathedrale St.Luis

Μάλιστα, σχετικά πρόσφατα, το Φεβρουάριο του 2009, είχαν σημειωθεί στο νησί πολυήμερες διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις, γενικευμένες απεργίες με κλείσιμο όλων των εμπορικών καταστημάτων επί μέρες, αλλά και επιθέσεις σε περιοχές όπου κατοικούν αποκλειστικά Békés πχ. στο Didier (αριστοκρατικό προάστειο του FdF) και στο François (μικρή κωμόπολη στη ανατολική πλευρά του νησιού) με αποτέλεσμα να παραλύσει η δημόσια ζωή. Αιτία, το αυξανόμενο κόστος ζωής, η άνοδος στις τιμές της βενζίνης και η μείωση των επιδοτήσεων σε όλα τα τοπικά προιόντα. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, η Μαρτινίκα είχε για το 2007, το 3^ο υψηλότερο ποσοστό ανεργίας σε ολόκληρη την Ευρωζώνη, με τη 2^η θέση να καταλαμβάνεται από το γειτονικό νησί της Γουαδελούπης, ενώ στην κορυφή της σχετικής λίστας βρίσκονταν ένα άλλο γαλλικό υπερπόντιο έδαφος, το Ρεινιόν (που βρίσκεται στον Ινδικό Ωκεανό) !!!!!!

 Το Παρίσι, αρχικά έστειλε ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις για να καταστείλει την κοινωνική αναταραχή, αλλά τελικά όταν έγινε αντιληπτό ότι η αντιπαράθεση θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι πολύ σοβαρότερο, υπαναχώρησε, παίρνοντας πίσω πολλές μεταρρυθμίσεις σε κρίσιμα κοινωνικο-οικονομικά θέματα (π.χ. χρηματοδότηση εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και πάγωμα μισθών). Έτσι αφού ηρέμησαν τα πράγματα και λύθηκαν οι απεργίες που είχαν παραλύσει την κοινωνική ζωή του νησιού, την επόμενη χρονιά, οι κάτοικοι του νησιού ψήφισαν με το εντυπωσιακό 80% ΚΑΤΑ την μεγαλύτερης αυτονόμησης της Μαρτινίκας από τη μητέρα Γαλλία !!!!!

Παρά ταύτα, η Μαρτινίκα, εξακολουθεί να απολαμβάνει ένα υψηλότατο επίπεδο ζωής, σε σχέση με όλα τα γειτονικά νησιά (τα οποία έχουν παρόμοια κοινωνική σύνθεση και ιστορική διαδρομή, αλλά επέλεξαν να ανεξαρτητοποιηθούν από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις ήδη από τις αρχές του 1970, και σήμερα μαστίζονται από τεράστια οικονομικά προβλήματα και ενδημική διαφθορά), γεγονός που την καθιστά πόλο έλξης για (παράνομη) μετανάστευση. Οι κάτοικοι των γύρω νησιών θεωρούν τους κατοίκους των γαλλικών Υπερπόντιων Κτήσεων ως προνομιούχους, και τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι συλλήψεις αλλοδαπών που είτε εισήλθαν παράνομα στη Μαρτινίκα ή επεδίωξαν να αποκτήσουν με δόλια μέσα (σ.σ. με τη μέθοδο των λευκών γάμων), άδεια παραμονής στο νησί.

Η νοοτροπία των Μαρτινικέζων είναι πολύ κοντά στη δική μας. Οι άνθρωποι εδώ είναι εντελώς χύμα….Και αυτό όχι μόνο τώρα αλλά και στο παρελθόν… χαρακτηριστικά αναφέρεται  η «Μάχη του Ρουμιού» το 1674, όταν πάνοπλοι Ολλανδοί στρατιώτες αποβιβάστηκαν στο νησί και αφού αφόπλισαν τη μικρή τοπική φρουρά, κατέλαβαν το γαλλικό οχυρό, το Fort Royal. Μέσα στα υπόγεια του οχυρού, βρήκαν βαρέλια με ρούμι και είπαν να πιούνε ένα ποτηράκι….Τελικά ήπιαν λίγο παραπάνω, κοινώς έγιναν ντέφι, με αποτέλεσμα οι Γάλλοι στρατιώτες να κατορθώσουν να βγουν από τα κελιά τους και να πετάξουν στη θάλασσα τους μεθυσμένους Ολλανδούς εισβολείς….E, μετά από αυτή την επίδειξη γαλλικής ανδρείας εναντίον των μεθυσμένων Ολλανδών, το μέρος όπου βρίσκονταν το οχυρό, ονομάστηκε Fort-de-France και χτίστηκε ολόγυρα, ένα κανονικό φρούριο για να προστατεύει επαρκώς τα γαλλικά συμφέροντα στο νησί..

Η νεολαία του νησιού, απασχολείται κυρίως με τον τουρισμό (όσοι βέβαια εργάζονται διότι όπως προείπα υπάρχει τεράστια ανεργία), σπουδάζει συνήθως στο τοπικό Πανεπιστήμιο των Αντιλλών (και συνεχίζει τις σπουδές της στο «‘Εξάγωνο») και γενικά ξέρει να περνάει καλά. Όταν δεν δουλεύουν οι ντόπιοι ακούνε ζουκ (zouk), ένα τοπικό μουσικό υποείδος ρυθμικής μουσικής με πολλά στοιχεία soul και λίγο funk.

 [Ανοίγει παρένθεση - Μπαμπινιώτης] Η ίδια η λέξη zouk σημαίνει «πάρτυ» στην τοπική Αντιλοκρεόλικη ντοπιολαλιά (τα λεγόμενα  και patois), η οποία αποτελεί  γαλλοποιημένο παρακλάδι της κοινής Antillean Creole που ομιλείται από τους ντόπιους σε όλα τα νησιά των Αντιλλών, ενώ προέρχεται ετυμολογικά από το (εις την παλαιάν κρεολικήν) ρήμα "soukwe", "souke", "zouke" που με τη σειρά του έχει τις ρίζες του στο γαλλικό ρήμα "secouer" (κουνώ, σείω)….. [ Κλείνει παρένθεση- Μπαμπινιώτης ]

 

Gwo ka music

Επίσης πολύ δημοφιλή είναι και τα ακούσματα του Gwo ka (η τοπική μουσική της άλλης μεγάλης γαλλόφωνης νήσου της περιοχής, της Γουαδελούπης, ένα καθαρά αφρικανικό μουσικό υπερθέαμα με καταιγίδα κυμβάλων). Προσωπικά νυστάζω με τη zouk, και θεωρώ το gwo ka, ασυγκρίτως ανώτερο, πολύ πιο γρήγορο, κεφάτο και μπιτάτο, αλλά περί ορέξεως… κολοκυθόπιτα….