Sremski Karlovci, η ορθόδοξη κοιτίδα της Σερβίας

Street which leads to the main Square

Αφήνουμε πίσω μας το κοσμοπολίτικο και δαιδαλώδες Βελιγράδι και ξεχυνόμαστε προς Βορράν, στην αχανή, κατάσπαρτη πεδιάδα της Βοιβοντίνα που λαμπυρίζει κάτω από τον Αυγουστιάτικο ήλιο. Περίπου στα 8 χιλιόμετρα νοτίως του Novi Sad, στη δυτική όχθη του Δούναβη και στους πρόποδες του σερβικού ΅Αγίου Όρους΅ (Fruška gora), ανάμεσα σε αναρίθμητους πλατύφυλλους αμπελώνες, σταματάμε στην ειδυλλιακή πόλη του Sremski Karlovci (8.722 κάτοικοι το 2011) ...

Street in Sremski Karlovci

Εδώ ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει και η Ιστορία είναι παρούσα σε κάθε βήμα. Μια ολιγόωρη στάση επιβάλλεται για κάθε ταξιδιώτη που σέβεται τον εαυτό του. Από τα τέλη του 12ου αιώνα η περιοχή αποικίστηκε από νότια σλαβικά φύλα. 
Το Sremski Karlovci παρέμεινε υποτελές στους Ούγγρους μέχρι το 1521 όταν οι Οθωμανοί, με αρχηγό τους τον Bali Beg κατέκτησαν την πόλη και διατήρησαν την κατοχή της για τα επόμενα 170 χρόνια. Η πρώτη επίσημη αναφορά στο όνομα Karlovci, χρονολογείται από την εποχή της Τουρκοκρατίας.
Σε τούτη λοιπόν την ταπεινή (τότε) κωμόπολη, στις 26 Ιανουαρίου 1699, ο Πρίγκηπας Ευγένιος της Σαβοίας , για λογαριασμό του Οίκου των Αψβούργων, υπέγραψε μετά από διαπραγματεύσεις [μεταξύ της “Iερής Συμμαχίας” Αυστρία, Πρωσία, Βενετία (με τη μεσολάβηση Άγγλων και Ολλανδών) και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας] που κράτησαν 72 ολόκληρες ημέρες, την ομώνυμη Συνθήκη Ειρήνης με τους Οθωμανούς, με την οποία δόθηκε

Local shopping center

τέλος στο Μεγάλο Πόλεμο της Βιέννης [Great Viennese War (1683-1699)]. Με τη συνθήκη αυτή, η περιοχή περιήλθε στην Αυστροουγγρική σφαίρα επιρροής.
Λίγο νωρίτερα βέβαια, στα πεδία των μαχών, τα αυτοκρατορικά Αυστριακά στρατεύματα είχαν κατανικήσει και υποχρεώσει τους Οθωμανούς σε βαρύτατη ήττα και στρατηγική αναδίπλωση, θέτοντας οριστικά και αμετάκλητα τέλος στις φιλοδοξίες των τελευταίων για περαιτέρω εξάπλωσή τους στην Κεντρική Ευρώπη. Μάλιστα, σήμερα όποιος διαθέτει τον απαιτούμενο ζήλο και χρόνο, μπορεί να επισκεφθεί το φραγκισκανικό Παρεκκλήσι της Ειρήνης στην είσοδο της πόλης, όπου και υπεγράφη η σχετική Συνθήκη.
Πολύ αργότερα, με τη λήξη του Α Παγκοσμίου πολέμου, η πόλη συμπεριλήφθηκε στο Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβάκων, ενώ για το διάστημα του επόμενου παγκόσμιου πολέμου προσαρτήστηκε βιαίως στο βραχύβιο αυτοαποκαλούμενο ανεξάρτητο κρατίδιο των Κροατών μέχρι τον Οκτώβρη του 1994 όταν και απελευθερώθηκε από τους Παρτιζάνους και έγινε κομμάτι της πάλαι ποτέ ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, μέχρι το 1991, όταν έγινε ,τελικά και επισήμως, τμήμα της νέας Σερβικής Δημοκρατίας.

Branka Radicevica Square
(Main Square)

Παραδόξως, παρκάρουμε σχετικά κεντρικά, καθώς χωρίς δυσκολία βρήκαμε πολλές κενές θέσεις για πάρκιγκ ακριβώς δίπλα στην Κεντρική Πλατεία. Καρδιά της πόλης είναι αυτή ακριβώς η μακρόστενη πλατεία, η Branka Radicevica (σ.σ φέρει το όνομα του εθνικού ποιητή και κύριου εκφραστή της σύγχρονης σερβικής λυρικής ποίησης, Branko Radičević, ο οποίος σπούδαζε - το 1836- και έγραψε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του σε αυτή την πόλη), στη οποία βρίσκονται και τα σημαντικότερα αξιοθέατα που έχει να επιδείξει τούτος ο τόπος.

City Hall

Η πιο σημαντική ιστορική περίοδος της πόλης υπήρξε ο 18ος αιώνας, όταν αποτέλεσε το πολιτικό και πολιτιστικό λίκνο των  όλων των Σερβικών πληθυσμών που ζούσαν βορειότερα από από τους ποταμούς Σάβα και Δούναβη.

Sremski Karlovci City Hall 

Ξεκινάμε φουριόζικα την περιπλάνησή μας από το λαμπερό, Νεοκλασικού ρυθμού, Δημαρχείο του Sremski Karlovci, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και χτίστηκε μεταξύ 1808 και 1811. Μάλιστα επάνω από το ανθοστόλιστο μπαλκόνι του βρίσκεται και o αυθεντικός θυρεός του Sremski Karlovci. Σ'ένα αρχικό στάδιο, το κτίριο χρησιμοποιήθηκε ως στρατώνας , προς βοήθειαν του γειτονικού Φρουρίου Petrovaradin (σ.σ. που βρίσκεται ακριβώς έξω από το Novi Sad), ενώ αργότερα μετατράπηκε σε στρατιωτικό διοικητήριο.
Αναμφίβολα, το πιο σημαντικό ιστορικό γεγονός που συνέβη ποτέ σε τούτο το κτίριο ήταν η ανακήρυξη της Σερβικής Βοιβοντίνα (με την ενοποίηση των περιφερειών του Srem, Banat, Baranja και Bačka) από τον Josif Rajacic το Μάιο του 1848, γεγονός ευρύτερα γνωστό στη Σερβία ως η "Συνέλευση του Μάη". Εδώ λοιπόν οργανώθηκε η προσωρινή κυβέρνηση της Σερβικής Βοιβοντίνα και ονομάστηκε "Το Πρώτο Εθνικό Συμβούλιο". Η πρώτη πρωτεύουσα της Σερβικής Βοιβοντίνα υπήρξε το Sremski Karlovci και το Δημαρχείο του, αποτέλεσε την έδρα της Κυβέρνησής της. Την ίδια μάλιστα περίοδο, αποδόθηκε στην τοπική Ορθόδοξη Μητρόπολη ο τίτλος του Πατριαρχείου και έτσι δημιουργήθηκε το Πατριαρχείο του Karlovci, το οποίο διατηρήθηκε μέχρι το 1920 οπότε και ενοποιήθηκε με τη Μητροπολιτεία του Βελιγραδίου για να δημιουργηθεί το σημερινό Πατριαρχείο της Σερβίας. 
Σήμερα, το κτίριο στεγάζει τις δημοτικές και διοικητικές αρχές της περιοχής καθώς και το τον τοπικό Αστυνομικό Σταθμό. Ακριβώς δίπλα, στο γωνιακό μαγαζάκι βρίσκεται το τοπικό γραφείο πληροφόρησης των τουριστών, όπου το αγγλόφωνο προσωπικό μας έδωσε ενδιαφέρουσες πληροφορίες και ενημερωτικό υλικό για την ευρύτερη περιοχή.
Πέρα όμως από τους καθαρά ιστορικούς λόγους, η πόλη αυτή υπέχει ξεχωριστή θέση στην ιστορία του Σερβικού έθνους, όπως ελέχθη, και για πολιτιστικούς και θρησκευτικούς λόγους.
Λίγο πιο πέρα λοιπόν από το δημαρχείο, και πάντα επάνω στην κεντρική πλατεία, στέκει αγέρωχο, στεφανωμένο με καταπράσινους κήπους, το παλιό Σερβικό Πατριαρχείο, σημερινή έδρα της Επισκοπής του Σρέμ. Χτισμένο μεταξύ 1892 και 1895, σε σχέδια του φημισμένου Σέρβου αρχιτέκτονα Vladimir Nikolic, στο σημείο όπου προυπήρχε το παλαιό "Σπίτι του Πασά", το νέο κτήριο αποτέλεσε την πρώτη επίσημη κατοικία του προκαθήμενου της Σερβικής Εκκλησίας, καθώς ταυτόχρονα σημειώθηκε η μεταφορά της Αρχιεπισκοπής από το Pec στο Sremski Karlovci.Στις μέρες μας, εδώ βρίσκεται η μόνιμη έδρα του Επισκόπου του Srem καθώς και η

The Patriarchate Court

καλοκαιρινή κατοικία του Σέρβου Πατριάρχη. Ευρισκόμενη στον (κατά συντριπτική πλειοψηφία σερβοκρατούμενο) νότο της γεωγραφικής περιφέρειας που φέρει την ονομασία Βοιβοντίνα, η ιστορική αυτή πόλη υπήρξε το εφαλτήριο για την εθνική αναγέννηση των σερβικών γραμμάτων και της ορθόδοξης σερβικής εκκλησίας.
Και τα 16 ορθόδοξα μοναστήρια της ευρύτερης περιοχής επιβεβαιώνουν το γεγονός αυτό.
Βέβαια δε λείπουν και οι καθολικές εκκλησίες, για να υπογραμμίζουν την μακραίωνη και αδιασάλευτη συνύπαρξη των δύο σημαντικότερων χριστιανικών ρευμάτων στην περιοχή αυτή. Συνύπαρξη μεν, αλλά σχεδόν κρυμμένος από την κοινή θέα, βρίσκεται επάνω στην κεντρική πλατεία ο ρωμαιοκαθολικός ναός της Αγίας Τριάδας...

The Orthodox Cathedral
of St. Nicholas

Αντιθέτως, παραδίπλα του, ο επιβλητικός, κατάλευκος, μπαρόκ ρυθμού, Ορθόδοξος Καθεδρικός του Αγίου Νικολάου (1758 - 1762)με τα δύο απαστράπτοντα και μεγαλόπρεπα καμπαναριά του, διαφεντεύει ολόκληρο το νότιο μέρος της κεντρικής πλατείας. Χτισμένος το 1762, στο σημείο όπου προυπήρχε μια μικρότερη εκκλησία αφιερωμένη και αυτή στον Άγιο Νικόλαο, η εκκλησία έλαβε τη σημερινή της μορφή μετά την τελευταία ανακαίνισή της κατά το 1910. Στο εσωτερικό του, ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει τον περίτεχνο διάκοσμο και τις θαυμάσιες εικονογραφίες καθώς και να προσκυνήσει τα λείψανα του Αγίου Αρσενίου του Sremac, ο οποίος υπήρξε ο δεύτερος αρχιεπίσκοπος της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Gymnasium

Δεξιότερα από τις δύο εκκλησίες, βρίσκεται το ξακουστό "Γυμνάσιο" (Gymnasium) του Karlovci (Karlovačka gimnazija/Карловачка гимназија )το οποίο ιδρύθηκε το 1791 και αποτελεί το παλαιότερο δευτεροβάθμιο σχολικό ίδρυμα μέσης εκπαίδευσης σε ολόκληρη τη Σερβία. 

Cafe in the Central Square

Μην ξεχνάμε ότι, όπως και στην υπόδουλη Ελλάδα, παρομοίως και στην τουρκοκρατούμενη Σερβία, η διατήρηση της εθνικής γλώσσας και γραμμάτων είχε περιέλθει στα χέρια της Εκκλησίας και οι σπουδές ήταν δύσκολες και φυσικά προνόμιο μόνο των λιγοστών εύπορων.

Vuk Stefanović Karadžić  monument

Προκειμένου λοιπόν να δοθεί ώθηση στη χειμάζουσα Σερβική γλώσσα, οι Σέρβοι ιεράρχες ζήτησαν από τους Αυστριακούς να τους επιτρέψουν να ανοίξουν σχολές στο Sremski Karlovci. Παρά την αρχική δυσπιστία των Αυστριακών, ο Μητροπολίτης Mojsije Petrovic (1728) πέτυχε να ανοίξει ένα μικρό σχολείο με δάσκαλο τον φημισμένο Ρώσο Maksim Suvorov, ως καθηγητή. Τελικά, με την άνοδο του Λεοπόλδου Β' στον Αυστριακό θρόνο, και την φιλική προς τους Σέρβους διάθεση του νέου μονάρχη, ο Μητροπολίτης Stefan Stratimirovic κατόρθωσε να αποσπάσει την άδεια για την ίδρυση ενός Γυμνασίου στο Sremski Karlovci. Έτσι την 1η Δεκεμβρίου 1792, στο οίκημα ενός παλαιού Λατινικού σχολείου, ξεκίνησαν τα μαθήματα του Σερβικού Γυμνασίου. Με τον καιρό, οι πιστοί συγκέντρωσαν με διαδοχικούς εράνους μάζεψαν το αστρονομικό για την εποχή ποσό των 325.000 κορώνων και χτίστηκε το νέο κτίριο του ιδρύματος, το οποίο διασώζεται μεχρι τις μέρες

The Patriarchate Court

μας. Τα σχέδια του νέου κτιρίου έγιναν από τον ξακουστό Ούγγρο αρχιτέκτονα Gyula Partos, ο οποίος επέλεξε για την πρόσοψη του κτιρίου το γαλάζιο και κίτρινο χρώμα, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να μείνει προσηλωμένος στη μεσαιωνική εκκλησιαστική αρχιτεκτονική παράδοση των Σέρβων. Σήμερα η Βιβλιοθήκη του Γυμνασίου, που σημειωτέον ιδρύθηκε ταυτόχρονα με το εκπαιδευτικό ίδρυμα, είναι η αρχιαότερη στη χώρα, και διαθέτει περίπου 18.000 βιβλία.

Το συντριβάνι των ΅4 λεόντων΅ 

Πάντα στην Κεντρική Πλατεία και μπροστά από τις εκκλησίες, βρίσκουμε το συντριβάνι των ΅Τεσσάρων Λεόντων΅, λιτό αρχιτεκτονικό δημιούργημα από το μακρινό 1799, που χτίστηκε επ¨ευκαιρία του εορτασμού της ολοκλήρωσης της πρώτης σύγχρονης εγκατάστασης παροχής ύδατος στην πόλη υπό την επίβλεψη του στρατιωτικού μηχανικού Vanger. Μάλιστα, στην αρχή το συντριβάνι είχε χτιστεί πιο κοντά στο κτήριο του Δημαρχείου, και έπειτα μεταφέρθηκε από την αρχική του θέση για τις ανάγκες της διάνοιξης του δρόμου προς το Strazilovo...........Σύμφωνα δε με το τοπικό μύθο, όποιος άγαμος πιεί νερό από το συντριβάνι αυτό, θα επιστρέψει λίαν συντόμως εδώ, και μάλιστα παντρεμένος !!!

Η πόλη όμως, εκτός από τα μνημεία της, φημίζεται και για τα κρασιά της και μια επίσκεψη στα τοπικά οινοποιεία και αποστακτήρια είναι μια από τις ανεκτίμητες απολαύσεις που μπορεί να χαρίσει ο οινολάτρης επισκέπτης, στον εαυτό του. Υπάρχουν γύρω στα 30 κελάρια, όπου το καθένα αντιπροσωπεύει και μια διαφορετική οικογενειακή επιχείρηση της πόλης, και σχεδόν όλα βρίσκονται στα υπόγεια των σπιτιών. Τεράστια ξύλινα βαρέλια με ευανάγνωστες κυριλλικές επιγραφές, ΅Ερυθρός Οίνος΅, “Riesling” και “Bermet“ σε προσκαλούν για τα περαιτέρω.
Μάλιστα στα τέλη κάθε Σεπτέμβρη διοργανώνεται και το τοπικό φεστιβάλ οίνου, το “Grožđenbal“, το οποίο φυσικά συμπίπτει με το τέλος του τρύγου και το κρασί ρέει άφθονο παντού. 
Εκκκρεμότητες για την επόμενη επίσκεψή μας :

National Church Funds (Sremski Karlovci)

Patriarch Vrankovic mural in Bogoslovija

Δυστυχώς ό χρόνος μας είναι πολύ περιορισμένος κι έτσι δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε τα υπόλοιπα εμβληματικά κτήρια της πόλης, όπως το Εθνικό Εκκλησιαστικό Κληροδότημα (1899) όπου στεγάζει από το 1964 τη νέα Θεολογική Σχολή (Bogoslovija), το Stefaneum (1903) και το Ilion Palace ή αλλιώς Παλάτι του Βαρώνου Rajacic (κτίσμα από το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, 1848) που έλαβε την σημερινή του όψη μετά την αναπαλαίωση του 1920 και σήμερα στεγάζει το Μουσείο της πόλης του Sremski Karlovci, με αρχαιολογικά εκθέματα από την ευρύτερη περιοχή στο ισόγειο όροφό του, ποικίλες εκθέσεις με θέματα σχετικά με το Γυμνάσιο του Sremski Karlovci στον πρώτο όροφο καθώς και εθνολογική συλλογή και ζωγραφικούς πίνακες του γνωστού Σέρβου ζωγράφου Milić από το Macva, στο δεύτερο όροφο.
Όπως επίσης δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε και τις 2 άλλες σημαντικές Ορθόδοξες εκκλησίες της πόλης: την Πάνω Εκκλησία (1746), αφιερωμένη στην Παναγία και την Κάτω Εκκλησία(1719),αφιερωμένη στους Απόστολους Παύλο και Πέτρο.

Kalinago Territory, Dominica

Εντάξει σήμερα, δε θα δούμε άλλα τροπικά δάση. Σήμερα το αυτοσχέδιο πρόγραμμά μου προβλέπει επαφή με την ζωντανή ιστορία του νησιού. Θα κινηθώ βορειοδυτικά, στην βραχώδη, ανεμοδαρμένη και λιγότερο αξιοποιημένη , τουριστικώς, ακτογραμμή του Ατλαντικού Ωκεανού.

To minibus αποτελεί τον ιδανικό τρόπο μετακίνησης στη Dominica. Όλοι οι επισκέπτες του νησιού που εκτός από την αρκετά τουριστικοποιημένη πρωτεύουσα (Roseau), θέλουν να εξερευνήσουν και την ενδοχώρα του νησιού αναγκάζονται εξαιτίας της ιδιορρυθμίας του τοπικού (ο θεός να το κάνει) οδικού δικτύου, να νοικιάσουν ένα βανάκι με ντόπιο οδηγό. Ετσι και μεις, ξεκινάμε τη μέρα μας κινούμενοι προς τη βορειανατολική πλευρά του νησιού, για να επισκεφθούμε την περιοχή των Αυτοχθόνων (Carib Territory ή Kalinagos Territory). 

Σύμφωνα με την μπροσούρα που διαβάζω, η περιοχή των Αυτοχθόνων έχει έκταση 3782,03 εκτάρια και εκτείνεται μεταξύ 2 χωριών, του Atkinson στο βορρά και του Κάστρου Μπρους (Castle Bruce) στο νότο. 

Στην ουσία αποτελεί ένα θύλακα (κατά τα πρότυπα των ινδιάνικών καταυλισμών στις ΗΠΑ) στον οποίο έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι Αυτοχθονες (ή  τέλος πάντων όσοι επέζησαν από το λεπίδι των ευρωπαίων Εποίκων). Η τελευταία απόγραφή κάνει λόγω για 2208 άτομα. 

Για να γίνει κατανοητό στον επισκέπτη το τι ακριβώς έχει συμβεί σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη, θα πρέπει να ανατρέξει στην αιματοβαμμένη ιστορία του πρόσφατου παρελθόντος.Η ιστορία αυτού του νησιού, δεν είναι τίποτα περισσότερο από απλή επανάληψη όλων όσων συνέβησαν με την άφιξη του λευκού ΅πολιτισμένου΅ανθρώπου στο δυτικό ημισφαίριο.

Όταν ο κυρ Χριστόφορος (ο Κολόμβος ντε), έσκασε μύτη στις τρεις Νοεμβρίου του σωτήριου έτους χίλια τετρακόσια ενενήντα τρία στις ακτές του νησιού δεν πολυσκοτίστηκε  για τα βαφτίσια της νέας Κτήσης του Ισπανικού Θρόνου. Τι μέρα έχουμε σήμερα ? Κυριακή....

Gommier canoe

ΟΚ, λοιπόν, ονομάζω ετούτο εδώ τον τόπο Κυριακή (Dominica σημαίνει Κυριακή στα Λατινικά) και καθώς δε του πολυγυάλισε στο μάτι το νησάκι, άνοιξε πανιά για άλλες περιοχές...Βέβαια, το νησί είχε ήδη όνομα πολύ πριν τα βαφτίσια του Κολόμβου."Wai‘tu kubuli” το λέγανε οι ιθαγενείς, αλλά φυσικά κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τους ρωτήσει. Έτσι το εκτάσεως 289.8 τετραγωνικών μιλίων νησί παρέμεινε ανέπαφο για έναν ακόμη αιώνα από αυτή την πρώτη ευρωπαική "επίσκεψη" και οι ντόπιοι, βλακωδώς, πίστεψαν ότι ξεμπερδέψανε με τους ασπρουλιάρηδες. Αμ δε...

Αφού εποίκησαν όλα τα γειτονικά νησιά και ξεπάστρεψαν μέχρι ενός όλους τους ιθαγενείς, οι Ευρωπαίοι θυμήθηκαν ότι είχαν αφήσει κάτι εκκρεμότητες στη Ντομίνικα. Πρώτοι οι Γάλλοι, βούτηξαν ετσιθελικά το νησί, και όταν κουράστηκαν να σφάζουν τους ανυπότακτους ντόπιους, παρέδωσαν τα σκήπτρα στους Άγγλους οι οποίοι με ιδιαίτερο ζήλο συνέχισαν τον "εκπολιτιστικό" έργο των προκατόχων τους. 

Σε λίγο καιρό, οι ντόπιοι (τους οποίους ονόμαζαν Caribs οι Ευρωπαίοι κατακτητές, ασχέτως εαν οι ίδιοι οι ντόπιοι αυτοαποκαλούσαν ανέκαθεν το λαό τους Kalinago) πλήρωσαν ακριβά την αντίστασή τους στην ευρωπαική "εισβολή" και αποψιλώθηκαν αριθμητικά σε τόσο μεγάλο βαθμό που οι Ευρωπαίοι αναγκάστηκαν να εισάγουν τεράστιους αριθμούς νέων σκλάβων από την Αφρική με αποτέλεσμα σήμερα το 97% των κατοίκων του νησιού να είναι Αφροαμερικάνοι, απόγονοι εκείνων των μαύρων σκλάβων.

Όσο για τους εναπομείναντες απροσάρμοστους Kalinagos (Caribs), οι Άγγλοι τους μάντρωσαν δια νόμου (1903) στο βορειανατολικό, απομονωμένο, ορεινό και άγονο τμήμα του νησιού, σε μερικούς διάσπαρτους φτωχικούς οικισμούς κατά μήκος μια στενής βραχώδους ακτογραμμής. Όσοι Kalinagos κατόρθωσαν να επιβιώσουν από τα αγγλικά τουφέκια, ξεπαστρεύτηκαν από τις ασθένειες που έφεραν μαζί τους οι Ευρωπαίοι καθώς και από το αλκοόλ, που κυριολεκτικά ρήμαξε τις Κοινότητες των ιθαγενών καθώς αύξησε κατακόρυφα την εγκληματικότητα και την πορνεία.

Βέβαια, με την πάροδο του χρόνου, οι Kalinagos έπαψαν να αποτελούν "κίνδυνο" για τα συμφέροντα των αποικιοκρατών και μετατράπησαν σε μια καλοστημμένη μηχανή εσόδων, ως τουριστικό προιόν της περιοχής. Έτσι αντί πλέον να τους καταδιώκουν ανηλεώς, τους προσφέρθηκε ένα ιδιότυπο καθεστώς αυτονομίας και εγκαθιδρύθηκε ένα πλέγμα προστατευτικών  νομικών διατάξεων (Carib Reserve Act) που (υποτίθεται ότι) υποβοηθά την διατήρηση του πολιτισμού και των παραδόσεών τους.

Μ'αυτά και με κείνα, στις όχθες του Crayfish-River και δίπλα στους καταρράκτες Ιsukulati (Isukulati Falls) επαναοριοθετηθηκε δια νόμου η Kalinago Territory. Υπήρξε μάλιστα σχετική νομική πρόβλεψη ώστε να μην είναι επιτρεπτή στο μέλλον η εγκατάσταση "ξένων" στην περιοχή των Kalinagos, εκτός εαν έχουν συνάψει γάμο με κάποιον/α Kalinago.

Επίσης ταυτόχρονα απαγορεύεται η προσηλυτιστική δράση θρησκευτικών ομάδων εντός των ορίων της περιοχής των Ιθαγενών. Επιπρόσθετα για την ίδρυση οποιουδήποτε λατρευτικού χώρου απαιτείται σχετική Άδεια (που λαμβάνεται μόνο με αυξημένη πλειοψηφία) από το Συμβούλιο των Kalinagos.

Έχοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω κατά νου, αφήνουμε το μεταφορικό μας μέσο έξω από τα όρια του οικισμού και εισερχόμαστε στο Kalinago Barana Autê. Εδώ πλέον βρισκόμαστε σε ένα παραδοσιακό Kalinago οικισμό, αποκλειστικά φτιαγμένο για τον fast food τουρισμό.

Μόλις δρασκελίσεις την πεζογέφυρα που ενώνει τις όχθες του ποταμού Crayfish, η σήμανση του κατηγορικού μονοπατιού σε κατευθύνει μια σειρά από διαδοχικά καλαμόχτιστα καλυβάκια, όλα κατασκευασμένα σύμφωνα με την παραδοσιακή τεχνοτροπία και αισθητική των ιθαγενών.

Αρχικά, το Reception Center προσφέρει απλόχερα γενική ,ευκολοχώνευτη για τον μέσο τουρίστα, πληροφόρηση για τον πολιτισμό και την ιστορία των Kalinagos, ενώ παραδίπλα υπάρχει ένα mini snack bar και φυσικά ένα gift shop (να αφήσεις το κατιτίς σου, κύριε επισκέπτη).

Karbet / Carbet

Στο κέντρο σχεδόν του οικισμού βρίσκεται το Karbet, μια γιγαντιαία καλύβα που σε άλλες εποχές αποτελούσε την πραγματική "καρδιά" του χωριού, και τώρα χρησιμεύει για τις παραδοσιακές χορευτικές και θεατρικές παραστάσεις της Κοινότητας ενώπιον του φιλοθεάμονος τουριστικού κοινού.

Διάσπαρτες καλύβες, δεξιά και αριστερά αφιερωμένες στις παραδοσιακές δραστηριότητες της καθημερινότητας των Kalinagos, όπως η "ναυτικοεπισκευαστική ζώνη" για τα κανό, το "αρτοποιείο", η καλύβα με τα εργαλεία και κα σύνεργα των κυνηγών και φυσικά η καλύβα με τις γιαγιάδες που ολημερίς πλέκουν ψάθινα καλαθάκια μπροστά στα αδηφάγα φλας των φωτογραφικών μηχανών του κάθε επισκέπτη.Παγκοσμιοποίηση σου λένε....

Οι ντόπιοι δεν φαίνεται να ενοχλούνται από τη φωτογραφική μανία των τουριστών. Αντιθέτως διακρίνεται εύκολα η διάθεσή τους να ποζάρουν χωρίς αναστολές στον τουριστικό φάκο. Ειδικά τα παιδάκια, όπως άλλωστε όλα τα παιδάκια του κόσμου, κοιτούν με γουρλωμένα μάτια τους περίεργους επισκέπτες αλλά ούτε ζητιανεύουν, ούτε προσπαθούν να σου πουλήσουν οτιδήποτε.

Ιsukulati waterfalls

Συνεχίζοντας την πορεία του ο επισκέπτης συναντά ξανά το ποταμάκι Crayfish που δημιουργεί τους καταρράκτες Ιsukulati προτού καταλήξει στην ακτή του Ατλαντικού. Η ακτογραμμή εδώ είναι εντελώς απόκρημνη, απόλυτα διαβρωμένη από τον αέρα (που λυσσομανά ασταμάτητα) και το κύμα, ενώ η θέα σου κόβει πραγματικά την ανάσα.

Όπως σε όλα τα νησιά των Αντιλλών, έτσι κι εδώ, οι ανατολικές ακτές που βρέχονται από τα νερά του Ατλαντικού, είναι βραχώδεις, ανεμοδαρμένες, χωρίς φυσικά  λιμανάκια και απάνεμους κολπίσκους με αποτέλεσμα να είναι αραιοκατοικημένες, αποσπέλαστες και γενικά μη εκμεταλλεύσιμες από την τουριστική βιομηχανία. Για το λόγο αυτό άλλωστε και οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες αποφάσισαν να δημιουργήσουν την περιοχή των Αυτοχθόνων σε αυτή την γωνιά του νησιού. Η πρόσβαση στη θάλασσα είναι δυνατή σε 2 μόνο σημεία κατά μήκος ακτής των Kalinagos και δεν υπάρχει οργανωμένο λιμανάκι.

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα σπιτάκια των Αυτοχθόνων, στα χωριουδάκια (ή καλύτερα στις συστάδες τσίγκινων κατασκευών) που στεφανώνουν τους κατάφυτους λοφίσκους γύρω από το Kalinago Barana Autê.

Είναι όλα τους χτισμένα με ταπεινά υλικά, κυρίως λαμαρίνα και ξύλο, και στολισμένα με χρωματιστές πόρτες και παραθυρόφυλλα. Σε τούτα τα γεωγραφικά πλάτη, όπου οι τροπικοί τυφώνες είναι στοιχείο της καθημερινότητα, οι ντόπιοι έχουν μάθει να αποδέχονται την μανία των στοιχείων της φύσης και να συνυπάρχουν μ'αυτή. 

Παντού λαμαρινένιες οροφές, μισοσκουριασμένες και βιαστικά καρφωμένες, να προσφέρουν μια ψευδαίσθηση προστασίας στους ενοίκων των παραπηγμάτων. Κάθε σπίτι διαθέτει την αυλίτσα του, με πολύχρωμα ενδημικά τροπικά λουλούδια που έρχονται σε χτυπητή αντίθεση με το σκοτεινόχρωμο, ανήλιο εσωτερικό του. Όση ένδεια και λιτότητα διακρίνει το εσωτερικό των σπιτιών, άλλη τόση ομορφιά και χάρη βρίσκεις στους κήπους και τις αυλές των οικισμών. Ιβίσκοι, φοινικοειδή, μπανανιές και δένδρα Cassava ξεφυτρώνουν παντού μπροστά στα μάτια μας. 

Και δίπλα στην ομορφιά του αρχέγονου τροπικού δάσους που φτάνει μέχρι την ακτή, ξεπηδούν εικόνες που σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Κατεστραμμένα οχήματα στην άκρη του δρόμου, σκουπίδια και μπάζα.

Πριν από την άφιξη του Κολόμβου, οι Kalinagos (Caribs) ήταν αυτάρκεις καθώς το νησί είναι πλούσιο σε αποθέματα ψαριών, θηραμάτων και φυσικών πόρων και διέθεταν εκτεταμένο δίκτυο εμπορικών σχέσεων με τους Ιθαγενείς των γειτονικών νησιών.

Με τον αποκλεισμό των Kalinagos της Ντομίνικα στα φτωχά εδάφη της βορειανατολικής ακτής, και τον αφανισμό των ιθαγενών πληθυσμών σε όλα τα γειτονικά νησιά καταστράφηκαν όλα τα μνημεία του σπουδαίου αυτού Ινδοαμερικανικού προ-Κολομβιανού πολιτισμού.

Ajoupa

Σήμερα, γίνονται απεγνωσμένες προσπάθειες για την πολιτισμική αναγέννηση των γηγενών αλλά είναι φανερό ότι έχουν χαθεί δια παντός σημαντικές ψηφίδες του πολιτισμικού ψηφιδωτού αυτής της  περιοχής.

Πλέον, σχεδόν κανείς δεν ασχολείται εδώ με δραστηριότητες του χθες όπως η αλιεία με τα παραδοσιακά κανό. Ακόμη και οι παραστάσεις των τοπικών παραδοσιακών συλλόγων έχουν ένα ευδιάκριτο τουριστικό, καθαρά fake, χαρακτήρα. Ίσως να γίνομαι λόγο υπερβολικός αλλά μου φαίνεται ότι τα ψάθινα πλεκτά καλαθάκια και τα σακουλάκια με τα τοπικά βότανα πρέπει να είναι να μόνο γνήσια ντόπια προιόντα που θα βρω εδώ.

Kalinago Bakery

Με ανάμεικτα συναισθήματα και πολλές αμφιβολίες για το εν εξελίξει ΅πείραμα΅ του Ινδιάνικου χωριού, αγναντέω τα δένδρα Cassava (Manihot esculenta) , από τα οποία παράγεται η ταπιόκα (αμυλούχο προϊόν το οποίο παράγεται μετά από σχετική κατεργασία- για την απομάκρυνση των τοξικών ουσίων - από τις αποξηραμένες ρίζες του δένδρου αυτού). Στην άκρη του δρόμου, λίγο έξω από τον καταυλισμό, στη Salybia, υπάρχει υπαίθριο Ινδιάνικο Αρτοποιείο (Kalinago Bakery) στο οποίο ο ταξιδιώτης μπορεί να δει πως παρασκευάζονταν επί αιώνες το cassava. Το παρελθόν του τόπου σίγουρα σκοτεινό, αλλά και μέλλον του, σκουραίνει επικίνδυνα...

Kalinago Barana Autê

Απογευματινή βολτίτσα στο Brasov, Romania

Και να επιτέλους, φτάσαμε για μια σύντομη απογευματική βολτίτσα στο Brasov.... Τη Μεσαιωνική Brassovia ή αλλιώς Corona, την Kronstadt των Γερμανών ή το Brassó για τους Ούγγρους. Μια κουκλίστκη μεσαιωνική πόλη στην καρδιά της Τρανσυλβανίας, με 230.000 κατοίκους και μακραίωνη ιστορία.

Biserica Neagra (The Black Church)

Σήμα κατατεθέν της πόλης, που βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού Tâmpa, η φημισμένη Μαύρη Εκκλησία, ένα τεραστίων διαστάσεων γοτθικού ρυθμού κτίσμα που ξεκίνησε να χτίζεται το 1477 και απέκτησε το προσωνύμιο της, μετά από μια τεράστια πυρκαγιά το 1689.

Γενικά η πόλη, υπήρξε επί αιώνες, σταυροδρόμι πολιτισμών καθώς από δω πέρασαν Ούγγροι, Γερμανοί, Τεύτονες Ιππότες, Τρανσυλβανοί Σάξωνες, Ρουμάνοι, Εβραίοι  κτλ γεγονός που δημιούργησε αυτόν το πολύχρωμο αρχιτεκτονικό καμβά που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του επισκέπτη.

Brasov city center (Piata Sfatului)

Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις σε αυτή την πόλη. Μάλλον από την κεντρική πλατεία, την  Piata Sfatului. 

Εδώ χτυπά η καρδιά του Μπρασόβ δίπλα στο μεγαλοπρεπές κτίριο του Παλαιού Δημαρχείου [Casa Sfatului], στο εσωτερικό του οποίου στεγάζεται πλέον το τοπικό Μουσείο Ιστορίας (Brașov County Museum of History). Απίστευτος τουριστόκοσμος σουλατσάρει πάνω-κάτω στην πλατεία με φωτογραφικές μηχανές ενώ οι ντόπιοι, αραχτοί στα παγκάκια, χασκογελούν αυτάρεσκα.

Brasov Main Square

Πολύχρωμες σκεπές σπιτιών που δένουν οπτικά με το φθινοπωρινό ντεκόρ του δάσους που φύεται στους πρόποδες του Tampa. Πεζόδρομοι που ξεκινούν από την Πλατεία και φτάνουν ακτινωτά στις μακρινές συνοικίες.Σε αυτή την πόλη, το παρόν αναμειγνύεται με το χθες αρμονικά. Ναοί διαφορετικών δογμάτων συνυπάρχουν ειρηνικά, θυμίζοντας στο επισκέπτη ότι εδώ έζησαν μαζί άνθρωποι τελείως διαφορετικοί μεταξύ τους.

Η Πλατεία σφίζει από ζωντάνια κάθε εποχή του χρόνου......Στο τέλος κάθε καλοκαιρίου, λαμβάνει χώρα εδώ το μουσικό φεστιβάλ Cerbul de Aur. Γενικά η πλατεία είναι το πιο τουριστικό σημείο της πόλης και από δω περνάει ο κάθε επισκέπτης.

Tο Αναγεννησιακού ρυθμού Ηirscher Haus (1545) ή αλλιώς Οίκος των Εμπόρων, υπήρχε για πολλά χρόνια το υψηλότερο κτίσμα της πόλης και αντανακλούσε την οικονομική ευρωστία του Brasov. H Apollonia Hirscher, χήρα του πρώην δημάρχου Lucas Hirscher, δώρησε ένα μεγάλο για την εποχή ποσό ώστε να χτιστεί ένα Οικονομικό Κέντρο, ένα Παζάρι, όπου οι ντόπιοι παραγωγοί θα μπορούσαν να εκθέτουν την προιόντα τους. Το αρχικό κτίσμα καταστράφηκε (κυρίως από φωτιές) και αναστηλώθηκε πολλές φορές, μέχρι το 1960, όταν υπέστη την τελευταία αναστήλωσή του που επανέφερε το οίκημα στην αρχική του μορφή. Aναρίθμητοι τοπικοί θρύλοι είναι συνδεδεμένοι με το κτίριο αυτό.

Το μοναδικό μνημείο μπαρόκ  ρυθμού σε ολόκληρο το Brasov είναι ο Ρωμαιοκαθολικός Καθεδρικός Ναός, που χτίστηκε μεταξύ 1773 και1787 (στο σημείο όπου προυπήρχε ένας Δομηνικανικός ναός), με την φροντίδα και τη χρηματοδότηση της Αυτοκράτειρας Μαρίας-Θειρεσίας. Ο θαυμάσιος αυτός ναός, βασισμένος σε σχέδια του József Károly Lamanch, φέρει αγάλματα των Αγίων Παύλου, Πέτρου,και Άννας και Αντωνίου της Παδοβα ενώ το τα καταπληκτικά βιτρό τζάμια του έχουν κατασκευαστεί στην Βουδαπέστη.

Casa Sfatului

Το Brasov είναι η χαρά των επισκεπτών που θέλουν να γνωρίσουν πεζοί μια πόλη. Οι αποστάσεις είναι σχετικά κοντινές και δεν υπάρχει ιδιαίτερο πρόβλημα στην επικοινωνία με τους ντόπιους.

Ιδιαίτερη κίνηση αυτοκινήτων δεν συναντήσαμε στο Brasov...Παντού υπήρχε ηρεμία και ευταξία και γενικότερα ο κόσμος έδειχνε να μην πολυβιάζεται για τίποτα.Καλή φάση το Brasov, πρέπει να ξανάρθω...

Catedrala Ortodoxa