Barbados Airport

Πετάμε ήδη μια γεμάτη ωρίτσα μέσα στα σύννεφα, μερικές χιλιάδες πόδια πάνω από τα μανιασμένα κύματα του Ατλαντικού. Κάτω μας, μαγικές εικόνες, καταπράσινα νησάκια και μισοβυθισμένες βραχονησίδες έρχονται και φεύγουν σαν ταινία στο σινεμά. Ταξιδεύοντας επάνω από τις Μικρές Αντίλλες χάνεις την αίσθηση του χρόνου. Η απεραντοσύνη του ωκεανού αυτόματα σου γεννά συναισθήματα δέους και περίσκεψης. Το βουητό από τους έλικες του αεροσκάφους με νανουρίζει γλυκά… Χιλιάδες άνθρωποι που ποτέ δεν θα γνωρίζω από κοντά, αγωνίζονται, ζουν, συνυπάρχουν και πεθαίνουν μέσα σε τούτες τις δασωμένες ατόλες που ξεπήδησαν άξαφνα από τα έγκατα της θάλασσας σε μια στροφή του χρόνου και νομοτελειακά θα χαθούν εξίσου απρόσμενα σε μια επόμενη χαραμάδα του χωροχρόνου. Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να τους συναντήσω, έστω και για ένα λεπτό, όλους τους, να τους ευχαριστήσω προσωπικά που με ανέχονται, να τους ζητήσω συγνώμη που έστω και για λίγα μερόνυχτα βεβηλώνω με την σιωπηλή παρουσία μου τον μικροσκοπικό παράδεισό τους. 

Ρίχνω μια φευγαλέα ματιά στη τοπική εφημερίδα που βρίσκεται στο χέρια μου…The Barbados Advocate …νεαρά χαρωπά κρεόλικα προσωπάκια, χαμογελούν αυτάρεσκα στο πρωτοσέλιδο για μια πρωτιά στο τοπικό σχολικό πρωτάθλημα. Αλήθεια για τους ανθρώπους αυτούς, η μικρή αυτή κουκίδα που παλεύει αιώνες τώρα να μην την καταπιούν τα πελώρια κύματα του ανοιχτού ωκεανού και οι τυφώνες, είναι κυριολεκτικά ολόκληρος ο κόσμος τους…..Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι... αν και ειλικρινά δεν ξέρω ποιός είναι τελικά ο πραγματικά πτωχός τω πνεύματι σε τούτο τον πλανήτη. Λιακάδα όλο το χρόνο, αμμουδιές φίσκα στους τουρίστες, ρούμι και δροσερά κοκτέιλς, αιώρες, τροπικά λουλούδια, κιθαρίτσες και ρέγγε μουσικούλα.... Όλα καλά, όλα ανθηρά. Και τρέχα συ να πληρώνεις νοίκια, στεγαστικά δάνεια, πιστωτικές, εφορίες, μποτιλιάρισμα, στρες για να απλώσεις δυο σαββατοκύριακα το χρόνο την κοιλάρα σου στα μπιτσόμπαρα της Περαίας.....

Γυρίζω το κεφάλι μου και παρατηρώ τους υπόλοιπους συνεπιβάτες μου. Ένας πολιτισμικός αχταρμάς, γηραλέα ζευγάρια Ευρωπαίων χαζοτουριστών που χαχανίζουν πειράζοντας το ένα το άλλο, φραγκάτοι γκρίγκος που συζητούν για τις φωτογραφικές μηχανές τους και τα καλύτερα night clubs του Bridgetown, λουσάτοι ντόπιοι μουλάτοι - σε κάθε πιθανή χρωματική διαβάθμιση μεταξύ λευκού και μαύρου – που ρουφάνε κυριολεκτικά τα νέα του Κρίκετ (το κρίκετ είναι δω είναι ότι το ποδόσφαιρο στη Βραζιλία), πιο κει rastafarians με μακριά dreadlocks, βυθισμένοι στις νηφάλιες σκέψεις τους, νωχελικά βρέφη σκαρφαλωμένα στις αγκαλιές των γονέων τους, είτε κλαψουρίζουν σε όλες τις πιθανές ηχητικές κλίμακες του ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ, είτε περιεργάζονται σιωπηλά με γουρλωμένα ματάκια τους επιβάτες των διπλανών καθισμάτων. Τα μωρά παντού και πάντα έχουν αυτή την φοβερή απορία ζωγραφισμένη στις φάτσες τους.

Σταματώ την ονειροπόληση, καθώς ήδη ο μαυρούλης μπόμπιρας από το μπροστινό κάθισμα, έχοντας ολοκληρώσει την καντάδα του, έχει ξεγλιστρήσει από τον έλεγχο των γονέων του και αφού κατέβηκε με μια ακροβατική βουτιά στο διάδρομο, απλώνει τώρα τα μικροσκοπικά χεράκιά του και προσπαθεί να γραπώσει το φακό της φωτογραφικής μου μηχανής. Ευτυχισμένη ηλικία, όπου έννοιες όπως κυριότητα, δικαίωμα κατοχής, δικό μου, δικό σου, τους είναι άγνωστες. Δεν φτάνει ο φουκαράς όσο και να τεντώνεται….απομακρύνω το φακό μου από την ακτίνα δράσης των χεριών του και του δίνω ως παρηγοριά το φορτιστή των μπαταριών….. τον αφήνω να το περιεργαστεί με τη ησυχία του. Η μαμά του έχει πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει, και προσπαθεί να τον μαζέψει με παραινέσεις στην πολυφωνική ντοπιολαλιά (Bajan),.... της κάνω νόημα ότι δεν με ενοχλεί.....

Ο πιτσιρίκος σκάει ένα χαμόγελο που αναδεικνύει και τα 2 μοναδικά δόντια που κοσμούν το στόμα του, σηκώνει ψηλά το λάφυρό του και με περίσσια τσαχπινιά ξεχύνεται στο διάδρομο. Γρήγορα τον γραπώνει το χέρι μιας αεροσυνοδού και τον επιστρέφει με ασφάλεια στη βάση του, κάνοντας τις απαραίτητες συστάσεις στους συνοδούς του.

Τα σύννεφα έχουν αρχίσει να μειώνονται αισθητά καθώς το αεροπλάνο ακολουθεί καθοδική πορεία και από το παράθυρό μου βλέπω τον απέραντο γάλαζιο ωκεάνο να γεμίζει λευκά κυματάκια που σκάνε με δύναμη στoυς κοφτερούς υφάλους που περιβάλλουν τις ακτές του νησιού που προσεγγίζουμε. Λέγεται πως αυτοί οι μονίμως αφρισμένοι περιμετρικοί ύφαλοι, που φαντάζουν ως πελώρια δόντια που δαγκώνουν τα ωκεάνια κύματα, οδήγησαν τους πρώτους ιθαγενείς κατοίκους (Arawaks), να ονομάσουν το νησί τους Ichirouganaim [κόκκινη γη με εξωτερικά δόντια (ύφαλοι)].

Πάντως ούτε αυτοί οι ύφαλοι κατόρθωσαν να προστατεύσουν τους Arawaks από τις εξωτερικές επιδρομές. Πολύ πριν φτάσουν εδώ οι Ευρωπαίοι, οι ντόπιοι Arawaks κατασφάχτησαν ανηλεώς, από τους πολεμοχαρείς γείτονες τους ,τους Kalinagos. Όσοι απειροελάχιστοι Arawaks κατόρθωσαν να γλυτώσουν από τις επιδρομές των Kalinagos, μαζέψανε τα μπογαλάκια τους και μετοίκησαν στη γειτονική νήσο της S.Lucia. Έτσι όταν έφτασαν οι πρώτοι Ευρωπαίοι (Βρεττανοί), το 1627, δεν χρειάστηκε να υποτάξουν ντόπιες φυλές κι έτσι η Βρεττανική κυριαρχία υπήρξε ανεμπόδιστη και χωρίς τις ενδημικές, σε τούτες τις περιοχές, εξεγέρσεις των ιθαγενών πληθυσμών. 

Αρκετά όμως με τις ιστορικές αναπολήσεις. Δένουμε τις ζώνες μας, μου επιστράφηκε στο μεταξύ κι ο φορτιστής των μπαταριών από το μπροστινό κάθισμα , και πάμε για προσγείωση. Θέλοντας και μη το βλέμμα μου καρφώνεται στη γη που χάσκει μερικές εκατοντάδες μέτρα κάτω από τα πόδια μου.

Κάμποσα δένδρα, κυρίως κοκκοφοίνικες βλέπω, αλλά σίγουρα δε μιλάμε και για την τροπική ζουγκλοειδή πανδαισία που συναντάς στα γειτονικά νησιά. Μπόλικοι δρόμοι αυλακώνουν το νησί και όλοι οδηγούν στις παραλίες και την πρωτεύουσα.

Παρατηρώ ότι στην ενδοχώρα κυριαρχούν τα λαμπερόχρωμα, λαμαρινοσκεπή σπιτάκια, που περιμένουν καρτερικά την επόμενη μάχη τους με τα στοιχειά της φύσης ενώ στις παραλίες τα υπερπολυτελή πεντάστερα χλιδάτα ξενοδοχεία διαφεντεύουν τις δανδελένιες ακτογραμμές. Δυό κόσμοι, αντιμάχονται και συνυπάρχουν, αντιπαλεύουν και αλληλοσυμπληρώνονται σε μια επίπεδη νησίδα 34 χλμ μήκους και 23 χλμ πλάτους με 290.000 ψυχές. Παράδοση και εκμοντερνισμός, 2 ψυχές σε ένα σώμα, η αιώνια μάχη καρδιάς και λογικής.

Προσεγγίζουμε από ΝΔ το πολύχρωμο Bridgetown, την πρωτεύουσα και σημαντικότερη πόλη του λιλιπούτειου αυτού νησιωτικού κρατιδίου. Ήδη πετάμε επάνω από το τεράστιο λιμάνι της πόλης στο οποίο βρίσκονται καθημερινά αγκυροβολημένα γιγαντιαία κρουαζιερόπλοια που ξερνάνε ασταμάτητα μιλούνια τουριστών στην τουριστική μηχανή του 

νησιού. Με μια επιδέξια στροφή του πιλότου μας προς βορράν, οι ρόδες του αεροπλάνου ίπτανται κιόλας επάνω από έναν από τους αεροδιαδρόμους του Grantley Adams International (IATA Code: BGI). Δεκατρία χιλιόμετρα ανατολικά της πρωτεύουσας, το καμάρι (μαζί με την παγκοσμιου φήμης pop star Rihanna) των απανταχού Μπαρμπέιντιανς, ένατο στη σχετική λίστα με τα πιο πολυσύχναστα αεροδρόμια της Καραιβικής, αλλά με διαφορά το σημαντικότερο σε ολόκληρη την ανατολική πλευρά των Αντιλλών.

Καθημερινές εμπορικές αλλά και αναρίθμητες τσάρτερς πτήσεις συνδέουν δια μέσω αυτού του μοντέρνου αεροδρομίου, το μικροσκοπικό Barbados με τον έξω κόσμο, ΗΠΑ, Ευρώπη και Λατινική Αμερική. Μικρά, ταπεινά, φωτεινόχρωμα σπιτάκια και τολλ, αποθήκες εμπορευμάτων και χώροι συντήρησης αεροσκαφών αγκαλιάζουν τον αεροδιάδρομο ενώ στο βάθος ξεπροβάλει κι ο αγέρωχος πύργος ελέγχου με το κύριο κτηριακό συγκρότημα του αεροδρομίου. Δεκάδες μικροέργα (συνολικής αξίας άνω των 100.000.000 δολλαρίων) επιτελούνται δίχως σταματημό σε όλη την έκταση του αεροδρομίου, φιλοδοξώντας να επεκτείνουν και να καταστήσουν την πύλη του νησιού , ως ένα από τα 3 σημαντικότερα αεροπορικά hubs της ευρύτερης περιοχής. 

Το αεροδρόμιο λέει, φέρει από το 1976 το όνομα του πρώτου Προέδρου του Barbados (αλλά και Πρωθυπουργού της βραχύβιας Ομοσπονδίας των Δυτικών Ινδιών), του Sir Grantley Herbert Adams. Μάλιστα....

Περιμένουμε λίγο μετέωροι, μέχρι να μας δοθεί άδεια προσγείωσης και το αεροσκάφος μας βουτάει στο διάδρομο για τα ελικοφόρα. Φτάσαμε λοιπόν, κατεβαίνουμε σώοι και αβλαβείς, ήρεμα και με απόλυτη τάξη. Με το που φτάνω στα 2 μέτρα από την σκάλα εξόδου και μαζί με το φιλικό κατευόδιο των αεροσυνοδών, με χτυπά στο πρόσωπο ένα ευχάριστο ρεύμα θερμού αέρα. Εδώ είναι πάντα καλοκαίρι…. Σαν τραγούδι των Locomondo…. Ειδικά τώρα που βρισκόμαστε στην "ξερή" περίοδο (Δεκέμβρη με Μάη) με θερμοκρασίες από 21 εως 31 °C (70 to 88 °F), κι ο ήλιος λάμπει πάντα ψηλά όλη μέρα, και κάθε μέρα....

Βαδίζοντας μέσα στο κοπάδι των νεοαφιχθέντων, σταυρώνω ασυναίσθητα τα χέρια μου στο στήθος, σαν σε στάση μιας σιωπηλής αρχέγονης προσευχής, για να μην έχει χαθεί η βαλίτσα μου (πράγμα που αποτελεί πολύ συχνό φαινόμενα σε τούτα τα γεωγραφικά μήκη

και πλάτη), και στήνομαι ανυπόμονα μπροστά στον σχετικό ιμάντα. Ευτυχώς ο καλός θεός του ταξιδιού, μου χαμογελά. Μαζεύω την βαλίτσα μου και αφού τσεκάρω την επόμενη πτήση μου για Dominica, που από ότι βλέπω στον πίνακα αναχωρήσεων θα είναι on time, ξαμολιέμαι στα παρακείμενα duty free shops της Αίθουσας Αφίξεων, για να συνεισφέρω τον οβολό μου στην ενίσχυση της Μπαρμπαντιανής οικονομίας.