Destination Malta: Μη του μιλάτε του παιδιού…

Αυγουστιάτικο χάραμα και γω πάλι στο αεροδρόμιο Μισονυσταγμένος δίνω το διαβατήριο μου στο check in.Ήθελα να’ξερα ποιος έξυπνος πάει και βάζει τις ώρες αναχωρήσεων των πτήσεων μου στις 5 ή 6 το πρωί…Ξεμπερδεύω γρήγορα με τις αποσκευές και περνάω στην αίθουσα αναμονής. Προορισμός Μάλτα. Ταξίδι σύντομο, λιγότερο από δίωρο, η πτήση τσάρτερ από Σαλόνικα και το αεροσκάφος μισοάδειο…η καλύτερή μου, πραγματικό κελεπούρι… Μέχρι να προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου ο Μαλτέζικος ήλιος ξεπροβάλει μεγαλοπρεπώς στον ορίζοντα. 

Σύντομα έχουμε προσγειωθεί στο Εθνικό Αεροδρόμιο της Μάλτας και τα σμήνη των ταξιδιωτών πολιορκούν τον ιμάντα αποσκευών. Τσακώνω γρήγορα τη βαλίτσα μου και σκάω ένα χαιρέκακο μειδίασμα στην τύπισσα δίπλα μου που ορύεται ότι μάλλον χάθηκε η δική της. Δεν είμαστε όλοι σαββατογεννημένοι μωρό μου

Ταξιδεύω τυπικά με γκρουπάκι αλλά θα τους εγκαταλείψω λίαν συντόμως (μόλις εναποθέσω τα πράγματά μου στο ξενοδοχείο) για να ακολουθήσω δικό μου πρόγραμμα. Οι τουρίστες είναι (είμαστε) σαν τις ακρίδες….όπου πάνε (πάμε) φέρνουν (φέρνουμε) μόνο συμφορές, οπότε μακριά κι αγαπημένοι….Η βαλίτσα της τύπισσας δεν έχει βρεθεί και την ενημερώνουν επισήμως ότι μάλλον φορτώθηκε σε αεροσκάφος που πήγε στην

Αυστρία, αλλά το πολύ μέχρι μεθαύριο θα βρεθεί και θα της την φέρουν στο ξενοδοχείο. Καλά μωρέ, μην κλαψουρίζεις, οχού,  θα σε βολέψω με κανένα μποξεράκι μέχρι τότε….

Με τα πολλά, κι αφού μας μαζέψανε, μας τσουβαλιάζουν σε ένα τουριστικό λεωφορείο και βουρ για τη Βαλέτα. Κλασσική πουστιά των απανταχού τουριστικών πρακτορείων, σε βάζουν με την τσίμπλα στο μάτι σε φθηνή πρωινή πτήση μέσα στα άγρια χαράματα και μόλις φτάσεις στον προορισμό σου, σε γυροφέρνουν σαν μισονυσταγμένο ζόμπι μέσα στην πόλη μέχρι να μεσημεριάσει γιατί το check in στα τοπικά ξενοδοχεία πραγματοποιείται μετά τις 12 ή 1 το μεσημέρι. Άιντε λοιπόν να δούμε την Βαλέτα, λέμε τώρα…Κλασσικό μεσογειακό πρωινό, με τον κόσμο να σέρνει αργόσυρτα τα πόδια του προς το καθήκον (δουλειά)...Μα πως να δουλέψεις με 35+ βαθμούς στο κεφάλι ?

Αποβιβαζόμαστε μπροστά στο συντριβάνι με τους Τρίτωνες έξω από τη City Gate της Βαλέτας, στον υπαίθριο χώρο δίπλα στην αλάνα του σταθμού των Υπεραστικών Λεωφορείων. Τα τοπικά παλαιομοδίτικα κατακίτρινα λεωφορεία αποτελούν από μόνα τους τουριστική ατραξιόν. Θεούληδες οι Μαλτέζοι.... αυτοί είναι πιο γραφικοί κι απ'τον Αλέφαντο !!!! Κι από δίπλα μερικές παραδοσιακές άμαξες να αναμένουν πελατεία για το γύρο της Πόλης. Φαντάζει ωραία ως εμπειρία για άλλη εποχή του έτους, αλλά με αυτή τη μπόχα που αναδύουν οι ακαθαρσίες των αλόγων σήμερα, άσε καλύτερα...

Αφήνουμε λοιπόν τα αλόγατα, δρασκελίζουμε την μεγαλόπρεπη Πύλη (Putirjal στα μαλτέζικα) και εισερχόμαστε στη Σιωπηλή Πόλη. Ξαφνικά μπαίνουμε σε άλλη εποχή. Η πόλη της Βαλέτα αποτελεί Προστατευόμενο Μνημείο της UNESCO.(ένα πράγμα σαν και μένα).

Στην ουσία η πόλη παραμένει άθικτη από το 16 αιώνα, τα κτίρια είναι ανέγγιχτα και αποπνέουν την αύρα των μεσαιωνικών χρόνων. Τα πρώτα λεφούσια των τουριστών εφορμούν στην Πλατεία Ελευθερίας και οι ψηφιακές μηχανές παίρνουν φωτιά. Κάτι ρωμαικά ερείπια, ατάκτως ρηγμένα και προχείρως περιφραγμένα, αναμένουν μάταια την οικονομική ανάκαμψη του νησιού για να αναστηλωθούν. 

Στην αριστερή πλευρά, τεράστια γκρίζα κτίρια με πρασινόχρωμα ξύλινα μπαλκόνια που προεξέχουν στο κενό. Στα δεξιά της Πλατείας Ελευθερίας, και κολλητά με τα παραδοσιακά κτίρια, το ολόλευκο κτίριο της Bank of Valletta και πιο πέρα το Castille Place όπου δεσπόζει το Auberge Castille, έδρα του Πρωθυπουργού.. Το αστείο με αυτά τα λιλιπούτεια κρατίδια είναι ότι εκεί που στέκεσαι αμέριμνος, μπορεί να συναντήσεις κανένα Πρωθυπουργό, Υπουργό ή άλλο επώνυμο του τόπου. Ρίχνω κλεφτές ματιές δεξιά-αριστερά αλλά ουδείς μου φαίνεται για «επίσημος»…Προχωράμε στους Πάνω Κήπους του Baracca (Upper Baracca Gardens) και θαυμάζουμε την πανοραμική θέα του Μεγάλου Λιμανιού (Great Harbour).Καλή φάση….

Ο Μαλτέζικος ήλιος μαστιγώνει τους Κήπους και το λεφούσι μας, με την ορμητική βιασύνη των διψασμένων ζώων της σαβάνας που πέφτουν στους νερόλακκους, την πέφτει στο παρακείμενο περίπτερο και το απογυμνώνει από οτιδήποτε πόσιμο. Δώσε και μένα μπάρμπα…Σιγά κυρά μου, με ξενύχιασες.... Οι πορτοκαλάδες και οι κοκακόλες έχουν την τιμητική τους.- Πως είναι, ρωτάει ο άλλος δίπλα μου ? Σαν κοκακόλα, πως θέλεις να είναι σαν ντοματόζουμο ? Κάποιοι ανακάλυψαν και το "εθνικό ποτό" του νησιού, το Kinnie...Ένα αναψυκτικό σαν cola με γεύση πορτοκάλι. Είναι γλυκόπικρο και λένε ότι είναι η μαλτέζικη απάντηση στην κόκα κόλα. Ή θα το λατρέψεις ή θα το σιχαθείς…….Αφού ξεδίψασε η αγέλη, επιστρέφουμε στην Triq Repubblika (Republic Street), την βασική λεωφόρο της Βαλέτας, που χωρίζει την πόλη στα 2. Τώρα έχει γεμίσει ο δρόμος από κόσμο και προχωράμε με μεγάλη δυσκολία.

Μόλις προσπεράσει το Εθνικό Μουσείο Αρχαιολογίας, κάθε τουριστικομάνι που σέβεται τον εαυτό του, επιβάλλεται να πιεί πρωινιάτικο ζεστό τσάι στο φημισμένο Καφέ - Ζαχαροπλαστείο Cordina που είναι ιστορικό (από το 1837 παρακαλώ), έτσι για να έχει να λέει ότι πήγε και κει !!!! Βασικά το μαγαζί ξεκίνησε ως καφέ, και σήμερα αυτοδιαφημίζεται επιπλέον κι ως restaurant, tea room, pasticceria, coffee bar and gelateria. Γκαρσόνια με υφάκι, σέρβις στα όρια του σουρεάλ, τραπεζάκια που καταλαμβάνουν όλη την πλατεία, και ξανά κάτι ντόπιες πορτοκαλαδίτσες, (Mirinda και όχι Fanta)., πάλι kinnie και φυσικά τα πατροπαράδοτα pastizzi (ήτοι κάτι σφολιατάκια με γέμιση από ντόπιο τυρί –το Ρικότα – ή πολτό αρακά !!!!). Με τον καιρό, οι Μαλτέζοι μπασταρδέψανε τα pastizzi τους και σήμερα μπορείς να φας pastizzi με οτιδήποτε είδος γέμισης μπορείς να φανταστείς…. Προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα ούτε από τα pastizzi, ούτε από το μαγαζί κι ας προσφέρει και δωρεάν wi fi….

Θαυμάζω φευγαλέα την πρόσοψη του Ναού του Αγίου Ιωάννη και της Εθνικής Βιβλιοθήκης και τώρα γραμμή για το Παλάτι των Μεγάλων Ηγετών…

Να μη τα πολυλογώ, πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή από ζωγραφικούς πίνακες και μεσαιωνικά όπλα, μέσα σε ένα τεράστιο κτίριο με φανταστικές τοιχογραφίες που καλύπτουν κάθε σπιθαμή κενού ντουβαριού. Το μόνο κακό –και εδώ- οι αναρίθμητοι τουρίστες…. επίσης και οι εκνευριστικοί φύλακες που εποπτεύουν σχολαστικά τις φωτογραφίσεις του κοινού, απαγορεύοντας δια ροπάλου τη χρήση φλας. Δείχνω σεβασμό και τηρώ τον κανόνα, αλλά σε λίγο αισθάνομαι ηλίθιος γιατί όλοι οι άλλοι δίπλα μας έχουν ξεσκιστεί στα φλας...υποκύπτω στον πειρασμό μέχρι που έρχεται μια τύπισσα και μας ξεχέζει ομαδικώς...Ώρες-ώρες νοιώθεις ότι είσαι σε σχολική εκδρομή, όπου όλοι θέλουν να κάνουν τη λακαμία τους, χωρίς σοβαρό λόγο και αιτία, έτσι απλά για να αισθανθούν free.

Ξανά στο δρόμο, κι ο φουκαράς ο ξεναγός μας προσπαθεί να μαζέψει μερικά μέλη της αγέλης μας που έχουν μπουκάρει στα παραδιπλανά μαγαζιά με σουβενίρ (πάνω ακριβώς  στην κεντρική οδό Republic street, αυτό το κατάστημα, Accessories το όνομά του, σωστό νομισματοκοπείο). Τσακώνει κάνα δυό από το σβέρκο, περιμένει και 3-4 άλλους που έχουν βαλθει να αγοράσουν το μισό μαγαζί και περιμένουν να πληρώσουν στο ταμείο.....Μα πόσο φελλός πρέπει να είσαι για να έχεις μόλις 2 ώρες στη Βαλέτα, την οποία πρόκειται να την επισκεφθείς όσες φορές θέλεις μέσα στις υπόλοιπες 7 ημέρες της παραμονής σου στο νησί και συ να τρέχεις στις ουρές για να αγοράσεις ΤΩΡΑ ένα μαγνητάκι για το ψυγείο σου ????

Αφού μας μαντρώσανε στο λεωφορείο, έγιναν και οι απαραίτητες συστάσεις, να μην επαναληφθεί άλλη καθυστέρηση γιατί έχουμε πολύ σφιχτό χρονικό πρόγραμμα κτλ κτλ κτλ, αρχίζει το γαιτανάκι με τις ανά ξενοδοχειακό κατάλυμα delivery των τουριστών.
 -Είναι ωραίο το ξενοδοχείο που θα μείνουμε ? Πολύ ωραίο, το καλυτερότερο μην ανησυχείτε, θα περάσετε υπέροχα... (τώρα εγώ γιατί αρχίζω να ανησυχώ, κάθε φορά που κάποιος μου λέει να μην ανησυχώ...θα σας γελάσω)
 -Και...είναι μακριά ? Όχι, όχι...δυο βήματα είναι, σε 2-3 λετπά φτάσαμε....

Τελικά ή είμαστε σούπερ γκαντέμηδες και σήμερα καταγράφεται η μεγαλύτερη κίνηση της στην ιστορία του νησιού ή τα τα μαλτέζικα βήματα είναι χελωνίσια. Μετά από κάνα γεματο τέταρτο περιπλάνησης σε στενά και δρομάκια και πάνω που αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε εαν έχουμε χαθεί και θα γίνουμε εκπομπή στη Νικολούλη, φτάσαμε... Οι γούνες και οι φραγκάτοι κατεβαίνουν πρώτοι στο πεντάστερο στη Σλιέμα, και μεις οι πληβείοι, μετά από ένα επιπλέον 10λεπτο, μοιραζόμαστε στα λεγόμενα τετράστερα στον Κόλπο του Αγίου Παύλου. Εμένα με ξεφορτώνουν σε ένα μέτριο ξενοδοχείο, καμία σχέση με τεσσάρων αστέρων που αυτοδιαφημίζεται, αλλά τουλάχιστον (όπως θα διαπιστώσω στις επόμενες ημέρες) έχει αξιοπρεπές φαγητό και γενικά πολύ ωραίο μπουφέ για πρωινό.

Η περιοχή του Αγίου Παύλου είναι κοντά στις «παραλίες» (λέμε τώρα) του νησιού, έχει κάμποσα φαγάδικα, σουβενιράδικα αλλά και μαγαζάκια σε στυλ ιρλανδέζικης παμπ όπου χιλιάδες αναψοκοκκινισμένοι, και τίγκα στα τατουάζ, σαπιοκοιλιάδες από τη Γηραιά Αλβιώνα μπεκροπίνουν ολημερίς βλέποντας ποδοσφαιρικούς αγώνες ΣΕ ΜΑΓΝΗΤΟΣΚΟΠΗΣΗ !!!!!  Με βάση τα ελληνικά στάνταρ, η θάλασσα της Μάλτας σίγουρα λαμβάνει μη προβιβάσιμο βαθμό. Αμμουδιά ή βότσαλα ούτε για δείγμα. Μια και μοναδική αμμουδερή παραλία έχει το νησί (Golden Bay) και κει την άμμο την μετέφεραν από την γειτονική Τυνησία. Όλο το υπόλοιπο νησί είναι ένας τεράστιος συμπαγής βράχος, όπου ο κόσμος στοιβάζεται σαν τους πιγκουίνους και περιμένει να πέσει ένας-ένας στο νερό.

Βιαστικές  εντυπώσεις πρώτης ημέρας..

Παρατήρηση πρώτη, το air condition δεν έχει φτάσει ακόμη εδώ, κάτι βαριεστημένοι περιστρεφόμενοι έλικες στο ταβάνι του δωματίου αγκομαχούν όχι για να σε δροσίσουν αλλά για να σου δώσουν μια ψευδαίσθηση κλιματισμού.(0-1, έλα εντάξει πάμε γερά...., δεν τρέχει τίποτα..)

Παρατήρηση δεύτερη, πόσιμο νερό δεν υπάρχει, και πρέπει να αγοράσεις εμφιαλωμένο (εισαγόμενο από Τουρκία παρακαλώ) από τα γειτονικά mini markets ακόμη κι αν διαμένεις σε ξενοδοχείο. (0-2, έλα παιδιά να οργανωθούμε λιγάκι, μπορούμε να το γυρίσουμε το ματσάκι ακόμη και τώρα)

Παρατήρηση 3η, η ζέστη είναι μεγάλη (38-40 C) αλλά το πραγματικό πρόβλημα είναι η ανυπόφορη υγρασία που σε πολλά σημεία του νησιού φτάνει και το 90%. (0-3, ρε σεις, παίξτε μπάλα ρε πουλητάρια)

Παρατήρηση 4η, οι Μαλτέζες δε βλέπονται ακόμη κι αν έχεις κατεβάσεις 2 μπουκάλια του Τζόνυ του Περιπατητή. Επίσης ακόμη και οι Βρεττανίδες τουρίστριες εμφανίζονται στο δρόμο - παραδόξως - πολύ πιο συμμαζεμένες σε σχέση με άλλους μεσογειακούς τουριστικούς προορισμούς...... μέχρι και κυλότα φοράνε εδώ !!!!! (0-4, εντάξει, χάσαμε,  σφύρα το και λήξαμε).

Barbados Airport

Πετάμε ήδη μια γεμάτη ωρίτσα μέσα στα σύννεφα, μερικές χιλιάδες πόδια πάνω από τα μανιασμένα κύματα του Ατλαντικού. Κάτω μας, μαγικές εικόνες, καταπράσινα νησάκια και μισοβυθισμένες βραχονησίδες έρχονται και φεύγουν σαν ταινία στο σινεμά. Ταξιδεύοντας επάνω από τις Μικρές Αντίλλες χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Η απεραντοσύνη του ωκεανού αυτόματα σου γεννά συναισθήματα δέους και περίσκεψης. Το βουητό από τους έλικες του αεροσκάφους με νανουρίζει γλυκά… Χιλιάδες άνθρωποι που ποτέ δεν θα γνωρίζω από κοντά, αγωνίζονται, ζουν, συνυπάρχουν και πεθαίνουν μέσα σε τούτες τις δασωμένες ατόλες που ξεπήδησαν άξαφνα από τα έγκατα της θάλασσας σε μια στροφή του χρόνου και νομοτελειακά θα χαθούν εξίσου απρόσμενα σε μια επόμενη χαραμάδα του χωροχρόνου. Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να τους συναντήσω, έστω και για ένα λεπτό, όλους τους, να τους ευχαριστήσω προσωπικά που με ανέχονται, να τους ζητήσω συγνώμη που έστω και για λίγα μερόνυχτα βεβηλώνω με την σιωπηλή παρουσία μου τον μικροσκοπικό παράδεισό τους. 

Ρίχνω μια φευγαλέα ματιά στη τοπική εφημερίδα που βρίσκεται στο χέρια μου…The Barbados Advocate …νεαρά χαρωπά κρεόλικα προσωπάκια, χαμογελούν αυτάρεσκα στο πρωτοσέλιδο για μια πρωτιά στο τοπικό σχολικό πρωτάθλημα. Αλήθεια για τους ανθρώπους αυτούς, η μικρή αυτή κουκίδα που παλεύει αιώνες τώρα να μην την καταπιούν τα πελώρια κύματα του ανοιχτού ωκεανού και οι τυφώνες, είναι κυριολεκτικά ολόκληρος ο κόσμος τους…..Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι... αν και ειλικρινά δεν ξέρω ποιός είναι τελικά ο πραγματικά πτωχός τω πνεύματι σε τούτο τον πλανήτη. Λιακάδα όλο το χρόνο, αμμουδιές φίσκα στους τουρίστες, ρούμι και δροσερά κοκτέιλς, αιώρες, τροπικά λουλούδια, κιθαρίτσες και ρέγγε μουσικούλα.... Όλα καλά, όλα ανθηρά. Και τρέχα συ να πληρώνεις νοίκια, στεγαστικά δάνεια, πιστωτικές, εφορίες, μποτιλιάρισμα, στρες για να απλώσεις δυο σαββατοκύριακα το χρόνο την κοιλάρα σου στα μπιτσόμπαρα της Περαίας.....

Γυρίζω το κεφάλι μου και παρατηρώ τους υπόλοιπους συνεπιβάτες μου. Ένας πολιτισμικός αχταρμάς, γηραλέα ζευγάρια Ευρωπαίων χαζοτουριστών που χαχανίζουν πειράζοντας το ένα το άλλο, φραγκάτοι γκρίγκος που συζητούν για τις φωτογραφικές μηχανές τους και τα καλύτερα night clubs του Bridgetown, λουσάτοι ντόπιοι μουλάτοι - σε κάθε πιθανή χρωματική διαβάθμιση μεταξύ λευκού και μαύρου – που ρουφάνε κυριολεκτικά τα νέα του Κρίκετ (το κρίκετ είναι δω είναι ότι το ποδόσφαιρο στη Βραζιλία), πιο κει rastafarians με μακριά dreadlocks, βυθισμένοι στις νηφάλιες σκέψεις τους, νωχελικά βρέφη σκαρφαλωμένα στις αγκαλιές των γονέων τους, είτε κλαψουρίζουν σε όλες τις πιθανές ηχητικές κλίμακες του ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ, είτε περιεργάζονται σιωπηλά με γουρλωμένα ματάκια τους επιβάτες των διπλανών καθισμάτων. Τα μωρά παντού και πάντα έχουν αυτή την φοβερή απορία ζωγραφισμένη στις φάτσες τους.

Σταματώ την ονειροπόληση, καθώς ήδη ο μαυρούλης μπόμπιρας από το μπροστινό κάθισμα, έχοντας ολοκληρώσει την καντάδα του, έχει ξεγλιστρήσει από τον έλεγχο των γονέων του και αφού κατέβηκε με μια ακροβατική βουτιά στο διάδρομο, απλώνει τώρα τα μικροσκοπικά χεράκιά του και προσπαθεί να γραπώσει το φακό της φωτογραφικής μου μηχανής. Ευτυχισμένη ηλικία, όπου έννοιες όπως κυριότητα, δικαίωμα κατοχής, δικό μου, δικό σου, τους είναι άγνωστες. Δεν φτάνει ο φουκαράς όσο και να τεντώνεται….απομακρύνω το φακό μου από την ακτίνα δράσης των χεριών του και του δίνω ως παρηγοριά το φορτιστή των μπαταριών….. τον αφήνω να το περιεργαστεί με τη ησυχία του. Η μαμά του έχει πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει, και προσπαθεί να τον μαζέψει με παραινέσεις στην πολυφωνική ντοπιολαλιά (Bajan),.... της κάνω νόημα ότι δεν με ενοχλεί.....

Ο πιτσιρίκος σκάει ένα χαμόγελο που αναδεικνύει και τα 2 μοναδικά δόντια που κοσμούν το στόμα του, σηκώνει ψηλά το λάφυρό του και με περίσσια τσαχπινιά ξεχύνεται στο διάδρομο. Γρήγορα τον γραπώνει το χέρι μιας αεροσυνοδού και τον επιστρέφει με ασφάλεια στη βάση του, κάνοντας τις απαραίτητες συστάσεις στους συνοδούς του.

Τα σύννεφα έχουν αρχίσει να μειώνονται αισθητά καθώς το αεροπλάνο ακολουθεί καθοδική πορεία και από το παράθυρό μου βλέπω τον απέραντο γάλαζιο ωκεάνο να γεμίζει λευκά κυματάκια που σκάνε με δύναμη στoυς κοφτερούς υφάλους που περιβάλλουν τις ακτές του νησιού που προσεγγίζουμε. Λέγεται πως αυτοί οι μονίμως αφρισμένοι περιμετρικοί ύφαλοι, που φαντάζουν ως πελώρια δόντια που δαγκώνουν τα ωκεάνια κύματα, οδήγησαν τους πρώτους ιθαγενείς κατοίκους (Arawaks), να ονομάσουν το νησί τους Ichirouganaim [κόκκινη γη με εξωτερικά δόντια (ύφαλοι)].

Πάντως ούτε αυτοί οι ύφαλοι κατόρθωσαν να προστατεύσουν τους Arawaks από τις εξωτερικές επιδρομές. Πολύ πριν φτάσουν εδώ οι Ευρωπαίοι, οι ντόπιοι Arawaks κατασφάχτησαν ανηλεώς, από τους πολεμοχαρείς γείτονες τους ,τους Kalinagos. Όσοι απειροελάχιστοι Arawaks κατόρθωσαν να γλυτώσουν από τις επιδρομές των Kalinagos, μαζέψανε τα μπογαλάκια τους και μετοίκησαν στη γειτονική νήσο της S.Lucia. Έτσι όταν έφτασαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι (Βρεττανοί), το 1627, δεν χρειάστηκε να υποτάξουν ντόπιες φυλές κι έτσι η Βρεττανική κυριαρχία υπήρξε ανεμπόδιστη και χωρίς τις ενδημικές, σε τούτες τις περιοχές, εξεγέρσεις των ιθαγενών πληθυσμών. 

Αρκετά όμως με τις ιστορικές αναπολήσεις. Δένουμε τις ζώνες μας, μου επιστράφηκε στο μεταξύ κι ο φορτιστής των μπαταριών από το μπροστινό κάθισμα , και πάμε για προσγείωση. Θέλοντας και μη το βλέμμα μου καρφώνεται στη γη που χάσκει μερικές εκατοντάδες μέτρα κάτω από τα πόδια μου.

Κάμποσα δένδρα, κυρίως κοκκοφοίνικες βλέπω, αλλά σίγουρα δε μιλάμε και για την τροπική ζουγκλοειδή πανδαισία που συναντάς στα γειτονικά νησιά. Μπόλικοι δρόμοι αυλακώνουν το νησί και όλοι οδηγούν στις παραλίες και την πρωτεύουσα.

Παρατηρώ ότι στην ενδοχώρα κυριαρχούν τα λαμπερόχρωμα, λαμαρινοσκεπή σπιτάκια, που περιμένουν καρτερικά την επόμενη μάχη τους με τα στοιχειά της φύσης ενώ στις παραλίες τα υπερπολυτελή πεντάστερα χλιδάτα ξενοδοχεία διαφεντεύουν τις δανδελένιες ακτογραμμές. Δυό κόσμοι, αντιμάχονται και συνυπάρχουν, αντιπαλεύουν και αλληλοσυμπληρώνονται σε μια επίπεδη νησίδα 34 χλμ μήκους και 23 χλμ πλάτους με 290.000 ψυχές. Παράδοση και εκμοντερνισμός, 2 ψυχές σε ένα σώμα, η αιώνια μάχη καρδιάς και λογικής.

Προσεγγίζουμε από ΝΔ το πολύχρωμο Bridgetown, την πρωτεύουσα και σημαντικότερη πόλη του λιλιπούτειου αυτού νησιωτικού κρατιδίου. Ήδη πετάμε επάνω από το τεράστιο λιμάνι της πόλης στο οποίο βρίσκονται καθημερινά αγκυροβολημένα γιγαντιαία κρουαζιερόπλοια που ξερνάνε ασταμάτητα μιλούνια τουριστών στην τουριστική μηχανή του 

νησιού. Με μια επιδέξια στροφή του πιλότου μας προς βορράν, οι ρόδες του αεροπλάνου ίπτανται κιόλας επάνω από έναν από τους αεροδιαδρόμους του Grantley Adams International (IATA Code: BGI). Δεκατρία χιλιόμετρα ανατολικά της πρωτεύουσας, το καμάρι (μαζί με την παγκοσμιου φήμης pop star Rihanna) των απανταχού Μπαρμπέιντιανς, ένατο στη σχετική λίστα με τα πιο πολυσύχναστα αεροδρόμια της Καραιβικής, αλλά με διαφορά το σημαντικότερο σε ολόκληρη την ανατολική πλευρά των Αντιλλών.

Καθημερινές εμπορικές αλλά και αναρίθμητες τσάρτερς πτήσεις συνδέουν δια μέσω αυτού του μοντέρνου αεροδρομίου, το μικροσκοπικό Barbados με τον έξω κόσμο, ΗΠΑ, Ευρώπη και Λατινική Αμερική. Μικρά, ταπεινά, φωτεινόχρωμα σπιτάκια και τολλ, αποθήκες εμπορευμάτων και χώροι συντήρησης αεροσκαφών αγκαλιάζουν τον αεροδιάδρομο ενώ στο βάθος ξεπροβάλει κι ο αγέρωχος πύργος ελέγχου με το κύριο κτηριακό συγκρότημα του αεροδρομίου. Δεκάδες μικροέργα (συνολικής αξίας άνω των 100.000.000 δολλαρίων) επιτελούνται δίχως σταματημό σε όλη την έκταση του αεροδρομίου, φιλοδοξώντας να επεκτείνουν και να καταστήσουν την πύλη του νησιού , ως ένα από τα 3 σημαντικότερα αεροπορικά hubs της ευρύτερης περιοχής. 

Το αεροδρόμιο λέει, φέρει από το 1976 το όνομα του πρώτου Προέδρου του Barbados (αλλά και Πρωθυπουργού της βραχύβιας Ομοσπονδίας των Δυτικών Ινδιών), του Sir Grantley Herbert Adams. Μάλιστα....

Περιμένουμε λίγο μετέωροι, μέχρι να μας δοθεί άδεια προσγείωσης και το αεροσκάφος μας βουτάει στο διάδρομο για τα ελικοφόρα. Φτάσαμε λοιπόν, κατεβαίνουμε σώοι και αβλαβείς, ήρεμα και με απόλυτη τάξη. Με το που φτάνω στα 2 μέτρα από την σκάλα εξόδου και μαζί με το φιλικό κατευόδιο των αεροσυνοδών, με χτυπά στο πρόσωπο ένα ευχάριστο ρεύμα θερμού αέρα. Εδώ είναι πάντα καλοκαίρι…. Σαν τραγούδι των Locomondo…. Ειδικά τώρα που βρισκόμαστε στην "ξερή" περίοδο (Δεκέμβρη με Μάη) με θερμοκρασίες από 21 εως 31 °C (70 to 88 °F), κι ο ήλιος λάμπει πάντα ψηλά όλη μέρα, και κάθε μέρα....

Βαδίζοντας μέσα στο κοπάδι των νεοαφιχθέντων, σταυρώνω ασυναίσθητα τα χέρια μου στο στήθος, σαν σε στάση μιας σιωπηλής αρχέγονης προσευχής, για να μην έχει χαθεί η βαλίτσα μου (πράγμα που αποτελεί πολύ συχνό φαινόμενα σε τούτα τα γεωγραφικά μήκη

και πλάτη), και στήνομαι ανυπόμονα μπροστά στον σχετικό ιμάντα. Ευτυχώς ο καλός θεός του ταξιδιού, μου χαμογελά. Μαζεύω την βαλίτσα μου και αφού τσεκάρω την επόμενη πτήση μου για Dominica, που από ότι βλέπω στον πίνακα αναχωρήσεων θα είναι on time, ξαμολιέμαι στα παρακείμενα duty free shops της Αίθουσας Αφίξεων, για να συνεισφέρω τον οβολό μου στην ενίσχυση της Μπαρμπαντιανής οικονομίας.

Sremski Karlovci, η ορθόδοξη κοιτίδα της Σερβίας

Street which leads to the main Square

Αφήνουμε πίσω μας το κοσμοπολίτικο και δαιδαλώδες Βελιγράδι και ξεχυνόμαστε προς Βορράν, στην αχανή, κατάσπαρτη πεδιάδα της Βοιβοντίνα που λαμπυρίζει κάτω από τον Αυγουστιάτικο ήλιο. Περίπου στα 8 χιλιόμετρα νοτίως του Novi Sad, στη δυτική όχθη του Δούναβη και στους πρόποδες του σερβικού ΅Αγίου Όρους΅ (Fruška gora), ανάμεσα σε αναρίθμητους πλατύφυλλους αμπελώνες, σταματάμε στην ειδυλλιακή πόλη του Sremski Karlovci (8.722 κάτοικοι το 2011) ...

Street in Sremski Karlovci

Εδώ ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει και η Ιστορία είναι παρούσα σε κάθε βήμα. Μια ολιγόωρη στάση επιβάλλεται για κάθε ταξιδιώτη που σέβεται τον εαυτό του. Από τα τέλη του 12ου αιώνα η περιοχή αποικίστηκε από νότια σλαβικά φύλα. 
Το Sremski Karlovci παρέμεινε υποτελές στους Ούγγρους μέχρι το 1521 όταν οι Οθωμανοί, με αρχηγό τους τον Bali Beg κατέκτησαν την πόλη και διατήρησαν την κατοχή της για τα επόμενα 170 χρόνια. Η πρώτη επίσημη αναφορά στο όνομα Karlovci, χρονολογείται από την εποχή της Τουρκοκρατίας.
Σε τούτη λοιπόν την ταπεινή (τότε) κωμόπολη, στις 26 Ιανουαρίου 1699, ο Πρίγκηπας Ευγένιος της Σαβοίας , για λογαριασμό του Οίκου των Αψβούργων, υπέγραψε μετά από διαπραγματεύσεις [μεταξύ της “Iερής Συμμαχίας” Αυστρία, Πρωσία, Βενετία (με τη μεσολάβηση Άγγλων και Ολλανδών) και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας] που κράτησαν 72 ολόκληρες ημέρες, την ομώνυμη Συνθήκη Ειρήνης με τους Οθωμανούς, με την οποία δόθηκε

Local shopping center

τέλος στο Μεγάλο Πόλεμο της Βιέννης [Great Viennese War (1683-1699)]. Με τη συνθήκη αυτή, η περιοχή περιήλθε στην Αυστροουγγρική σφαίρα επιρροής.
Λίγο νωρίτερα βέβαια, στα πεδία των μαχών, τα αυτοκρατορικά Αυστριακά στρατεύματα είχαν κατανικήσει και υποχρεώσει τους Οθωμανούς σε βαρύτατη ήττα και στρατηγική αναδίπλωση, θέτοντας οριστικά και αμετάκλητα τέλος στις φιλοδοξίες των τελευταίων για περαιτέρω εξάπλωσή τους στην Κεντρική Ευρώπη. Μάλιστα, σήμερα όποιος διαθέτει τον απαιτούμενο ζήλο και χρόνο, μπορεί να επισκεφθεί το φραγκισκανικό Παρεκκλήσι της Ειρήνης στην είσοδο της πόλης, όπου και υπεγράφη η σχετική Συνθήκη.
Πολύ αργότερα, με τη λήξη του Α Παγκοσμίου πολέμου, η πόλη συμπεριλήφθηκε στο Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβάκων, ενώ για το διάστημα του επόμενου παγκόσμιου πολέμου προσαρτήστηκε βιαίως στο βραχύβιο αυτοαποκαλούμενο ανεξάρτητο κρατίδιο των Κροατών μέχρι τον Οκτώβρη του 1994 όταν και απελευθερώθηκε από τους Παρτιζάνους και έγινε κομμάτι της πάλαι ποτέ ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, μέχρι το 1991, όταν έγινε ,τελικά και επισήμως, τμήμα της νέας Σερβικής Δημοκρατίας.

Branka Radicevica Square
(Main Square)

Παραδόξως, παρκάρουμε σχετικά κεντρικά, καθώς χωρίς δυσκολία βρήκαμε πολλές κενές θέσεις για πάρκιγκ ακριβώς δίπλα στην Κεντρική Πλατεία. Καρδιά της πόλης είναι αυτή ακριβώς η μακρόστενη πλατεία, η Branka Radicevica (σ.σ φέρει το όνομα του εθνικού ποιητή και κύριου εκφραστή της σύγχρονης σερβικής λυρικής ποίησης, Branko Radičević, ο οποίος σπούδαζε - το 1836- και έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του σε αυτή την πόλη), στη οποία βρίσκονται και τα σημαντικότερα αξιοθέατα που έχει να επιδείξει τούτος ο τόπος.

City Hall

Η πιο σημαντική ιστορική περίοδος της πόλης υπήρξε ο 18ος αιώνας, όταν αποτέλεσε το πολιτικό και πολιτιστικό λίκνο των  όλων των Σερβικών πληθυσμών που ζούσαν βορειότερα από από τους ποταμούς Σάβα και Δούναβη.

Sremski Karlovci City Hall 

Ξεκινάμε φουριόζικα την περιπλάνησή μας από το λαμπερό, Νεοκλασικού ρυθμού, Δημαρχείο του Sremski Karlovci, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και χτίστηκε μεταξύ 1808 και 1811. Μάλιστα επάνω από το ανθοστόλιστο μπαλκόνι του βρίσκεται και o αυθεντικός θυρεός του Sremski Karlovci. Σ'ένα αρχικό στάδιο, το κτίριο χρησιμοποιήθηκε ως στρατώνας , προς βοήθειαν του γειτονικού Φρουρίου Petrovaradin (σ.σ. που βρίσκεται ακριβώς έξω από το Novi Sad), ενώ αργότερα μετατράπηκε σε στρατιωτικό διοικητήριο.
Αναμφίβολα, το πιο σημαντικό ιστορικό γεγονός που συνέβη ποτέ σε τούτο το κτίριο ήταν η ανακήρυξη της Σερβικής Βοιβοντίνα (με την ενοποίηση των περιφερειών του Srem, Banat, Baranja και Bačka) από τον Josif Rajacic το Μάιο του 1848, γεγονός ευρύτερα γνωστό στη Σερβία ως η "Συνέλευση του Μάη". Εδώ λοιπόν οργανώθηκε η προσωρινή κυβέρνηση της Σερβικής Βοιβοντίνα και ονομάστηκε "Το Πρώτο Εθνικό Συμβούλιο". Η πρώτη πρωτεύουσα της Σερβικής Βοιβοντίνα υπήρξε το Sremski Karlovci και το Δημαρχείο του, αποτέλεσε την έδρα της Κυβέρνησής της. Την ίδια μάλιστα περίοδο, αποδόθηκε στην τοπική Ορθόδοξη Μητρόπολη ο τίτλος του Πατριαρχείου και έτσι δημιουργήθηκε το Πατριαρχείο του Karlovci, το οποίο διατηρήθηκε μέχρι το 1920 οπότε και ενοποιήθηκε με τη Μητροπολιτεία του Βελιγραδίου για να δημιουργηθεί το σημερινό Πατριαρχείο της Σερβίας. 
Σήμερα, το κτίριο στεγάζει τις δημοτικές και διοικητικές αρχές της περιοχής καθώς και το τον τοπικό Αστυνομικό Σταθμό. Ακριβώς δίπλα, στο γωνιακό μαγαζάκι βρίσκεται το τοπικό γραφείο πληροφόρησης των τουριστών, όπου το αγγλόφωνο προσωπικό μας έδωσε ενδιαφέρουσες πληροφορίες και ενημερωτικό υλικό για την ευρύτερη περιοχή.
Πέρα όμως από τους καθαρά ιστορικούς λόγους, η πόλη αυτή υπέχει ξεχωριστή θέση στην ιστορία του Σερβικού έθνους, όπως ελέχθη, και για πολιτιστικούς και θρησκευτικούς λόγους.
Λίγο πιο πέρα λοιπόν από το δημαρχείο, και πάντα επάνω στην κεντρική πλατεία, στέκει αγέρωχο, στεφανωμένο με καταπράσινους κήπους, το παλιό Σερβικό Πατριαρχείο, σημερινή έδρα της Επισκοπής του Σρέμ. Χτισμένο μεταξύ 1892 και 1895, σε σχέδια του φημισμένου Σέρβου αρχιτέκτονα Vladimir Nikolic, στο σημείο όπου προυπήρχε το παλαιό "Σπίτι του Πασά", το νέο κτήριο αποτέλεσε την πρώτη επίσημη κατοικία του προκαθήμενου της Σερβικής Εκκλησίας, καθώς ταυτόχρονα σημειώθηκε η μεταφορά της Αρχιεπισκοπής από το Pec στο Sremski Karlovci.Στις μέρες μας, εδώ βρίσκεται η μόνιμη έδρα του Επισκόπου του Srem καθώς και η

The Patriarchate Court

καλοκαιρινή κατοικία του Σέρβου Πατριάρχη. Ευρισκόμενη στον (κατά συντριπτική πλειοψηφία σερβοκρατούμενο) νότο της γεωγραφικής περιφέρειας που φέρει την ονομασία Βοιβοντίνα, η ιστορική αυτή πόλη υπήρξε το εφαλτήριο για την εθνική αναγέννηση των σερβικών γραμμάτων και της ορθόδοξης σερβικής εκκλησίας.
Και τα 16 ορθόδοξα μοναστήρια της ευρύτερης περιοχής επιβεβαιώνουν το γεγονός αυτό.
Βέβαια δε λείπουν και οι καθολικές εκκλησίες, για να υπογραμμίζουν την μακραίωνη και αδιασάλευτη συνύπαρξη των δύο σημαντικότερων χριστιανικών ρευμάτων στην περιοχή αυτή. Συνύπαρξη μεν, αλλά σχεδόν κρυμμένος από την κοινή θέα, βρίσκεται επάνω στην κεντρική πλατεία ο ρωμαιοκαθολικός ναός της Αγίας Τριάδας...

The Orthodox Cathedral
of St. Nicholas

Αντιθέτως, παραδίπλα του, ο επιβλητικός, κατάλευκος, μπαρόκ ρυθμού, Ορθόδοξος Καθεδρικός του Αγίου Νικολάου (1758 - 1762)με τα δύο απαστράπτοντα και μεγαλόπρεπα καμπαναριά του, διαφεντεύει ολόκληρο το νότιο μέρος της κεντρικής πλατείας. Χτισμένος το 1762, στο σημείο όπου προυπήρχε μια μικρότερη εκκλησία αφιερωμένη και αυτή στον Άγιο Νικόλαο, η εκκλησία έλαβε τη σημερινή της μορφή μετά την τελευταία ανακαίνισή της κατά το 1910. Στο εσωτερικό του, ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει τον περίτεχνο διάκοσμο και τις θαυμάσιες εικονογραφίες καθώς και να προσκυνήσει τα λείψανα του Αγίου Αρσενίου του Sremac, ο οποίος υπήρξε ο δεύτερος αρχιεπίσκοπος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Gymnasium

Δεξιότερα από τις δύο εκκλησίες, βρίσκεται το ξακουστό "Γυμνάσιο" (Gymnasium) του Karlovci (Karlovačka gimnazija/Карловачка гимназија )το οποίο ιδρύθηκε το 1791 και αποτελεί το παλαιότερο δευτεροβάθμιο σχολικό ίδρυμα μέσης εκπαίδευσης σε ολόκληρη τη Σερβία. 

Cafe in the Central Square

Μην ξεχνάμε ότι, όπως και στην υπόδουλη Ελλάδα, παρομοίως και στην τουρκοκρατούμενη Σερβία, η διατήρηση της εθνικής γλώσσας και γραμμάτων είχε περιέλθει στα χέρια της Εκκλησίας και οι σπουδές ήταν δύσκολες και φυσικά προνόμιο μόνο των λιγοστών εύπορων.

Vuk Stefanović Karadžić  monument

Προκειμένου λοιπόν να δοθεί ώθηση στη χειμάζουσα Σερβική γλώσσα, οι Σέρβοι ιεράρχες ζήτησαν από τους Αυστριακούς να τους επιτρέψουν να ανοίξουν σχολές στο Sremski Karlovci. Παρά την αρχική δυσπιστία των Αυστριακών, ο Μητροπολίτης Mojsije Petrovic (1728) πέτυχε να ανοίξει ένα μικρό σχολείο με δάσκαλο τον φημισμένο Ρώσο Maksim Suvorov, ως καθηγητή. Τελικά, με την άνοδο του Λεοπόλδου Β' στον Αυστριακό θρόνο, και την φιλική προς τους Σέρβους διάθεση του νέου μονάρχη, ο Μητροπολίτης Stefan Stratimirovic κατόρθωσε να αποσπάσει την άδεια για την ίδρυση ενός Γυμνασίου στο Sremski Karlovci. Έτσι την 1η Δεκεμβρίου 1792, στο οίκημα ενός παλαιού Λατινικού σχολείου, ξεκίνησαν τα μαθήματα του Σερβικού Γυμνασίου. Με τον καιρό, οι πιστοί συγκέντρωσαν με διαδοχικούς εράνους μάζεψαν το αστρονομικό για την εποχή ποσό των 325.000 κορώνων και χτίστηκε το νέο κτίριο του ιδρύματος, το οποίο διασώζεται μεχρι τις μέρες

The Patriarchate Court

μας. Τα σχέδια του νέου κτιρίου έγιναν από τον ξακουστό Ούγγρο αρχιτέκτονα Gyula Partos, ο οποίος επέλεξε για την πρόσοψη του κτιρίου το γαλάζιο και κίτρινο χρώμα, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να μείνει προσηλωμένος στη μεσαιωνική εκκλησιαστική αρχιτεκτονική παράδοση των Σέρβων. Σήμερα η Βιβλιοθήκη του Γυμνασίου, που σημειωτέον ιδρύθηκε ταυτόχρονα με το εκπαιδευτικό ίδρυμα, είναι η αρχιαότερη στη χώρα, και διαθέτει περίπου 18.000 βιβλία.

Το συντριβάνι των ΅4 λεόντων΅ 

Πάντα στην Κεντρική Πλατεία και μπροστά από τις εκκλησίες, βρίσκουμε το συντριβάνι των ΅Τεσσάρων Λεόντων΅, λιτό αρχιτεκτονικό δημιούργημα από το μακρινό 1799, που χτίστηκε επ¨ευκαιρία του εορτασμού της ολοκλήρωσης της πρώτης σύγχρονης εγκατάστασης παροχής ύδατος στην πόλη υπό την επίβλεψη του στρατιωτικού μηχανικού Vanger. Μάλιστα, στην αρχή το συντριβάνι είχε χτιστεί πιο κοντά στο κτήριο του Δημαρχείου, και έπειτα μεταφέρθηκε από την αρχική του θέση για τις ανάγκες της διάνοιξης του δρόμου προς το Strazilovo...........Σύμφωνα δε με το τοπικό μύθο, όποιος άγαμος πιεί νερό από το συντριβάνι αυτό, θα επιστρέψει λίαν συντόμως εδώ, και μάλιστα παντρεμένος !!!

Η πόλη όμως, εκτός από τα μνημεία της, φημίζεται και για τα κρασιά της και μια επίσκεψη στα τοπικά οινοποιεία και αποστακτήρια είναι μια από τις ανεκτίμητες απολαύσεις που μπορεί να χαρίσει ο οινολάτρης επισκέπτης, στον εαυτό του. Υπάρχουν γύρω στα 30 κελάρια, όπου το καθένα αντιπροσωπεύει και μια διαφορετική οικογενειακή επιχείρηση της πόλης, και σχεδόν όλα βρίσκονται στα υπόγεια των σπιτιών. Τεράστια ξύλινα βαρέλια με ευανάγνωστες κυριλλικές επιγραφές, ΅Ερυθρός Οίνος΅, “Riesling” και “Bermet“ σε προσκαλούν για τα περαιτέρω.
Μάλιστα στα τέλη κάθε Σεπτέμβρη διοργανώνεται και το τοπικό φεστιβάλ οίνου, το “Grožđenbal“, το οποίο φυσικά συμπίπτει με το τέλος του τρύγου και το κρασί ρέει άφθονο παντού. 
Εκκκρεμότητες για την επόμενη επίσκεψή μας :

National Church Funds (Sremski Karlovci)

Patriarch Vrankovic mural in Bogoslovija

Δυστυχώς ό χρόνος μας είναι πολύ περιορισμένος κι έτσι δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε τα υπόλοιπα εμβληματικά κτήρια της πόλης, όπως το Εθνικό Εκκλησιαστικό Κληροδότημα (1899) όπου στεγάζει από το 1964 τη νέα Θεολογική Σχολή (Bogoslovija), το Stefaneum (1903) και το Ilion Palace ή αλλιώς Παλάτι του Βαρώνου Rajacic (κτίσμα από το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, 1848) που έλαβε την σημερινή του όψη μετά την αναπαλαίωση του 1920 και σήμερα στεγάζει το Μουσείο της πόλης του Sremski Karlovci, με αρχαιολογικά εκθέματα από την ευρύτερη περιοχή στο ισόγειο όροφό του, ποικίλες εκθέσεις με θέματα σχετικά με το Γυμνάσιο του Sremski Karlovci στον πρώτο όροφο καθώς και εθνολογική συλλογή και ζωγραφικούς πίνακες του γνωστού Σέρβου ζωγράφου Milić από το Macva, στο δεύτερο όροφο.
Όπως επίσης δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε και τις 2 άλλες σημαντικές Ορθόδοξες εκκλησίες της πόλης: την Πάνω Εκκλησία (1746), αφιερωμένη στην Παναγία και την Κάτω Εκκλησία(1719),αφιερωμένη στους Απόστολους Παύλο και Πέτρο.